Mantra.

Als het moeilijker met me gaat, als alles zo lastig en vermoeiend aan voelt, probeer ik me te focussen op de kleine dingskes die er wél toe doen. Dit beeld van gisteren bijvoorbeeld, Fie en ik in de zetel. Haar hand, terwijl ze stilletjes vraagt: 'Gaat het, mama?'

Als het moeilijker met me gaat, als alles net iéts zwaarder aan voelt, probeer ik mezelf wat mantra's toe te spreken. Owkee, ik geef toe, ik ben daar slecht in :) - de momenten dat ik ze 't meest nodig heb, zijn ze foetsie. De laatste tijd is er eentje die wel blijft plakken en dan zeg ik 'm tegen mezelf: PICK YOUR BATTLES, Vansleuven!

Ik ben nogal ne pleaser (understatement). Ik ben bang dat er mij niemand leuk zal vinden. In 't lager onderwijs was dat nog simpel, wij zaten in een klasje van zeven meisjes, dus ze konden niet echt naast mij kijken :o), maar eens in 't middelbaar... jawadde, ik was best overweldigd. Dat mijn eigen dochter nu in die fase zit, ik kan dat nog altijd niet goed bevatten (ik word oud, dat ook wel!). Dat uit 'm dus in: alles willen doen voor iedereen. Dat is nogal vermoeiend. Zo marcheert dat ook allemaal niet hé, ne mens moet keuzes maken. Ik vind dat ook écht terécht. Ik weet ondertussen echt wel wie mijn dierbaren zijn en dat zijn er niet zo veel, maar dat is echt wel helemaal goed zo. En toch... En toch.

Wat vind ik echt belangrijk? Wat ligt mij echt? Waar heb ik deugd van? Ik vind dat zo ontzettend moeilijk. Het is alsof ik anderen nodig heb, dat ik het zonder 'hen' niet kan. Dat kan toch niet. 

Ik las ergens dat je helpen doet vanuit je eigen wil. En pleasen vanuit een angst. En nu ik dit hier typ besef ik: 't is bang zijn om afgewezen te worden. En nu weet ik niet meer wanneer ik wat doe, de bewustheid ervan is weg. Ofzo. 't Is ook: ik heb reeds een paar keer NEE gezegd. Dat gebeurt niet veel, assertiviteit heeft me nog heel wat te bieden, maar dus als ik dat dan ne keer deed, dan kreeg ik het deksel op mijn neus. Dan werd ik er ofwel erg voor afgestraft, ofwel werd het me duidelijk erg kwalijk genomen. En dat, dat doet echt zoooo'n pijn. En dat snap ik dan ook niet goed. Dat zijn zo'n pijnlijke situaties dat ik ze amper kan navertellen. Dat zo blijft nazinderen zo, zoals een vervelende oorwurm. Zoals bijvoorbeeld 'laat de zon in je haaaaart, ze schijnt toch voor iederéééééén enz.', maar dan niet zo positief :).

Anywayz, wat hebben we vandaag geleerd? Respecteer je grenzen.
En ook: ik kijk nog eens naar dat handje op bovenstaande foto... oh...

Wat is jouw mantra?
xxx