elkeschrijft

Daarnet was ik de eerste aan de ontbijttafel, dat is in die zeven weken nooit eerder gebeurd :).Ik heb vijf boterhammen gegeten met korreltjes (aka muizenstrontjes of hagelslag), dat is in die zeven weken wel vaak gebeurd :). Inclusief vijf tassen koffie; soms is de koffie een klein beetje doorzichtig, dus 't is niet dat het veel effect heeft. Een wist-je-datje, ik ben hier eens op onderzoek gegaan wat de koffie hier betreft. Mét cafeïne of zonder cafeïne?! That's the question! Still the question trouwens...Mijn eerste onderzoek liep uit op een ex aequo: twee verpleegkundigen van de Kiel meenden vorig jaar dat het zeker mét cafeïne is, andere twee vertelden me 'waarschijnlijk niet', de groepstherapeute en de ergotherapeute. Hm, verder onderzoek was noodzakelijk. Ik vroeg het maanden later prompt aan een medewerkster van de keuken, zij moest toegeven dat ze het eigenlijk niet wist.Onder de patiënten denken velen dat er geen cafeïne te bespeuren is in de koffie, aangezien we er niet 'wakkerder' van worden. Dit kan natuurlijk ook aan het ziektebeeld liggen, ahja. Anderen denken dan weer er echt van op te kikkeren. Zelf denk ik: moesten de kannen koffie hier cafeïne bevatten, dan zouden er toch velen zijn die er té nerveus van zouden worden? Nerveuze types genoeg, geloof ik. Ik heb het ook vaak, rusteloosheid, 'gene weg kunnen met jezelf'. Stof tot nadenken. Of euh koffie tot slurpen.Werken in de sociale sector staat gelijk aan veel koffie drinken. Nu weet ik dat het andersom ook zo is!Rond 15u zal ik thuis zijn, P. zal me afgehaald hebben en heel waarschijnlijk zullen we dan samen een koffie drinken. In ons huis, het huis dat stilaan ons droomhuis aan 't worden is.Van een heel strakke structuur - zoef - naar huis. Met ons viertjes staan we best wel sterk. Ik ga het echter ook op mijn eentje moeten kunnen doen. Niet overdrijven, niet wegkruipen. Ik vind het heel jammer dat het niet gelukt is om een overgangsfase in te plannen. Daar is niets aan te doen, dat is ondergaan, dat is aanvaarding.Ik zou graag weglopen, diene sjtoeme rugzak dumpen, alle komende afspraken annuleren en slapen.Net dat gaan we dus niét doen.Aanvaarden en doorgaan. Het aanvaarden gaat wel de goeie richting uit. Ik had gisteren nog een mooi gesprek met een vrouw over bipolariteit. Zoveel zaken die ik herken, evenveel zaken waar we op stuiten, er werden wat vraagtekens ingevuld. Ik kan er niet omheen dat ik voor de rest van mijn leven de dieptes en laagtes zal moeten inpassen, niet alleen in mijn leven, maar ook in dat van de meute rond mij.Dat is echt gewoon saai. Zo saai. Gisteren stond ik op en ik had het gevoel dat ik de wereld aan kon. Ik babbelde en grapte, ik maakte een plan om een organisatie voor lotgenoten op te starten in het Kortrijkse. Ik had bijna een zaaltje geboekt in onze buurt om een lezing te geven over, ja, over wat? Een middagdutje, nee, had ik totaal niet nodig. Een film bekeken met een vriendelijke man gisteravond, ja, ik kon hem toch ook niet alleen laten zitten, dus ik heb samen met 'm de film uitgekeken. Een anderhalf uur later gaan slapen is ook ne keer nie slecht zeker.Vandaag stond ik op en kon ik 't mij niet inbeelden om op te staan. Op dit moment is het eindelijk gelukt om mijn tanden te poetsen. En ik weet dat ik subiet een smoes ga uitvinden om niet mee te moeten doen aan de sport. Gewoon de dag door geraken en om 14u mag ik naar huis. Hopen dat ik daar van zal kunnen genieten. 

Gisteren nam iemand naast mij het woord 'ontredderd' in de mond, ik wou nog wat linken leggen met de 'bolder' en iets met een 'reddingsboei', maar... 't Was niet het moment om er nog grappige doekjes om te winden. Ik was tot in 'de gezellige living' gewandeld (er is hier ook 'de koude living') met de ontreddering in mijn handen. Eens diep zuchten en alles op het salontafeltje leggen deed al deugd. Daar bovenop: de mensen die er al waren om aan een avondje televisie te beginnen, hadden de zetel vrij gehouden voor mij. De zetel waar ik vaak zit als ik mee televisie kijk. 't Was 'bezet!', zoals vroeger op de speelplaats. :) 

Wat is het toppunt van snelheid?           een slak die uit de bocht vliegt (hahaha stel je voor)of ik kan ook antwoorden: een traject in "de psychiatrie" waarin doorverwijzingen naadloos op mekaar aansluiten, waarin je nooit het gevoel hebt dat je tijd verliest! (hahaha stel je voor, klinkt dan eerder cynisch...) - toch kan ik er mee lachen hoor. Vrienden en vriendinnetjes helpen me daar ook bij, GIF's zijn daar het perfecte voorbeeld van. 's Morgens: 'ping' - iemand stuurt me een baby die omver valt van de slaap (letterlijk). Zalig. (Nu weet je dat ook hé, vriendinne ;) - goe bezig!) Relativeren kan je leren!Mijn dochter stuurt me dan weer liedjes van Niels Destadsbader en bewerkte foto's van ons viertjes... koddig.Eigenlijk zit het zo. Ik weet niet hoe lang ik 'hier' nu in crisis ben opgenomen, maar het is stilaan tijd om hier af te ronden. Je voelt dat, je wilt dat, maar is het wel de tijd daarvoor? Met P. heb ik natuurlijk gesprekken over de opties, WAT NU? Dat is de grote vraag. Je hebt geen garantie dat de optie die je kiest de juiste zal zijn. Ik kan geen pasklaar antwoord geven, wanneer mijn lief vraagt of het veilig is om naar huis te gaan. Terwijl dat op dit moment het enige is wat ik wil: naar huis gaan. Ik denk er zelfs over na om gewoon te doen alsof dat het wel zal gaan, ook al weet ik dat het zo niet werkt, vaneigens niet! Helaas ben ik er wel goed in alles te verstoppen, het zou iedereen wel veel leed besparen.We keren even een paar weken terug...Na de testen die ik onder begeleiding van de cognitieve gedragstherapeut op deze afdeling (mijn toppsychologe is systeemtherapeute) flink uitvoerde, werd er heel wat overlegd met de twee dokters en de twee psychologen hoe mijn verdere behandeling er uit zou kunnen zien. Misschien kwam er iets nieuws naar voor? Met de bedoeling dat we samen tot een behandeling konden komen die voor alle partijen haalbaar is. Sinds lang passeerde ''het complexe geval, zijnde ikzelf" nog eens op de teamvergadering van de open afdeling de Kiel (waar ik al heel veel geleerd heb vorig jaar). Op een bepaald moment had ik dus twee dokters en twee psychologen. Ik voelde me toch efkes belangrijk!

> Trigger warning inzake suïcide. Daarnaast gezaag en frustraties, maar ik mag ook niet alles met een mopje weglachen, niet dat ik dat moet zeggen, jullie weten dat wel. Ik zou het liefst alle onderstaande woorden van de daken schreeuwen, maar ik heb hoogtevrees.

'Heb je nog vragen?'

Ik dacht daarnet dat we vrijdag de dertiende waren. Oh, mijn geluksdag! Ah, toch niet. We zijn zondag. En toen dacht ik helaas: misschien moet ik eens mijn horoscoop opzoeken!? Dat is met geluk uitdelen en al toch hé?