elkeschrijft

We zijn vrijdag vandaag. Ik werkte steeds full-time omdat het gevoel van werken op vrijdag zo enorm plezant kon zijn. Collega's veranderen in opgewonden kinderen, idem voor mezelf, we vormen als het ware een teambuildingsgroepke (nvdr: ik zou graag nog eens gaan paintballen), wat een heel warm gevoel kan geven. En dan het uur die nadert wanneer je denkt ongeveer klaar te zijn met de laatste dossiers, de laatste betalingen van leefgelden en overschrijvingen van de week, de laatste correcties volgens de wet '65, de laatste ... (efkes een inkijkje in mijn nog steeds huidige job eigenlijk, ziezo, da's ook eens gebeurd :))

Ik weet het, ik slenter een jaar achter waarschijnlijk...

31 december 2016.

We bevinden ons op dit moment in een typische Oostenrijkse chalet die opgedeeld is in appartementen. Aan de éne kant zien we prachtige bergen met besneeuwde toppen. Aan de andere kant het dorp in het dal, 's avonds een schitterende zee van lichtjes. Zo'n zicht dat je niet op foto kan vast leggen. Wij bezetten met mijn familie twee appartementen, behoorlijk symmetrisch aan elkaar (hoera!). Het ene gebruiken we als living, het andere als speelruimte voor de vier kindjes. Raad eens welk appartement we uitkozen als living, wetende dat het vroeg donker is?

Ik was vijftien en op zoek naar mezelf. Ik barstte toen al van zelfvertrouwen (NOT). Hard op zoek naar de juiste vrienden, wist eigenlijk wie dit waren, humoristische en lieve meisjes, maar het strookte niet met mijn puber-zijn. Het mocht wat wilder. Ik weet het niet goed, ik deed maar wat. Eerlijk, ik was populair op school. Niet zoals hét groepje mooie, blonde meisjes die elk middelbaar wel heeft. Het was meer populariteit met een hoek af. Het is iets wat ik ook nooit begrepen heb, dat er complimenten naar mij gegooid werden, liefdesbriefjes in mijn schooltas (euh, standaard  'n Eastpak hé, was dat toen) verstopt werden. Ik vermoed dat mijn humor wel gesmaakt werd, maar het sijpelde ook niet genoeg door, dat is toch wat ik toen dacht, want ik was eigenlijk behoorlijk stil en verlegen.Het was de periode van examens in december, het jaar 2001. Machtig hé :)Uitkijkend naar de 12 klokslagen, vulde ik nog mijn 2 laatste examens van dat trimester in. Er was de traditie om na de examens op café te gaan, een specifieke centrale plaats waar (bijna) iedereen naartoe ging. Het was de eerste keer dat ik tot 20u mocht blijven, mama zou me daar komen afhalen. Dus van 12u tot 20u op café, bij nader inzien is dat toch zot lang hé, met mijn 15 jaartjes, maar zo belangrijk toen! Ik was een meisje van 't vierde middelbaar, dat was met flirten en pintjes drinken, waardoor ik na een paar uur durfde dansen. Het café stond VOL met Eastpaks trouwens. Ik ben in 't totaal van mijn middelbaar 3 keer mijn Eastpak 'kwijt' geraakt. Gestolen. Mijn schoolagenda werd ooit nog eens in een buskot in ikweetnietmeerwaar terug gevonden. Schaamtelijk hoor, ik vond dat zo erg tegenover mijn ouders, ik stelde ze dan zo teleur, want los van mijn losbandigheid (doordenkertje) op bepaalde momenten, was ik best een rustige dochter, een zeer nette en eentje die gans 't middelbaar stipt om 21u10 ging gaan slapen. Jup, P. lacht me daar nog altijd mee uit. Ja zeg, maar anders ging ik niet fris zijn voor school en zou ik fouten maken! Mijn perfectionistisch brein kreeg toen al vorm bij nader inzien.

CCR werd afgekondigd op de radio. Ergens toen P. en ik al een paar jaar samen waren. (Ik heb dus géén tijdsbesef.)

Donderdag 29 november 2018.

Zondag.