Ja, ik heb wel iets met Van Gogh. Ik kan dat zo niet benoemen waarom. De informatie die ik heb over 'm blijft plakken. Soms zoek ik eens iets op. Wist je dat hij gedurende zijn leven slechts één werk verkocht kreeg? Voor 400 frs. Hij leefde wel niet zo lang natuurlijk. Slechts 37 jaar, geboren in het jaar 1853 en overleden in de zomer van 1890. Dat is eigenlijk nog niet zo lang geleden, denk ik dan. Dingen die mij in de lessen esthetica in 't college totaal niet bijgebleven zijn. Ik was toen te druk bezig met zwaarmoedige quotes op mijn ringmappen schrijven :).
Maar wat met dat oor, hé? Wat bezielt een roodharigen' ollander om je eigen oor er af te snijden? Links of rechts? Dat vroeg ik me vroeger altijd af en ik kon het nooit onthouden. Ik heb van die stomme dingsjes die ik nooit kan onthouden, keer op keer op keer (zoals in welke richting ik moet gaan op 't knoppeke om de autospiegel aan te passen!). Maar 't was dus het linkeroor. Niet een stukje, wel degelijk het ganse oor. Waarom? We kunnen stellen dat Vincent toen zowel lichamelijk als geestelijk niet gezond was. Krankzinnigheid en razernij, hallucinaties, dat wordt allemaal beschreven. Een heel specifieke vorm van zelfdestructie, zou ik zeggen. Zelfverminking. Hij heeft zich daarna vrijwillig laten opnemen, volledig bij bewustzijn. Hij zou de moed en de kracht niet meer gehad hebben om in vrijheid te leven. Hij was toen 36 jaar.
Zijn oor gaf hij trouwens aan een prostituee in een bordeel. Wait what!? Jup inderdaad. Een prostituee waarvan gezegd wordt dat het eigenlijk een schoonmaakster is,
Ik was gisteren weer wat zaken aan 't Googelen over de Vincent, gewoon omdat ik dat interessant vind. Ik lees graag en al. Ik zoek graag op. Toevallig staat er deze week in het Weekblad van De Standaard een artikel over hem. Er zijn nl. drie nieuwe publicaties over de man en de mythe die errond hangt. En toen kwam ik (bovenstaand) een quote tegen van een onafhankelijke onderzoekster en DAT IS GEWOON ALSOF HET OVER MIJ GAAT. Ik kan daar dan erg enthousiast over worden - daarom dat ik ook begin te roepen haha :).
"Ik heb een min of meer onweerstaanbare passie voor boeken", schreef Van Gogh. "En ik heb de behoefte me voortdurend te vormen, te studeren zo je wilt, net zoals de behoefte om brood te eten." Er zullen zich nog wel mensen in herkennen, maar ik interpreteer het graag als in echt brood eten, ik eet zo graag brood :) ik zou iedere maaltijd brood eten. Bijkomend voordeel: dan hoef ik nooit meer te koken, maar helaas zijn mijn gezinsleden daar niet mee akkoord. Ik wijk af. Over die leeswoede? Ik heb mezelf voor dit jaar een belangrijke regel moeten opleggen: ik koop geen boeken meer in 2020. De regel is al drie weken van kracht. Helaas zijn er nog zes weken te gaan. Budgettair was deze regel noodzakelijk, oeps :). De behoefte zich voortdurend te vormen, te studeren zo je wilt, dat heb ik ook. Ik ben bang dat ik zaken zou missen, ik weet graag dingen, maar ik onthoud jammer genoeg niet veel. Dat maakt wel dat ik snel weer enthousiast ben over iets, gewoon omdat ik denk dat ik het nog niet wist hahaha! Ik heb het ook bij films, dan ontdek ik op het laatste dat ik 'm eigenlijk al gezien had. Soit, ik ben leergierig en dat is op zich wel plezant. Mijn lief is een vat vol weetjes, dat vind ik echt zalig! Eén enkele keer ben ik het die iets weet en dan is hij echt verwonderd. Of zo voelt het toch. En ik beire preus natuurlijk!
Ik denk dat Van Gogh een beetje op zoek was naar zichzelf in het lezen. Hij schreef ook ongelooflijk veel brieven, ik geloof ergens dat ik las tegen de 900 stuks. Neem nu dat hij dertig jaar van zijn leven kon schrijven, dan zijn dat er dertig per jaar, dat is toch veel, hé?
'Fou-roe' - zoals schoolkinderen hem ooit nariepen (Rode Gek) - was wanhopig om zijn eigen onstabiliteit. Zijn eigen woelige hoofd, het onbegrip en de financiële zorgen hebben 'm uiteindelijk murw gebeukt. Op 27 juli 1890 beklom hij met een oude revolver de heuvel van het kasteel van Auvers, zijn laatste verblijfplaats. Artistiek gezien was hij hier zeer productief. Van Gogh voelde zich over het algemeen prettig in de plattelandsomgeving en zijn arts, dokter Gachet, adviseerde hem om zich in deze periode vooral op de schilderkunst te concentreren en niet zozeer op zijn ziekte. Het was ook toen dat hij de meeste van zijn werken maakte.
Op die heuvel drukte hij de loop van zijn revolver in de hartstreek en haalde de trekker over. Hij was niet op slag dood, maar wel dodelijk gewond. Hij vond ergens nog de kracht om zijn vest over zijn bebloede hemd dicht te knopen. Vier uren later strompelde hij zijn slaapkamer binnen. De te hulp geroepen dokter Gachet kon de kogel niet meer verwijderen.
Het was deze dokter die als eerste een bos zonnebloemen op de kist van Van Gogh legde. Schoon, hé. En zo tragisch.
Er werd al eens geopperd dat Van Gogh zou vermoord geweest zijn, want er waren geen getuigen natuurlijk...
Weet je wat ik ook wel gelijkend vind met mezelf? Vincent Van Gogh maakte zijn meeste en ik denk ook beroemdste werken in zijn moeilijkste tijden. Ik merk dat ik in mijn meest woelige tijden ook meer aan schrijven toe kwam. Of er beroemde stukken bij zitten is dan weer een ander verhaal :o). Het gaat gewoon meer vanzelf in een zwart gat. Raar. Vincent was tevens ongelooflijk kritisch op zijn eigen werk. Zelfs de Sterrennacht vond hij niet goed gelukt.
Deze donkere dagen nu, het kan lastig worden. Den truc is positief te blijven, op de kleine leuke dingen te letten, op de sterren bijvoorbeeld. Niet op het zwarte van de nacht. Ah, wat zou ik me soms graag laten mee zuigen in de nacht. In de stilte, weg van alles. Maar dan weet ik het weer dat het dat niet is wat ik wil. Ik heb nood aan warmte, mijn dierbaren.
Broer Theo was bij Vincent toen deze stierf en zijn laatste woorden uitsprak: “La tristesse durera toujours.” Op 30 juli werd Van Gogh op de gemeentelijke begraafplaats van Auvers-sur-Oise begraven. Ik heb het opgezocht en ik wil er komende zomer eens naartoe. Gewoon, ik heb het wel voor van die kleine dorpjes waar iets aan vast hangt. Dan kan ik er zonnebloemen op zijn graf leggen, wie weet. En kan ik denken aan mijn eigen verdriet. Het kan de start worden van een mooie zomer vol zonnebloemen. En dankbaarheid. Deze bloemen waren voor Van Gogh een teken van dankbaarheid, schijnt. Uit pure eenzaamheid schreef hij andere kunstliefhebbers aan, maar vond nauwelijks gehoor. Tot Gauguin een brief terug schreef, dat hij misschien wel op bezoek kwam. Op dat moment wordt er, na maanden van verlangen, iets in zijn hoofd ontstoken. Zo intens moet dat gevoeld hebben, want het was dan dat hij de meesterwerken met zonnebloemen schilderde. Schoon toch, hé?
Ik wens je vele zaadjes toe voor zonnebloemen... als er iets is, je weet me te vinden! X
Reactie plaatsen
Reacties
Boenke der op Elke. Zoals gewoonlijk ❤️❤️
wist niet dat je een Van Gogh fan was,ik leer bij. gelieve uw oor eraan te laten hangen wel,ge zou uwe mondmasker niet meer kunnen dragen. 250€ boete! en een beetje kalm met de boeken te kopen he,kzou kik da ne keer moeten doen met mijn figuren,heel de tijd nieuwe kopen... ^^ mooi geschreven,leest lekker (op z'n hollands lezen)!