Mama.

Ik heb heel lang het gevoel gehad de perfectie van 'moederschap' hopeloos achterna te tjolen. Met de nadruk op tjolen. Door één of andere rare geestelijke kronkel had ik het beeld gevormd van mezelf als verschrikkelijk saai kind en een strontrebelse puber, om dan nog maar te zwijgen over het niet-behalen van een diploma in het hoger onderwijs en een dochter te zijn die niet meer weet wat ze in dit leven aan moet. Ik leef met de overtuiging dat ik mijn ouders nooit meer mag teleurstellen in die mate, dus mijn lat ligt heel erg hoog. Ik leef met de overtuiging en deze is wel eerder terecht, me dunkt, dat zij het zodanig goed hebben gedaan om mij - om ons drie - op te voeden, zodat ik 'dat niveau' nooit zal halen. 

Ik weet niet hoe mijn mama dat gedaan heeft vroeger, drie kinderen en gans de bataclan zo. Als je het haar nu vraagt, dan weet ze zelf ook niet meer hoe ze het voor mekaar gespeeld heeft :o). Om maar te zeggen: ik bewonder mijn moetie echt. Natuurlijk hebben wij meningsverschillen (die ik uiteraard het liefst van al uit de weg ga) en weet ik het al eens beter ;), maar de basis vind ik echt oprecht en echtig bewonderenswaardig. Ik kan 101 watertjes opsommen waar zij doorheen heeft moeten zwemmen, maar dat doe ik niet uit respect voor haar privacy natuurlijk. 

Toen ik in 2008 mama werd van Fie, was ik zo gelukkig. Nu nog ben ik zo gelukkig dat ik toen zweefde op een bedje van hormonen :o). Want al snel ontdekte ik: noooooo shit! Met Fie werd dan ook meteen mijn berg schuldgevoel geboren. Het moment dat er in mijn hoofd 'kopte' dat ik het best wel lastig vond met haar alleen, werd ik doorboord door die schuldgevoelens. Pas jaren later had ik door dat onze baby's ten huize N.-V.L. géén makkelijke baby's waren, maar ik kon dat toen met niemand vergelijken, aangezien wij de eerste waren in de vriendenkring en familiekring. Geloof me, ik heb al ogen getrokken bij nieuwe vriendjes rond ons en zinnen als 'het is eigenlijk echt een makkelijk kindje' of 'ik heb de living geschilderd tijdens mijn bevallingsverlof'. Hahaha.

Insert shitty mommy me, myself and I en dat gaat nooit meer helemaal weg gaan. Ik vind mezelf vaak echt een slunse van een moeder, om het maar eens te zeggen zoals ik het beleef. Ik ga het ook nooit meer kunnen opnieuw doen, wat Fietje betreft, maar kijk nu eens wat een prachtdochter zij is. Ik leg dat dan uit dat dat gewoon is omdat zij nu eenmaal een verstandige (meestal toch), zelfstandige (behalve in opruimen) dochter is. Dat heeft niets te maken met mijn kunnen als mama. P. is in het ouderschap veel meer chill en relax, daar kan ik enorm jaloers op zijn. Ik heb het hem eerlijk waar ook lang verweten, want in mijn ogen was dat luiheid. Nu weet ik dat ne mens nu eenmaal eens moet opladen tussen al onze rollen door, dus hij mag al ne keer in de zetel ploffen met de Humo :).

De angst zit er diep ingebakken dat ik nooit meer op volle toeren zal kunnen draaien hier thuis en alle zaken er naast die ik heel graag terug zou willen opstarten. Ik droom hé, ook al heb ik het daar niet over, dat is uit pure angst, "WANT IK ZAL DAT TOCH NIET KUNNEN". Dus uitspreken van dromen, daar doe ik nauwelijks niet aan mee. 

Deze KOTtijden zijn voor mij een verademing. OK, 't is status quo wat therapie en zo betreft, maar ik heb geen verplichtingen, dus geen stress, dus ik kan beter loslaten en genieten. Warempel, genieten! 't Is erg dat het eerst zo ver moet komen natuurlijk, maar ik klaag niet. We zijn lichamelijk gezond en dat is al heeeeel goed. Mijn dierbaren ook, dus dat is nog veeeel beter.

Soigneert u, moekes.
Ik denk aan alle mama's die er vandaag niet meer zijn, die we moeten missen, of die hun kindje moeten missen. Ik denk aan hen die mama willen worden, maar dat niet vanzelf gaat. Ik denk aan moedergevoelens, goed of slecht, 't is gewoon bovenal echt.   *


En speciaal voor mijn eigen moetie: alles komt goed, je hebt gelijk. Vele liefs!