De dagen.

Gepubliceerd op 19 januari 2020 om 11:24


Maandag.
Een gesprek met mijn HO (HerstelOndersteuner, vroeger IB - Individueel Begeleider; wat een benamingen, hé) bracht me maandagnamiddag tot enorm veel inzichten. Ik zag het licht en zoveel puntjes erbij en ik kon ze niet allemaal benoemen zelfs dus puntje puntje puntje! Ik vertelde over Otto-Jan Ham waarin ik me zo herken n.a.v. zijn interview in de Humo (en zijn show waar ik al eens over schreef, denk ik, of schreef ik het in mijn hoofd?). Alsook Luc De Vos n.a.v. het boek VOS dat ik aan het lezen ben. Zo wandelde ik die maandagmiddag nog van het station naar de MaRe, al lezend, omdat ik niet kon stoppen. Gelukkig ken ik de baan nu wel blindelings :). In VOS reconstrueert Leon Verdonschot het leven van onzen Gentse volksvriend aan de hand van talloze interviews met (jeugd)vrienden, familieleden, muzikanten en bewonderaars. Daarmee creëert hij een bijzonder intiem portret van een getroebleerde held die veel te vroeg gestorven is. Ook in hem zie ik zoveel gelijkenissen en dat helpt me alleen maar.

Dinsdag. 
P. is gesneuveld en ik voel me 'de sterke' in huis. Ik ga flink naar Kortrijk waarna hij me staat op te wachten in de auto. We overwegen beiden een dutje te doen in de auto, omdat we twee uur later samen een afspraak hebben bij 'onze' psychologe. Toch maar naar huis gereden, waar we samen in de zetel tukten tot de wekker ging (die we gelukkig ingesteld hadden :)). We hadden uiteindelijk een schoon gesprek, we zullen er geraken, wij twee, het is en blijft liefde. Een weg te gaan natuurlijk, maar daar 'freak' ik voorlopig nog niet op. Stap voor stap; er zijn nu eenmaal heel veel factoren die ervoor zorgden dat de zaken niet lopen zoals we het zelf (zouden) willen. Het is heel confronterend, want ik denk ook soms van 'serieus, ik volg écht wel al genoeg therapie en van gebabbel en van werken aan mezelf', maar mijn liefje staat op mijn nummer één! So go with the jojo! (ofsow!)

Woensdag.
Mo man toch. Is dat hier de griep of wa!? Migraine maakt me met harde hand wakker. Ik tjaffel naar beneden (why oh why slapen wij op de zolder) en zoek me zot naar mijn noodmedicatie. Ik verspreid die overal, omdat dat handig is, euh, of ook niet dus. Op het toilet probeer ik een beetje te snikken, alles doet pijn, mijn lijf is zo zo moe. Mijn hoofd is zo zo zwaar. Het blijft bij proberen en gevoelloos doe ik wat ik moet doen, ik kan en mag niet bij de pakken blijven zitten. Het idee dat ik 's avonds een half uur voor mezelf zal hebben, een half uur stilte in huis, sterkt me enigszins waardoor ik om 9u toch miraculeus in de sessie 'Denken over denken' zit. Ik denk dat ik niet veel heb kunnen denken. Ik neem mezelf voor de laatste sessie om 14u35 te skippen en tijd voor mezelf te nemen, want dat mag als je een slechte dag hebt. Het is me niet gelukt, ik heb het niet gedurfd om dat uit te spreken, maar goed. 't Is gepasseerd. 's Avonds zweef ik tussen slapen, depressief wezen, wanhoop, indommelen, opstaan (want P. is misselijk en dat is tenminste een 'echte ziekte'). Samen strompelen we ons bed in. We proberen nog een aflevering van Brain man te bekijken, maar rara, hoe lang hebben we dat volgehouden :). Dat is trouwens een aanrader, dit Canvas programma!

Donderdag.
Ik weet het niet meer eigenlijk. 't Is weg. Veel nekpijn en verkramping. Het zijn duidelijke signalen, maar wat moet ik ermee. Zaterdag een afspraak met de psychiater hou ik mezelf voor. Als ik daar geraak, dan komt alles goed. Doorbijten, Vansleuven! 's Avonds is het beter. Samen met de kindjes bereiden we de vrijdagochtend voor... P. zijn verjaardag! Het lukt me te focussen en mee te gaan in het enthousiasme van Fie en Ties.
Voor P. ga ik 's avonds nog mee naar het dorpscafé (haha ik weet het, maar hoe zeg je dat anders!), in de straat verderop, hij nodigde wat vrienden uit. Liever kruip ik in bed en wentel me in mijn zachte dekbed en zelfmedelijden (af en toe mag dat eens?) - alhoewel, het wentelen loopt meestal meteen over in maffen. Eens ik er ben, onder onze dichte vrienden voel ik me best goed. Ik lach veel, tot tranen toe, ik zie P. blinken in zijn vel, het is okee. Ik vertrek als eerste naar huis, ook al wil ik niet, maar ik gebruikte mijn hersenen.

Vrijdag.
Een hele mooie, zachte, verwarmende ochtend. Een duw in de rug voor ons viertjes, denk ik. Uiteindelijk begint iedereen nét op tijd aan de orde van de dag. Vrijdag is best nog een zware therapiedag, daar bovenop eindigen we met het kuisen van de living, keuken, garage, gang, toiletten, enz. Eén voordeel: het weekend lacht je toe als je de deur van de MaRe achter je kan dicht trekken. Er roept nog iemand: 'Salaa, tot maandag!' En ik antwoord: 'Salaa! Tomaat!' (Ahahaha, smitten, hé.) Ja, de vrijdag ben ik altijd een beetje hyper, maar positief hyper! Zo van 'toepiedoepiedoe' (ja, zeg dit gerust eens luidop :)). De jarige vertrekt nog om een stapje in de wijde wereld te zetten. Oooh, wat ga ik graag mee, maar mijn lijf en hoofd kan dat op dit moment niet aan. Dit is wat het is. Komt het nog terug? Ik weet het niet. En geloof me: ik ga enorm graag op café, onder 't volk, leute maken, mij erin smijten. Aanvaarden? ('zever, gezever' kan ik alleen maar denken) Met Ties kijk ik Peppa Pig en met Fie kijk ik naar Thuis, na deze week het perfecte niveau :).

Zaterdag. 
Om drie uur 's nachts word ik wakker door de pijn, ik ga even naar beneden, twijfel of ik medicatie zou nemen, maar ik heb geen lenzen of bril aan, dus ik laat het maar. Ik stuur nog een berichtje naar de feestvierder, maar hij had het duidelijk te druk. 't Is 'm gegund! 's Morgens word ik wakker gemaakt door zachte, kleine handjes. De grotere handen hebben nog tien minuten om op tijd in de notenleer te geraken, maar ze heeft dat toch maar flink gedaan. Ikzelf doe te veel in het huishouden, een beetje vanalles, maar ook een beetje vanalles niet. Alledrie hebben we een 'afspraak' en nog net op tijd denk ik aan middageten. Ik vrees dat de kinderen dit al gewoon zijn van hun mama. Gelukkig is er nog voor elk een boterham en voor mij een yoghurt.

Nu wacht ik op mijn vriendin die me naar mijn psychiater zal brengen. Zo zo lief en dankbaar vind ik dat, ik heb niet eens zoooo veel stress :o). Ik hoop op een deugddoend gesprek. Daarna zal Peter ook ongeveer thuis komen en dan zijn we weer met ons viertjes... de basis. Mijn basis. Verder hoef ik nog niet te denken. 

Hoe was jullie week?

xxx

Reactie plaatsen

Reacties

Kurt
4 jaar geleden

Family... and nothing else matters 😉

Katelijne Beheydt
4 jaar geleden

Zo fijn dat je ons laat binnenkijken in je dagelijke leven. Er zit wel wat herkenning in. Bedankt hiervoor :-)