:(

Op 26 maart zijn wij onze hartsvriendin Tine verloren. Ik weet niet goed wat ik daarover kan en wil schrijven, maar het is keihard. Uit het niets, totaal onverwacht, besloten haar hersenen dat het hier genoeg was geweest. Het is iets waar je totaal geen rekening mee houdt, een vriendin verliezen. Het moeilijkste vind ik dat we geen afscheid konden nemen. Je denkt meteen aan het laatste echte contact en dat was gelukkig een heel mooi moment. We vierden de maand ervoor nog haar verjaardag hier bij ons thuis en we klonken op - jawel - haar verloving...

Zo onwerkelijk.

We zijn met ons viertjes nog naar Tine geweest net voor de begrafenis. Ze was niet alleen één van mijn beste vrienden, maar ook mijn lief zijn maatje, in de kleuterklas waren ze al onafscheidelijk. Voor Fie en Ties was Tine ook altijd een constante op feestjes. Een kind aan huis, als het ware. Ties fluisterde dat ze precies zoals Sneeuwwitje was, een treffende gelijkenis inderdaad. Fie benoemde het gevoel dat ze plots haar ogen weer zou kunnen open doen. Dat hebben P. en ik ook, dat plots de bel zal gaan en ze hier weer onze gang opfleurt. Als er iets was waar Tine goed in was, dan was het wel de boel opfleuren.

Het doet zo'n pijn om te zien dat haar vriendjes en vriendinnetjes (want zo noemde ze hen :)) zo'n verdriet hebben. Haar ouders, haar broer, haar verloofde... zo hartverscheurend. 

P. en ik (en de kinderen) moeten hier samen door, maar we doen het wel ieder op onze manier en dat is vaak een beetje zoeken. Ik keer vaak in mezelf, wat niet altijd mijn wil is. P. praat graag over haar, maar dat is dan soms te pijnlijk. 

Het gekke is dat ik nu pas door heb, hoe erg ze wel geliefd was. Wij hebben op zich veel aparte vriendengroepen, maar iedereen kende Tine wel op één of andere manier. En iedereen zegt ook hetzelfde: dat ze een spring-in-'t-veld was, een stralend persoon, precies blakend van gezondheid, huppelend door de straten. Wij maakten natuurlijk ook de mindere periodes mee, maar ze slaagde er steeds in die om te buigen. De laatste tijd was ze zo gelukkig! Ze stond op trouwen, ze hadden een huis gekocht... allé, dat is toch eigenlijk allemaal te zot voor woorden!?

Als haar naaste vrienden is het nu onze missie om haar verloofde zo goed mogelijk op te vangen. Ze zou dat echt ongelooflijk de max gevonden hebben. Ze zou preus zijn... we zijn van plan af en toe een bezoekje te brengen aan haar ouders, om te laten weten dat ze blijft verder leven in onze harten, dat we ze nooit zullen vergeten. Tine zal altijd bij ons zijn, daar ben ik zeker van. Er zijn gewoon té veel mooie, warme herinneringen. 


XXX