Tussen mijn ribben.

Gepubliceerd op 26 december 2020 om 17:31


We zijn Kerst gepasseerd, we wachten op oudejaarsavond. We zijn geland tussen Kerst en Nieuwjaar. Het is gedurende deze dagen dat de dingen die tussen mijn ribben blijven kleven zijn, extra naar boven komen. Ze wringen zich als het ware overal tussen, ongevraagd, onwelkom (very oncoronaproof). I'm begging them. Maar ze luisteren niet.

Ik pulk tevergeefs aan mijn ribben en probeer de zwemen weemoed terug te duwen. Globaal gezien voel ik me nochtans best O ende K, misschien net daarom dat de druppels neerslachtigheid zo hard aankomen.

Ik denk aan onze vzw. Het frustreert me dat we niet meer kunnen doen voor diegene die het net nu kunnen gebruiken.
Ik denk aan de studenten, die nu geen uitspattingskes kunnen meemaken door covid.
Ik denk aan mijn vriendin die zo aan 't vechten is tegen haar demonen.
Ik denk aan de mémé van mijn schoonzus, die haar man net heeft moeten afgeven door dat stomme virus.
Ik denk aan de lege stoelen tijdens deze feestdagen, nu nog net dat beetje pijnlijker.
Ik denk aan diegene die niet de luxe hebben van een gezin, die geen bubbel hebben rond zich.
Ik denk aan de mama die me mailde i.v.m. haar dochter, de machteloosheid die er doorheen sijpelde, de herkenbaarheid.
Ik denk aan mijn vriendin haar mama, die terminaal ziek is. Wat een courage heeft die.
Ik denk aan onze vroegere buren die hun dochter nu al vijf jaar moeten missen na een vreselijk auto-accident en dit niet konden herdenken zoals andere jaren.
Ik denk aan mijn maten die hun business stil zien liggen dezer tijden; de kopzorgen.
Ik denk aan haar, aanleunend tegen een burn-out, maar nu dappere keuzes makend.
Ik denk aan hen, zonder dak boven 't hoofd. Een tent, als 't al veel is.
Ik denk aan de vele ouders, die af en toe wat gek(ker) worden door het vele samenzijn.


I see you allemaal. Dat je dat maar weet.
't Is okee allemaal. We zitten allemaal in de pureet.

Jullie zijn allemaal zo dapper, echt,
ook al gaat ons padje niet mooi recht.


YES WE CAN,

zo, ik voel me al iets beter. Schrijven helpt!

(en koekjes eten, dat ook.)

xxx



als extraatje: een schattige kerstboom!

Reactie plaatsen

Reacties

Zussie
3 jaar geleden

Geen woorden nodig maar ❣️

wouter devolder
3 jaar geleden

jaaaa,dat gek(ker) worden was vandaag mijn ding. gelukkig heb ik 2 hele goede vriendinnen die me bijstaan met raad en daad ;) én de prive pagina van jullie vzw waar ik mijn gal uitspuwde. corona houdt ons misschien fysiek uit elkaar maar niet online! zo zie je maar,jullie helpen nog altijd :) vandaag iemand openlijk op fb zien kraken,de context ga ik niet geven maar de persoon had het moeilijk met het verdringen van emoties,en ik dacht bij mezelf,verdringen is het antwoord niet. als ik wat sterker was geweest ging ik er mee in de conversatie gaan,maar moest vandaag mijn eigen demonen bestrijden. zelfzorg is ook héél erg belangrijk. soms denk ik dat er vele baat zouden hebben bij een traject in de mare,de inzichten die je daar leert en krijgt zijn goud waard. in ieder geval,het siert je dat je zoveel aan de mensen denkt. weet wel dat je het gewicht van de wereld niet hoeft te dragen,blijf verder doen zoals je nu doet en er zullen sowieso veel mensen geholpen worden. :)

Sofie
3 jaar geleden

💙💙

Kurt
3 jaar geleden

Lieve lieve lieve Elke,
Wat ben jij toch een prachtig mens, altijd klaarstaan voor en denkend aan terwijl jezelf serieus wat te bevechten hebt. Het siert je zo.
Wat ben ik blij dat ik jou mocht leren kennen, al was het dan onder een donker gesternte. Nog meer dan jouw schrijfsels kan jij iemand opbeuren die diep zit.
Daarvoor alleen al wens ik jou en je fantastische bubbel alle geluk toe. Je bent een schat.❤️
PS de kerstboom is de max😍

Magda Claerbout
3 jaar geleden

Nu pas gelezen.... Maar het is niet zo dat jij niet vaak in mijn gedachten zit he! Ge zijt een straffe madam! Ik heb heel veel respect. Ik geloof dat wankelende mensen (waaronder ik mezelf ook af en toe bevind) heel veel steun vinden in jouw schrijfsels. Thanks! 😘
I 💓 die kerstboom!