Bruine suiker.

Gepubliceerd op 11 maart 2020 om 13:36


Ja, schrik niet, ik heb gewoon een foto getrokken van een tekst die ik vorige maand schreef. Zo 'niet-Elke', maar kijk, het is goed om af en toe eens uit de comfortzone te treden :o). 

In de MaRe in Kortrijk volg ik onder andere de sessie woordkunsten. Op mijn lijf geschreven, als het ware. (figuurlijk muhaha) Ofwel schrijven we in groep of apart verder aan ons eigen herstelverhaal ofwel kiezen we gezamenlijk een thema waar we de week erop dan iets rond mee hebben. Dat kan iets uit Googleman zijne bibliotheek zijn, dat kan zelf geschreven of gedicht zijn, uit jouw eigen boekenverzameling mag natuurlijk ook (die geur!), eender wat. Ik geniet daar echt van, om daar een sessie bewust mee bezig te zijn, met woorden en alles erom heen. Ik vergeet namelijk vaak hoe erg ik verliefd ben op letters. Ik vergeet namelijk vaak tot altijd daar tijd voor vrij te maken, voor mezelf. Ik geloof nog steeds erg de gedachte dat dat 'not done' is. Als ik alleen thuis ben, dan kruip ik vaak in bed: geen schuldgevoel, geen gedachten, meer slaap = altijd welkom. (Ik negeer even de bijwerkingen achteraf, maar goed.) Het komt op die momenten niet eens in me óp om iets voor mezelf te doen. Soit, goeie sessie dus voor mij. Ook al voel ik me er slecht bij dat die vaneigens op een woensdagnamiddag valt, dan is er geen school en al en P. werkt sowieso iédere woensdag en al, dus de kindjes kunnen nooit bij ons terecht en ...

Het thema van een paar weken geleden was: een recept. Eten, voedsel, een natje en een droogje, een appeke zo je wil. Zes dagen later had ik nog niets op papier of in mijn hoofd. Zeven dagen later 's morgens om 7u22 op de bus richting Kortrijk ook nog niet. Mijn gedachten waren bij - UITERAARD - mijn kleine zus en nog kleinere pagadder die zich bij onze familie komen voegen is. Ooooh familie, wat kan ik daarover nadenken en doordenken en analyseren en bedenken en mijmeren. En toen viel het mij te binnen waarover ik het vijf uren later wilde hebben. En ik begon te typen op de bus. Tokkelen op mijn gsm feitelijk (ik doe dat eigenlijk niet graag, maar ik ben aan 't sparen voor een laptop die geen kilo's weegt om iedere dag mee te nemen, dit volledig terzijde natuurlijk). En jepla, in één vloeiende, smeuïge beweging beschreef ik met mijn gekende cadans een #elkerijmt.

en toen ik die laatste zin las, merkte ik dat ik geen eindzin had, dus ik verzon iets à la 'dan komt de bruine suiker op tafel, maar al te graag'. Niet content van, maar goed :).

Bij nader inzien wilde ik dit hier toch delen. Als ode aan mijn familie. Op meer van dat. Tradities. Voor altijd, met alle liefde.

Amen.

Reactie plaatsen

Reacties

Zussie
4 jaar geleden

❤ we staan er niet vaak bij stil he maar dat zijn idd van die gewoontes. Xxx

Sofie
4 jaar geleden

Kjoet!!

Kurt
4 jaar geleden

Family ❤️💖❤️💖

Maak jouw eigen website met JouwWeb