Ik kijk naar mijn sleutels en vind mezelf plots zo'n zielig pateetje. Momenteel - welja, goed, de laatste twee jaren - hangt er maar één sleutel meer aan mijn sleutelbos. Een sleutelboom, zou je kunnen zeggen, moesten er geen zestien sleuteltakken bij hangen. Ik overdrijf, we hebben het over zes sleutelhangers.
Een paar weken geleden in de sessie Loslaten kregen we een oefening. We moesten onze sleutels uithalen en voor ons leggen. Voor elke sleutel moest je een monster benoemen. 'IDEAAL!' riep ik in de groep. 'Ik heb maar één sleutel, dus slechts één monster.' Helaas, de therapeute was niet akkoord, ik mocht er mijn sleutelhangers bij rekenen. (Ja, ik ben extravert en roep al eens :) - daar wil ik ook nog eens over schrijven.)
In de MaRe bedoelen ze met monsters de gedachten die je hebt, die ervoor zorgen dat je blokkeert op bepaalde - of meerdere (of alle) vlakken, domeinen in je leven. Het klinkt misschien wat verhaaltjesachtig, maar het is voor mij best helpend. Een paar van mijn monsters zijn: 'ik ben niet de moeite waard' (dit is de grootste, denk ik), 'je zal blijven falen', 'ik stel iedereen teleur', 'ik ben niet goed genoeg voor mijn gezin', 'je zal nooit meer kunnen mee draaien met alles en iedereen' enz. Zestien sleutelhangers zouden zestien monsters worden, helaas. Die zitten op mijn schouder, bijna altijd. Ik word ermee wakker en ik ga ermee gaan slapen. En nee, het zijn geen bedwantsen (niet googelen trouwens, en zeker niet naar de afbeeldingen kijken, ooow maaai goood)!
Nu goed. We willen van die monsters af, echt, ze zijn vergelijkbaar met etterpuisten waarvan de etter er net uit komt. Als de ene wat aan het genezen is, is er al wel een andere aan het rijpen. (Clearasil helpt niet, haha, ken je dat nog!?) Meestal zijn ze met velen. Dat weegt. Voor iedere sleutel(hanger) een monster. Weg ermee. Zo gezegd, zo gedaan. De therapeute nam al onze sleutelbossen weg. Het voelde warempel iets lichter. De sessie liep op zijn eind, tijd om naar huis te gaan.
Aja, maar onze sleutels... 'Is er een probleem dan?' vroeg ze nog.
Tja, het doel of de essentie van een oefening horen we meestal wel al van ver komen, en toch. De ontdekking ervan kan zwaar wegen. Je weet immers dat ze gelijk heeft. Zonder sleutel kan je niet binnen in je huis. Of met je auto rijden. Of de brievenbus legen. Of je geheim dagboek openen. Dus we moeten ze toch mee nemen naar huis. Voor elke sleutel een monster. We moeten de monsters toch mee nemen naar huis. Het helpt niet ze af te schudden. En dan komt het, hé: 'Het is ermee leren omgaan, ze zullen nooit weg gaan. Duw je ze weg, dan voed je ze alleen maar.' (En ik ben nog zo gesteld op mijn eten.)
Het zou kunnen helpen je monster(s) een naam te geven. Al dan niet grappig of sarcastisch. Een vriendin koos voor 'evil queen'. Het is wel duidelijk zo, ik kan dan aangeven: 'ja maar nee, dat is je evil queen die dat zegt, het ís niet zo!' Ik vind geen geschikte naam, er komt niets in me op. 'Den Elvis' ken ik ook. Het klinkt misschien allemaal een beetje absurd. Of belachelijk. Dat mag, hoor. Ik trek het mij niet aan (HAHAHA :)). Suggesties voor een naam zijn wel echt welkom!
Ik ben een blog aan het schrijven over sleutels, begot. 't Is erg gekomen met mij :). Pardon, over een sleutel. 't Is wel de sleutel van mijn leven, mijn huis, mijn gezin. De basis. Ik ben helemaal tot de basis moeten gaan om dat te ontdekken. Ik heb niet zo veel meer nodig als vroeger. Meestal toch. Als ik een goede dag heb en denk dat het misschien wel allemaal op zijn plooi zal komen.
De oudste sleutelhanger zijn de kindjes, de eerste geposeerde schoolfoto die werd aangekondigd met een briefje of we ook een foto wilden met broer en zus <3. Het groene hartje kocht ik van een vrouw die ik leerde kennen in de Heilige Familie; wat zij kan met leer...! Dat kon ik niet laten liggen hé, zo'n hartje. Het bruine hartje kreeg ik van een hartsvriendin en mocht ik pas aan mijn sleutels hangen als ik op ontslag ging de opname ervoor. Toen ik aan 't inpakken was, heb ik het uiteindelijk aan mijn sleutels gehangen. Dat was april 2017 (flopping hell, da's lang geleden). De button met kersen is een zelfgemaakte van Fie en de Lottobal is de laatste nieuwe, exact een week oud. We deden tijdens ons eerste RUSTpunt in 2020 een ludiek gezellig spel met vooral heel veel cadeautjes. Bleek dat mijne maat naast mij aan tafel ook zo eentje had in zijn cadeautje. Ik vind dat sleutelhangers met een verhaaltje en daar hou ik van.
Ik koester graag. Ik koester veel en graag. Ik hou van verhaaltjes. Gisteravond had Tiesmans zijn laatste zwemles met meester Franky, ik keek er naar uit, we zijn zo trots op hem! Ik zat echter na de MaRe op de bus naar huis en viel half in slaap en het voelde alsof mijn hersenen los in mijn schedel lagen. Ik wist toen al dat ik niet zou mee kunnen. 'Je bent een slechte mama.' (Dit is geloof ik een monster...). Ik vertelde het met een klein hartje en een groot schuldgevoel aan Ties dat enkel papa zou mee gaan omdat mama moest rusten... en hij antwoordde doodleuk: 'Maar dat vind ik niet erg, hoor, mama!' :o) 's Avonds wilde ik het wel goed maken en heb ik tijd gemaakt om hem in bed te stoppen, mét verhaal. De titel was FRANKY, haha. 'Maar niet meester Franky, hé, mama!' Eind goed, al goed.
Ik wens jullie allemaal een leuk verhaaltje toe voor vandaag!
xxx
Reactie plaatsen
Reacties
zal dit weer eens laten bezinken.
iedereen heeft zijn/haar eigen monsters denk ik zo
Ja hé, iedereen. Als het maar draaglijk blijft en je de dingen kan doen die je graag zou doen. Denk ik?
Groetjes!
❤️❤️...