Week 8, right?
Vandaag is de eerste fase (of dat begreep ik toch zo uit de verwarrende Powerpointpresentatie - ihihaha, verwarrend, understatement!) wat betreft de maatregelen die wat versoepelen in deze coronatijden. 4 mei 2020 - vandaag heeft P. een opdracht te Ledeberg en dan Brussel; hij zat wat in met de verkeersdrukte, maar dat bleek vree goed mee te vallen. Ik vind dat wel geruststellend, want ik ben bang dat iedereen té snel weer van anti-social-distancing gaat doen en men te rap zou gaan 'versoepelen' met eigen regeltjes. Je ziet het al een beetje in onze straat, gelukkig blijft het wel #decoolstestraatvandaizel. Uiteraard! Onze ganse straat hangt vol met witte vlaggetjes van de éne buur naar de tegenovergestelde bewoners. Met dank aan de creatievelingen even verderop!
Iedere avond om 20u beginnen wij een applaus om dan over te gaan naar een luidkeelse (bijpassende!) song van de buurman twee huizen hiernaast. Geweldig vind ik dat, hoeveel keer zou hij nu al zijn grote boxen buiten gesleept hebben? Af en toe is het met een thema, dan roept hij dit de avond ervoor. Kan je raden voor welk liedje we de stofzuiger uithaalden? Geniaal dat iedereen dit ook doet, de verbinding voel ik, dat is zo aanwezig. Verderop aan de linkerkant is er een vrouwtje die ik eigenlijk niet kende. Steevast staat zij buiten haar voordeur, mét accessoires. Standaard is het haar lange stok met witte vlag waarmee ze met een brede glimlach heen en weer zwiert. Naast haar stofzuiger had ze ook 'ne plumeau' vast, ik vond dat echt vertederend! Je ziet dat ze er ook deugd van heeft, dat momentje om 20u.
In 't begin waren we niet zo goed afgestemd. Het werd iédere keer 20u toen we ons avondmaal aan het nuttigen waren, maar nood breekt wet! Onze structuur is ook niet echt zo standvastig, dat marcheert gewoon minder hier denk ik. Wij hebben hier twee bioritmes: Ties en ik zijn ochtendmensen en Fie en P. zijn dan weer echte avondmensen (ofte nachtmensen, zeg maar). Da's best zoeken, herkennen mensen dit?
Als wij om 20u 's avonds aan het dansen, klappen en glimlachen zijn, dan passeren er steevast twee thuisverpleegkundigen. Voor hen doen we dit, voor hen blijven we dit (als 't van mij afhangt) echt wel nog efkes doen. Ge ziet de voldoening blinken in hun wagen.
Op een avond had de muziekbuurman een technisch defect. Eén van mijn beste maten woont hier ook en laat hij net een fantastisch bedrijf runnen: https://stijnalive.be/ - even reclame mag wel, want uiteraard is alles geschrapt qua evenementen. Sad but true. Zo dus, was dat technisch mankement suuupersnel opgelost met een machtig applaus als gevolg (een applaus in het applaus ofzo, jawel, wij kunnen da!). Verbinding, verbinding, verbinding.
't Ding is dat ik normaal nogal 'vluchterig' ben op ons voetpad. Sociale angsten meedragend (meedragend? is dat een woord, Vansleuven) is niet echt handig in een sociaal geëngageerde straat :o). Maar kijk, ik bloei open, in onze straat. Ik hoop dit te kunnen vasthouden. Echt, ik hoop dit te kunnen vasthouden. Ik hoop ergens ook dat de zorgverleners dit kunnen vasthouden. Geloof me, ik besef hoe zwaar hun job is. Nu, maar ervoor OOK al! Er kan hier gerust een ode volgen aan mijn lieve moetie die dit beroep steeds met verve uitvoerde. Hetzelfde geldt voor schoonzus, schoonbroer, schoonzus, schoonzus, vriendinne etc.
Schoonzus Annelies M. (ja, ik heb twee schoonzussen die Annelies heten, ingewikkeld wi :)) runt een naaiatelier. Ja kijk, eerst met de handen in het haar, groot inkomstenverlies en nu naaide ze de laatste week zo maar eventjes DUIZEND mondmaskers. Vandaag mag ze haar winkel ook weer openen. Ik ben zo trots op haar. Wil je zelf nog aan de slag gaan om een mondmasker te maken? Je vindt alle materialen in haar webshop: www.peeps.be - naaaaien maarrrrrr.
Zelf proberen wij hier thuis de balletjes omhoog te houden. Ik voel me vaak nutteloos en onkundig, ik kan niet veel doen voor de buitenwereld, maar kijk daar ga ik niet over klagen. Het is vooral zaak om mijn gezondheid (psychisch dan vooral) op peil te houden, ik heb geen goesting om grote schades in te halen eens ik weer kan doorgaan met vollenbak therapie en integratie en ... Daar werken we goed aan in de on-line sessies. Hopelijk kan ik mijn vriendjes daar snel weer in real life ontmoeten. Ondertussen doen we dat wel via de Facebookpagina van onze vzw Een Rustpunt. Daar ben ik dan wel een beetje trots op. Ga gerust eens naar onze pagina daar (die je uiteraaaard al ge-vind-ik-leuk-t hebt!) en daar vind je onze groep terug. Iedereen is er welkom, ik vind het zo mooi om zien wat er daar gepost wordt. Kleine dingen, grotere zaken. Gelukskes, moeilijkheden. 't Is herkenbaar voor iedereen hé, wat een boeltje is de wereld op dit moment! Een warm welkom dus. Ik heb er zélf ook iets aan. En 't zijn die kleine beetjes zeker, hé?
Ik ga een klein beetje opruimen nu. Een klein beetje maar, beloofd! (Ik richt me efkes tot mijn herstelondersteuner, haha.)
Hou jullie goed! YES, WE CAN! En alles is okee, ook liggen voor teevee of huilen voor twee of préparé eten op ne knapperige pistolé. XXX
Reactie plaatsen
Reacties