Ik sleur me voor de tweede keer deze dag uit bed en denk (schreeuw in mijn hoofd) 'en nu ga ik nuttige dingen doen!'. Ik sleep me in de plaats naar de ontbijtkast en neem de doos cornflakes. OK ja, twee dozen cornflakes. De radio staat aan en dat is erg zeldzaam als ik alleen ben, maar het is een poging om de dwingende stem doorheen mijn hersenen wat te doen stillen. Ik verslik me in een flake corn en tranen prikken in mijn ogen. 'Woar bennekik mee bezig zeg'. Ik wil zo graag een potje janken, maar 't zit zo vast allemaal.
Ik eet nog een pot corn flakes en grijp dan naar mijn laptop. En hier zit ik dan. Ik heb koud en warm tegelijk. Ik stuur een bericht naar P. Wanneer ik me niet goed voel, dan laat ik hem dat weten. Niet dat hij daar veel mee kan doen als hij aan 't werk is (of ja, anders ook niet), maar we hebben daar vorig jaar in 't diepst van mijn strijd een afspraak rond gemaakt. Openheid, 't is zo belangrijk. Ook naar mijn zusje en moetie stuur ik een berichtje: 'ik voel me sinds gisteren en vandaag zo lusteloos'. Ik weet dat ik nu even mijn telefoon links zal laten liggen, omdat ik bang ben voor wat ze daarop zullen antwoorden. Omdat ik hen toch niet zal geloven. En toch: 't is er efkes uit. Ik bedoel daarmee: op zo'n slechte momenten komt er niets bij mij binnen. Of toch veel te weinig. Behalve cornflakes, dat is echt mijn bakske troost. Al van sinds mijn 18 jaar ofzo :o).
Ik las gisteren over de zelfmoordcijfers tijdens deze bizarre tijden en ik schrok daar niet van. Het deed me ook niet veel. Geen idee waarom ik dat nu vertel, maar misschien houdt het me toch bezig? Ik weet dat er velen zijn die het nu extra moeilijk hebben, maar ik voel me zo machteloos. Ik kan hen niet helpen. Ik heb zelf alles niet op een rijtje, maar ik zit met een ontembare drive om het bij anderen wel te doen lukken. Het helpt natuurlijk niet dat onze vzw Een RUSTpunt efkes plat ligt door dat stomme virus.
Het zwartgallige monster diep in mij is aan 't recht kruipen en ik kan er niet veel aan doen. En ik wéét het: morgen kan anders zijn, of pakt overmorgen. 't Is gewoon: ik ben die hoogtes en laagtes zo zo zo beu.
Misschien moet ik al een kerstboom zetten voor wa sfeer? :)
Ik voelde me maandag zo krachtig. Een goeie les in Gent, een gezellige stop bij mijn ouders om Ties op te halen. Mijn papa was met hem naar 't Sterrebos geweest en ik liep over van liefde van hen bezig te zien.
Ik weet wat ik moet doen, hoor. Nadenken over wat me nu kan helpen. Wat doet er mij deugd? Tuurlijk heb ik geen idee, ik zie alles zwart nu.
- - -
We zijn donderdag. Ik voel me iets beter. En zo slepen de dagen zich soms vooruit.
Maar ik ga dan toch deze blog delen, want het is erg belangrijk om dit openbaar te brengen, erover te spreken. Zeker nu!
Hou jullie goed... X
Deze hoorde ik gisteren, wat een waarheid, hé?!
"Aanvaard geen kritiek van iemand aan wie je toch geen feedback zou vragen!"
Reactie plaatsen
Reacties
❤️💛❤️💛❤️
💙💙