Wuk doe kik eigenlijk hele dagen?

Praktisch? 't Opleidingsjaar bestaat uit zes modules:

• Psychopathologie
• Herstel en empowerment
• Ervaringsdeskundigheid en werkveldverkenning
• Zelfzorg
• Communicatie
• Supervisie en Portfolio

> de lessen gaan afwisselend door in VIVES Kortrijk en Hogeschool Gent (Voskenslaan) - iedere dag een volle lesdag. En eigenlijk reserveer ik dinsdagen en donderdagen voor de opdrachten die we thuis moeten afwerken. Helaas is alles sinds een paar weken van aan mijn bureautje op onze zolderslaapkamer. Gesjellig, wel eenzaam. Mor echt. Het is erg lastig, vind ik, om mijn aandacht er bij te horen als de les on-line is. Ik weet echt niet hoe mijn lief dat al tot in zijne master geschopt heeft van achter zijne computer. Pure bewondering! Ons bed staat wel naast mij, waardoor ik af en toe lonkend een handkusje durf te werpen terwijl ik in de les zit :o). Nee serieus, de studenten van tegenwoordig moeten dat echt niet simpel hebben in deze on-line lestijden. Ik mis het contact met mijn klasgenoten, het 'gewoon' in de les kunnen zitten, ne keer iets roepen eventueels :) - maar als ik dat nu doe zit ik ofwel niet meer in beeld (ik ben nogal beweeglijk op een stoel) ofwel hebben mijn mopjes niet het juiste effect, want jaaaa, je moet het sowieso herhalen en iederéén weet dat mopjes herhalen de clou verpest haha!

Anywayz. Ik ben erg blij dat ik aan deze opleiding begonnen ben, dat ik doorgezet heb. In februari zat ik op het infomoment en ik twijfelde erg. 'Ga ik dat wel kunnen?' 'Ben ik daar wel sterk genoeg voor?' - maar kijk ja, soms moet je dingen doen waarvoor je bang bent hé. YOU CAN DO HARD THINGS zegt Brené Brown het zo schoon. Zodus stuurde ik mijn motivatiebrief op naar het Steunpunt GGZ en werd ik prompt uitgenodigd voor het selectiegesprek en ook daarvoor was ik geslaagd en werd ik één van de twintig studenten die mocht starten. HOERA! Ja, de opleiding is best gegeerd en dat is goed nieuws, hé!?

Als ik in opname was, dan keek ik altijd op naar de mensen die al verder stonden in hun herstel. Dat gaf me hoop. Of ja, OK, bijna altijd niét, eerlijk is eerlijk, want ik had iets van 'ik ga daar echt nooooit geraken, ik geraak hier nooit meer uit!' maar kijk... TOCH is het zo, dat als je lotgenoten hebt, je daar zo enorm veel uit kan leren. Ik geloof sterk dat je als ervaringswerker de brug kan maken tussen diegene die zorg wil en de professionele hulpverlener. Op voorwaarde dat die hulpverlener er echt voor open staat, maar ook dat is enorm aan 't evolueren.

Voor mij helpt het echt als een verpleegkundige of psycholoog of whatever zich OOK kwetsbaar durft op te stellen. Sommigen willen totaal niets delen over hun privé, en pas op, alle recht daartoe hé, maar 't helpt zo enorm te weten dat zij 'ook maar mensen zijn'. We doen allemaal maar iets, zijn bang, ploeteren voort, stellen veel zaken in vraag. 't Is gewoon nie schoon verdeeld soms qua rugzak dat ne mens moet mee dragen... 

Soms bekruipt mij wel het gevoel van 'wuk doekik eigenlijk hele dagen'... maar ik kom echt tot heel veel inzichten. Het is moeilijk om er iets mee te doén, dat wel, ik moet blijven zoeken. Ik loop helaas nog bijna dagelijks tegen één of andere muur die ik niet zag staan, ik heb pertank mijn lenzen in. Ik kan daar nog altijd zo van schrikken van 'alléé hoe is 't mogelijk'. En weet je, 't is lastig wi... ik zeg wel steeds SAVA en JAJA ALLES OKEE en dat is het ook veelal. Ik heb het veel zwaarder gehad. Ik wil momenteel niet dood, weet je wel, om het efkes cru te stellen. Ik ben daar echt dankbaar voor. 't Is moeilijk uit te leggen dat iedere keer je wakker wordt het eerste is wat je denkt 'oh nee, ik ben er weer...'

Maar dat wil ook niet zeggen dat ik tevreden moet zijn met hoe het nu is. Denk ik nu... Of wel? Nee, hé. Ik zou graag terug kunnen gaan werken, maar... het is efkes beter geweest, maar het idee alleen al bezorgt me misselijkheid. En ook al zegt mijn jobcoach dat ik niet van stapel hoef te lopen, voel ik toch die druk. Deze zomer voelde ik me daar toch beter rond, ik had er terug zin in.

Nu, 't is ook niet echt de tijd van 't jaar die me het beste ligt. Zo die donkere dagen... onze docente zei nu maandag wel iets wat hoopgevend was, dat het binnen veertien dagen is dat de dagen alweer beginnen te lengen. Hahaha lengen, is dat het correcte woord, Frans Deboosere? Frans? 't Is Frank zeker...
Mijn dochter is hier Frans aan 't studeren, 't is daarmee :o). Ze zit in haar allereerste examenperiode. Amai, ik heb constant flashbacks naar de stress die ik zelf had toen. Fie gaat er op zich wel goed mee om, al spreekt ze van 'paniekaanvallen' en dan schiet ik in een kramp. Mijn hart bloedt als ze efkes aan het flippen is, maar het grootste verschil is dat zij zo open en duidelijk flipt als je snapt wat ik bedoel :). Waarom stak ik alles toch zo diep weg?

En nog. Ik crash vaak inwendig en dat is erg moeilijk uit te leggen. Het is geen automatisme om het pakweg in drie woorden eens te vertellen aan mijn altijd-luisterende (behalve als hij aan 't biljarten is op zijn telefoon) lief! Of eens te sturen naar mijn mama of iemand anders nog. Ik klap helemaal toe en probeer het alleen te verwerken. Dat moet je dus niet doen. Dit is een advies van mij voor jou! Alstublieft!

Zorg goed voor mekaar daar, wil je?

xxx