Ons verlof zit erop (of is het er op? waar zit dat eigenlijk OP? enfin, soit :)).
Deze ochtend had ik een afspraak bij IDEWE met de arbeidsgeneesheer van mijn werkgever. Dat is een externe dienst voor preventie en bescherming op het werk. Gezien ik statutair ben, word ik niet uitbetaald door de mutualiteit. Ik werd tot nu toe ook nog niet opgeroepen door de arbeidsgeneesheer (zoals je anders wel jaarlijks moet doen, op controle).
Als iemand naar de arbeidsgeneesheer moet, of de controlearts (het woord geeft het al aan), dan brengt dat altijd heel wat stress met zich mee. Je wordt 'gecontroleerd'. Ben je wel 'genoeg ziek'? Heb je wel het recht om thuis te zitten (en niets te doen, you wish)? Heel vaak hangt een uitkering daar aan vast. Ik hoor best wat horrorverhalen rond me heen over artsen die slechts zeven minuten de tijd nemen en dan pakweg negatief advies geven voor een opleiding. Er kan nogal veel gebeuren in een jaar weetjewel, dan zijn die minuten nogal rap voorbij.
Maar kijk, vandaag was het mijn beurt. De eerste keer trouwens, sinds ik daar verdwaasd achter mijn bureautje zat en niet meer wist wat of hoe. Ik zat in de wachtkamer en ik vroeg mij af: why the hell ben ik zo nerveus?! 't Is niet dat ik iets verkeerd gedaan heb toch. Toch!? Of wel? Een vriend van mij stuurde me deze ochtend dat hij dat gevoel vree herkenbaar vond bij zijn eigen cliënten. En dat het in de brief van de controlearts zou mogen staan dat je niets misdaan hebt, maar 'gewoon eens op gesprek kan gaan bij een lieve (hopelijk) dokter' :o). Moest het zo gaan, 't zou al veel schelen in onnodige stress. Hoewel, misschien zou ik het ook niet helemaal louche vinden en nog meer stress hebben, haha! Anywayz, ik zat daar te wachten en mijn laatste restjes vingernagel af te trekken. (auwtch)
De stress bleek niet nodig. Ik heb het geluk dat de arts die voor onze dienst in staat een eerlijk, open man is. Alleen was zijn eerste vraag: 'vertel eens waarom je een afspraak maakte bij mij...' AHA popte het in mijn hoofd IK BEN ERIN GELUISD!
Nee serieus, ik had de afspraak niet zelf vast gelegd :o). Een aantal maanden geleden kwamen mijn rechtstreeks diensthoofd en de directeur op bezoek in de MaRe. Wat ik best zot vond, dat zij zo'n uitstap maakten om mij te zien. Bo, mijn herstelondersteuner, mocht er ook bij zijn, dat vond ik ook wel erg fijn. Dat ik meer op mijn gemak was, is nu ook veel gezegd :). Op zich bleek het wel een bizar bezoek, ik kon echt niet geloven dat ze 'zomaar' kwamen voor MIJ. Voor mij begot, dedie die al zo lang niet meer komen werken is om 'één of andere zeer abstracte reden'. Allee ja, dat is wat mijn brein me dan vertelt, hé.
Uiteindelijk heb ik wel echt letterlijk gevraagd, meer naar 't einde van het gesprek toe, of ze iets verwachten van mij. Was het niet tijd dat er een 'actie' gebeurde, moet ik niet eens een formulier invullen of 'gecontroleerd' worden - ik weet het niet, hé. Ik ben statutair in dienst, dus de mutualiteit heeft geen zakens met mij, maar 't is ook wel echt raar om niéts te (moeten) doen. Na deze vraag opperden ze dan wel dat het misschien wel goed is als ik eens bij de arbeidsgeneesheer van 't stad zou langs gaan. Echt waarom was niet echt duidelijk, maar 't is voor mij nu ook duidelijk waarom het niet zo duidelijk was, als je nog mee bent :).
vele, vele credits to FLOOR DENIL!
www.floordenil.com
Ik zei al dat de arts erg open en eerlijk was. Mijn statuut heeft veel voordelen, zo zei hij, tot je ziek wordt. Je blijft uitbetaald door je werkgever, je blijft er aan vast hangen. Ik zei hem ook eerlijk dat het ook zo voelt, er aan vast hangen. Dat ligt constant op mijn maag. Je bent thuis en je wordt er nog voor betaald. Weliswaar 60% en dat komt overeen met een uitkering van de ziekenbond, maar TOCH. Het is het idéé. Het schuldgevoel. Mijn schuldgevoel, naast de vele andere. Daar bovenop: ik kan er ook niet over zagen. Of ik vind dat ik er niet mag over klagen. Enfin, je begrijpt het wel misschien?
Hij beaamde dat er dossiers op den bureau liggen waarin vast gesteld wordt dat een werknemer arbeidsongeschikt is voor die bepaalde werkopdracht. Wat er echter dan vrij komt van opties is gewoonweg nihil. Sterker nog, het is niet uitgeschreven. Het staat niet uitgeschreven. Kunt ge u dat voorstellen? 't Staat nergens op papier, 't is wa brokkelen en zoeken (oh ja en de tijd tikt). Medisch ontslag bestaat ook al niet in ons statuut. Ik heb twee keer bevraagd 'maar wat dan!?' (ik had waarschijnlijk zo'n grote ogen als de wolf in het bed van grootmoeder) en zijn antwoord was 'ik kan daar echt geen antwoord op geven'.
OWKEE gastjes, da's duidelijk. Ik wil graag duidelijkheid. In het hoofd is het owmaaigod al zo onduidelijk wazig, de feiten heb ik graag duidelijk. Helaasj schimmelkaasj.
Het heft ligt eigenlijk volledig in de handen van de werknemer. Sinds een jaar of 2, 3 - mede onder het initiatief van zijne kant, zo vertelde hij - richtten ze een medisch team op. (Eureka dacht ik, dat is in de periode dat ik in ziekte ben.) Zij strijden voor een gelukkige werkgever en een gelukkige werknemer. Zij roepen de werkgever op om in contact te komen met de (zieke) werknemer. Te laten voelen dat ze welkom zijn. Nog steeds welkom zijn. Vandaar het bezoek dus begin dit jaar. Dat denk ik toch. Nu, ik moet wel zeggen en dat vertrouwde ik hem wel toe, dat ik nog steeds contact heb met mijn rechtstreeks diensthoofd. Niet meer zoveel als in het begin, dat spreekt voor zich, denk ik. Maar toch. Of zij bevraagt, of ik bevraag. Ik mis mijn team, echt, ik mis mijn team.
Het is moeilijk (en misschien ook delicaat wel) om over mijn werk te schrijven, maar het is en blijft een belangrijk deel van je leven. Het sociale, de erkenning krijgen, kennis opdoen, blijven (bij)leren, etc. Ik wil hier expliciet een shout out doen naar de collega's die me blijven contacteren, die me zien, die me laten voelen dat ik er ergens nog wel bij ben. Wauw. Het gekke is, het zijn diegene waarvan ik het niet verwachtte. Ik weet het niet, ik voelde het wel toen ik nog aan 't werk was, maar... ik weet niet hoe het heel goed uit te leggen, maar: I SEE YOU. En jullie weten wel wie jullie zijn. Ik ben dankbaar!
Nog eventjes over dat medisch team. Hij bekeek mijn dossier nadat ik mijn relaas ook wat deed door de jaren heen. Na wat gegoochel met jaartallen raakte hij er toch ietwat aan uit. Toen vertelde hij me dat ik wel eens op dat team was gekomen in 2018, ik citeer: 'even kijken wat er toen over u gezegd geweest is... ha, hier zie ik het << nog steeds afwezig >>.'
AHAHA sorry, dat is toch lachwekkend. Oh, in 2019 was er ook nog een verslagje. << Nog steeds afwezig wegens ziekte. >>
... nog wat werk aan de winkel met dat medisch team, me dunkt. Ge wordt niet opgevolgd.
Enfin, toch blij dat mijn dossier wat bijgewerkt is. Hij bevroeg ook nog wat medische verslagen, ik heb nog wat huiswerk :).
Als laatste wilde ik zeker de opleiding vernoemen die ik wou volgen, dat was mijn grootste angst, dat ik daar geen goedkeuring zou voor krijgen. Echt, ik ben bereid om mijn werkzekerheid, mijn eurootjeszekerheid op te geven, opdat ik die opleiding tot Ervaringswerker in de GGZ zou mogen volgen. Ik heb mij daar toch wel echt moeten voor motiveren en gaan 'verweren', deze kans mag ik nu niet laten liggen, heb ik het gevoel. Dus heel voorzichtjes, op sneakervoetjes, met termen als 'toch ook wel zeer herstelgericht' en 'de MaRe staat er volledig achter' en ook eerlijk: 'op zich wel wat absurd dat ik les kan volgen maar niet werken enz.'. Zijn antwoord: 'Goh, daar heb ik eigenlijk geen weet van en ook geen bevoegdheid tot. Je bevraagt dat best eens bij de personeelsdienst, denk ik.'
*zucht*
Dus de feiten denk ik dan: wat als ik ontdek dat ik niet meer 'fit' in mijn huidige job, of er geen gaatje is in een ander team, op een andere dienst, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik maar halftijds kan werken, dat is wat ik nu aan kan. Dat is wat ik ooit weer wil bereiken. Het gaat om meer dan dat, maar daar ga ik nu even niet dieper op in. Misschien dien ik wel niet voor hardcore bureauwerk. Ik weet wel dat ik sowieso mensen wil helpen. Die dienstverlening is belangrijk voor me. Het onthaal in het ocmw heb ik eigenlijk echt graag gedaan, maar toen het voorstel kwam om te verhuizen, dan heb ik die kans ook graag gegrepen. En zo ging het verder. Ik weet gewoon heel moeilijk wat ik graag doe en wil doen. Omdat ik iedereen wil pleasen en overal ja op zeg en geen rekening houd met mezelf. Ik verlies mezelf. Ik heb mezelf verloren. Nogal wat, laat ons zeggen.
Ik wens vaak dat ik elektricien was ofzo. Dan weet je: ik zoek een vacature 'elektricien gevraagd' en hop. Je weet dat je dat graag doet. En hop, dat lijkt mij zo duidelijk. Maar nee, ik deed Latijn en probeerde dan Orthopedagogie maar dat was gelijk zo mijn ding niet en dan ja, wat heb je dan hé. Een ASO 'diplom' en wat wil je dan wél doen? Eueueueuh. Ook al heb ik mijn werkervaringen tot nu altijd heel graag gedaan. Met verve. Met schwung. Ik denk dat men dat ook wel vindt van mij. Denk ik. Hoop ik.
Al een hele tijd wou ik echt graag eens over 'het werk' vertellen. Zaken uittypen, op een rijtje zetten. Dit is bij deze gebeurd, maar ik merk dat ik nu weer te veel in mijn hoofd hang en dat er te veel pop-ups wat aandacht willen, dus ik ga het even tot hier laten bezinken...
Ik belde net met mijn psychiater (ik ben dat zo beu na die vijf maanden, maar goed, safety first en al) en hij vroeg me of ik al wist waar ik zo'n beetje naartoe wil. Ik ben druk bezig met medicatie afbouwen, met mezelf, met mijn traject in de MaRe - die sessies vliegen voorbij. En ja, stilaan wil ik er wel weer staan. Ik voel een vibe. Finally! In september die opleiding starten, 'dat is dan toch alweer dat hé', vroeg ik 'm? 'En waarom wil je die opleiding zo graag doen?' Ja kijk, die vragen, die zijn zo open en griezelig in de toekomst. Laat mij dat nu gewoon doen :). En toen begon hij over mijn gewicht en zei ik dat het niet eerlijk was dat mijn lief ZEKER even veel weegt als ik (drama drama) en enfin. Misschien is het tijd dat ik een middagdutje doe. :o)
Wat heb ik me hier toch weer allemaal geschreven zeg.
'De volgende stap?' bevroeg mijn moetie gisteren nog in een sms na het bezoek bij de preventie-arts... 'Alles eens uittypen' zei ik. Bij deze, mama :). En ook: tegen het einde van mijn traject in de MaRe mag ik nog eens langs gaan bij hem, samen met Bo. Als ik de arbeidsmarkt wil voorbereiden, dan moeten we dat zeker op tijd doen. En uitgebreid. Mijn ziektebriefje loopt nu tot eind november. Het is niet dat ik op 1 december op het werk kan verschijnen, mij kan zetten aan mijn bureau en kan beginnen. 'Je zal een echte nieuweling zijn, hé.' (Paniekscheut. IK WIL DAT NIET.)
Nu goed, het heft ligt in mijn eigen handen. En net dat vind ik zo kizzig aan het leven. Da's wel de essentie van het gesprek. En ik onthoud zijn woorden 'je zit in een grijze zone' en 'dat statuut is feitelijk een gouden kooi'.
'Tot ziens', zei ik tegen de dokter. 'En stay safe'.
Mor echt, ik zei STAY SAFE tegen diene dokter. Hoofdschuddend verliet ik het gebouw. Toen bleek dat ik mijn cijfers op mijn fietsslot (toch efkes doorsteken dat ik met de fiets ging muhahahaha, sportief en al) omgekeerd gedraaid had, begon ik te bleiten. Ik ben al bleitend beginnen fietsen, ja, maar met dat mondmasker valt dat niet zo op. Net zoals mijn zweetsnor. In ieder geval: ik had nog een leuke date gepland en alles kwam weer goed.
Stay safe nji ;o)
- X
Reactie plaatsen
Reacties