elkeschrijft schrijft, overal, in haar hoofd of op papier

soms typt elkeschrijft ook en dat doet ze hier

 

#elkeschrijft #taboedoorbreken #psychischekwetsbaarheid #dekleinedingen #humor #ggz

 vragen of opmerkingen of tips?

gewoon je hart luchten?

 - - - >  elke@elkeschrijft.be

Juni 2020

Black.

ik schaam me diepbij het vele lezenwant laat ons wel wezen't is geen ver-van-onze-bedden-show meermisselijkheid wanneer ik dit typals witte mensbesef ik nu eigenlijk pasdat ik ook wel diegene wasdie enkel het allerkleinste topje van de ijsberg kendeseriously, er is geen grensik lees en kijkik ben niet meer stilook al is het nog heel prilik leerde dit ook helemaal niet op schoolals witte mens zijn we zo zo zo rijk

Lees meer »
Mei 2020

De cijfers.

Het draait veel om cijfers, hé, de laatste maanden? Je hebt goede cijfers en slechte cijfers. (In een ver verleden deed ik nog dictie/theater en toen had ik eens een zin 'er zijn grote bedden en er zijn kleine bedden' - soit, ik moest daar nu aan denken :).) Hoe kleiner de cijfers, hoe beter, want tegenwoordig gaan die over het aantal ziekenhuisopnames en sterfgevallen. Ik sta er zelfs een beetje versteld van dat die dezer dagen wel laag blijven. Gelukkig maar. Houden zo.Op school was het anders: hoe hoger het cijfer, hoe beter. Nooit werd ik die momenten gewoon en vreselijk vond ik die momenten steeds wanneer de punten luidop voor de ganse klas werden gezegd :o). Deze week nog droomde ik zo'n moment nog eens opnieuw: drie op tien, zei de leerkracht, drie centimeter groot was ik nog, toen ik wakker werd. Leren en presteren, wat was dat toch écht niets voor mij. En wat voel je je dan niét gepast in deze samenleving. En wat deed ik er enoooorm aan mee om het wel te doen passen. En wat heeft me dat al energie gekost.MAAR er zijn ook cijfers die me energie géven. 

Lees meer »

Het is een nacht.

Die je normaal alleen in fil-um-s ziet! Geen dank, dit is een oorwurm :). Geen oorworm, welteverstaan, want die hoort tot de orde van de gevleugelde insecten. Als je je hierbij afvraagt of deze werkelijk in je oor kruipen: NEEN, hoera! Vroeger werden oorwormen gedroogd en vermalen als middel tegen doofheid. Later ontstond ten onrechte het volksgeloof dat oorwormen graag in je oor kruipen. Dat weten we ook alweer...De laatste weken heb ik een paar nachtmerries per nacht. Zeer vervelend. Of ik onthoud ze meer, laat het ons zo stellen. Dromen doen we immers iedere nacht toch wel, naar 't schijnt. Het zou kunnen misschien dat ik 's nachts meer te verwerken heb, daar ik overdag minder verwerk door de weinige therapie? Ik ben toch al 'enige tijd' gewoon om veel tijd te besteden aan mijn gedachten/hoofdwerk/breinfouten en whatever doorheen de dagen.Ik mocht ondertussen al twee voormiddagen terug naar de MaRe. Met heel veel regeltjes en een mondmasker, maar dat neem ik er graag bij. Het doet deugd om op uur te staan (warempel :)) en een serieuze TO DO te hebben. Voor mezelf dan nog. Even vergeten wel dat dat openbaar vervoer toch wel veel tijd in beslag neemt, maar goed, ik ga weer wat trainen om geconcentreerd te kunnen lezen op de bus of de trein. Gedurende dit gehele coronatijdperk las ik welgeteld 1 boek: Het Rosie project - een aanrader! Een geestig boek, eenvoudig mooi. Op mijn nachtkastje ligt dan weer dit boek van Hanne Luyten: https://borgerhoff-lamberigts.be/auteurs/hanne-luyten - leest gemakkelijk weg en 't is toch wel herkenbaar. #nietaankindengezinverklappen - no offence hoor, beste maatjes van mij werken voor deze werkgever ;o). Ondertussen is er ook wat medicatie afgebouwd, wat ik alleen maar kan toejuichen. Dat gaat steeds gepaard met veel lichamelijke en/of geestelijke veranderingen, dus misschien dat dat ook wel die nachtmerries kan verklaren. Psychiater van me, als u dit leest, smst u me dan alvast met 1. ja, dit kan! of 2. neen, dit is volledig uit de lucht gegrepen. Dank! Mijn dokter zag ik trouwens al in geen eeuwen meer, videobellen is echt mijn ding niet, ik voel me daar niet comfortabel bij. Hopelijk kan ik snel eens langs in real life. Op de één of andere manier kom ik bij hem buiten met 'wat was dat nu weer' om dan een paar dagen later toch tot een inzicht te komen :). Voor de rest heb ik wat last van een writers block zoals dat dan heet. Ik ben bang dat ik niet meer kan schrijven, terwijl ik daar zo'n voldoening van kan krijgen. Zo gaat dat boek er natuurlijk nooit van komen. En dat geld scheppen, uiteraard.Hou jullie goed!

Lees meer »

Mama.

Ik heb heel lang het gevoel gehad de perfectie van 'moederschap' hopeloos achterna te tjolen. Met de nadruk op tjolen. Door één of andere rare geestelijke kronkel had ik het beeld gevormd van mezelf als verschrikkelijk saai kind en een strontrebelse puber, om dan nog maar te zwijgen over het niet-behalen van een diploma in het hoger onderwijs en een dochter te zijn die niet meer weet wat ze in dit leven aan moet. Ik leef met de overtuiging dat ik mijn ouders nooit meer mag teleurstellen in die mate, dus mijn lat ligt heel erg hoog. Ik leef met de overtuiging en deze is wel eerder terecht, me dunkt, dat zij het zodanig goed hebben gedaan om mij - om ons drie - op te voeden, zodat ik 'dat niveau' nooit zal halen. Ik weet niet hoe mijn mama dat gedaan heeft vroeger, drie kinderen en gans de bataclan zo. Als je het haar nu vraagt, dan weet ze zelf ook niet meer hoe ze het voor mekaar gespeeld heeft :o). Om maar te zeggen: ik bewonder mijn moetie echt. Natuurlijk hebben wij meningsverschillen (die ik uiteraard het liefst van al uit de weg ga) en weet ik het al eens beter ;), maar de basis vind ik echt oprecht en echtig bewonderenswaardig. Ik kan 101 watertjes opsommen waar zij doorheen heeft moeten zwemmen, maar dat doe ik niet uit respect voor haar privacy natuurlijk. Toen ik in 2008 mama werd van Fie, was ik zo gelukkig. Nu nog ben ik zo gelukkig dat ik toen zweefde op een bedje van hormonen :o). Want al snel ontdekte ik: noooooo shit! Met Fie werd dan ook meteen mijn berg schuldgevoel geboren. Het moment dat er in mijn hoofd 'kopte' dat ik het best wel lastig vond met haar alleen, werd ik doorboord door die schuldgevoelens. Pas jaren later had ik door dat onze baby's ten huize N.-V.L. géén makkelijke baby's waren, maar ik kon dat toen met niemand vergelijken, aangezien wij de eerste waren in de vriendenkring en familiekring. Geloof me, ik heb al ogen getrokken bij nieuwe vriendjes rond ons en zinnen als 'het is eigenlijk echt een makkelijk kindje' of 'ik heb de living geschilderd tijdens mijn bevallingsverlof'. Hahaha.Insert shitty mommy me, myself and I en dat gaat nooit meer helemaal weg gaan. Ik vind mezelf vaak echt een slunse van een moeder, om het maar eens te zeggen zoals ik het beleef. Ik ga het ook nooit meer kunnen opnieuw doen, wat Fietje betreft, maar kijk nu eens wat een prachtdochter zij is. Ik leg dat dan uit dat dat gewoon is omdat zij nu eenmaal een verstandige (meestal toch), zelfstandige (behalve in opruimen) dochter is. Dat heeft niets te maken met mijn kunnen als mama. P. is in het ouderschap veel meer chill en relax, daar kan ik enorm jaloers op zijn. Ik heb het hem eerlijk waar ook lang verweten, want in mijn ogen was dat luiheid. Nu weet ik dat ne mens nu eenmaal eens moet opladen tussen al onze rollen door, dus hij mag al ne keer in de zetel ploffen met de Humo :).De angst zit er diep ingebakken dat ik nooit meer op volle toeren zal kunnen draaien hier thuis en alle zaken er naast die ik heel graag terug zou willen opstarten. Ik droom hé, ook al heb ik het daar niet over, dat is uit pure angst, "WANT IK ZAL DAT TOCH NIET KUNNEN". Dus uitspreken van dromen, daar doe ik nauwelijks niet aan mee. Deze KOTtijden zijn voor mij een verademing. OK, 't is status quo wat therapie en zo betreft, maar ik heb geen verplichtingen, dus geen stress, dus ik kan beter loslaten en genieten. Warempel, genieten! 't Is erg dat het eerst zo ver moet komen natuurlijk, maar ik klaag niet. We zijn lichamelijk gezond en dat is al heeeeel goed. Mijn dierbaren ook, dus dat is nog veeeel beter.

Lees meer »

Geef acht!

Week 8, right?Vandaag is de eerste fase (of dat begreep ik toch zo uit de verwarrende Powerpointpresentatie - ihihaha, verwarrend, understatement!) wat betreft de maatregelen die wat versoepelen in deze coronatijden. 4 mei 2020 - vandaag heeft P. een opdracht te Ledeberg en dan Brussel; hij zat wat in met de verkeersdrukte, maar dat bleek vree goed mee te vallen. Ik vind dat wel geruststellend, want ik ben bang dat iedereen té snel weer van anti-social-distancing gaat doen en men te rap zou gaan 'versoepelen' met eigen regeltjes. Je ziet het al een beetje in onze straat, gelukkig blijft het wel #decoolstestraatvandaizel. Uiteraard! Onze ganse straat hangt vol met witte vlaggetjes van de éne buur naar de tegenovergestelde bewoners. Met dank aan de creatievelingen even verderop!Iedere avond om 20u beginnen wij een applaus om dan over te gaan naar een luidkeelse (bijpassende!) song van de buurman twee huizen hiernaast. Geweldig vind ik dat, hoeveel keer zou hij nu al zijn grote boxen buiten gesleept hebben? Af en toe is het met een thema, dan roept hij dit de avond ervoor. Kan je raden voor welk liedje we de stofzuiger uithaalden? Geniaal dat iedereen dit ook doet, de verbinding voel ik, dat is zo aanwezig. Verderop aan de linkerkant is er een vrouwtje die ik eigenlijk niet kende. Steevast staat zij buiten haar voordeur, mét accessoires. Standaard is het haar lange stok met witte vlag waarmee ze met een brede glimlach heen en weer zwiert. Naast haar stofzuiger had ze ook 'ne plumeau' vast, ik vond dat echt vertederend! Je ziet dat ze er ook deugd van heeft, dat momentje om 20u. In 't begin waren we niet zo goed afgestemd. Het werd iédere keer 20u toen we ons avondmaal aan het nuttigen waren, maar nood breekt wet! Onze structuur is ook niet echt zo standvastig, dat marcheert gewoon minder hier denk ik. Wij hebben hier twee bioritmes: Ties en ik zijn ochtendmensen en Fie en P. zijn dan weer echte avondmensen (ofte nachtmensen, zeg maar). Da's best zoeken, herkennen mensen dit? Als wij om 20u 's avonds aan het dansen, klappen en glimlachen zijn, dan passeren er steevast twee thuisverpleegkundigen. Voor hen doen we dit, voor hen blijven we dit (als 't van mij afhangt) echt wel nog efkes doen. Ge ziet de voldoening blinken in hun wagen.Op een avond had de muziekbuurman een technisch defect. Eén van mijn beste maten woont hier ook en laat hij net een fantastisch bedrijf runnen: https://stijnalive.be/ - even reclame mag wel, want uiteraard is alles geschrapt qua evenementen. Sad but true. Zo dus, was dat technisch mankement suuupersnel opgelost met een machtig applaus als gevolg (een applaus in het applaus ofzo, jawel, wij kunnen da!). Verbinding, verbinding, verbinding.'t Ding is dat ik normaal nogal 'vluchterig' ben op ons voetpad. Sociale angsten meedragend (meedragend? is dat een woord, Vansleuven) is niet echt handig in een sociaal geëngageerde straat :o). Maar kijk, ik bloei open, in onze straat. Ik hoop dit te kunnen vasthouden. Echt, ik hoop dit te kunnen vasthouden. Ik hoop ergens ook dat de zorgverleners dit kunnen vasthouden. Geloof me, ik besef hoe zwaar hun job is. Nu, maar ervoor OOK al! Er kan hier gerust een ode volgen aan mijn lieve moetie die dit beroep steeds met verve uitvoerde. Hetzelfde geldt voor schoonzus, schoonbroer, schoonzus, schoonzus, vriendinne etc. Schoonzus Annelies M. (ja, ik heb twee schoonzussen die Annelies heten, ingewikkeld wi :)) runt een naaiatelier. Ja kijk, eerst met de handen in het haar, groot inkomstenverlies en nu naaide ze de laatste week zo maar eventjes DUIZEND mondmaskers. Vandaag mag ze haar winkel ook weer openen. Ik ben zo trots op haar. Wil je zelf nog aan de slag gaan om een mondmasker te maken? Je vindt alle materialen in haar webshop: www.peeps.be - naaaaien maarrrrrr.Zelf proberen wij hier thuis de balletjes omhoog te houden. Ik voel me vaak nutteloos en onkundig, ik kan niet veel doen voor de buitenwereld, maar kijk daar ga ik niet over klagen. Het is vooral zaak om mijn gezondheid (psychisch dan vooral) op peil te houden, ik heb geen goesting om grote schades in te halen eens ik weer kan doorgaan met vollenbak therapie en integratie en ... Daar werken we goed aan in de on-line sessies. Hopelijk kan ik mijn vriendjes daar snel weer in real life ontmoeten. Ondertussen doen we dat wel via de Facebookpagina van onze vzw Een Rustpunt. Daar ben ik dan wel een beetje trots op. Ga gerust eens naar onze pagina daar (die je uiteraaaard al ge-vind-ik-leuk-t hebt!) en daar vind je onze groep terug. Iedereen is er welkom, ik vind het zo mooi om zien wat er daar gepost wordt. Kleine dingen, grotere zaken. Gelukskes, moeilijkheden. 't Is herkenbaar voor iedereen hé, wat een boeltje is de wereld op dit moment! Een warm welkom dus. Ik heb er zélf ook iets aan. En 't zijn die kleine beetjes zeker, hé?Ik ga een klein beetje opruimen nu. Een klein beetje maar, beloofd! (Ik richt me efkes tot mijn herstelondersteuner, haha.)Hou jullie goed! YES, WE CAN! En alles is okee, ook liggen voor teevee of huilen voor twee of préparé eten op ne knapperige pistolé. XXX

Lees meer »
April 2020

Ik mis.

Week vijf. Week vijf!? Dat is toch niet te geloven hé.Vrijdagavond gingen we normaal richting Zuid-Frankrijk vertrekken, de bergen in, om een weekje te genieten van de zon, de sneeuw en de skilatten. Klein contrast wel met het weerbericht van dezer dagen, maar het staat ook haaks op de periode die we nu doormaken. Onze skireis is namelijk altijd samen met mijn ouders, mijn broer en schoonzus met hun twee kindjes en mijn zussie en schoonbroer - deze editie ging de eerste keer zijn met hun kersvers kind. Helaas pindakaas. We moeten het zonder mekaar stellen, maar het gevoel van verbinding is er daarom niet minder om.Het is ferm zoeken hé, hier thuis. Bij heel erg veel mensen, hoor ik, wist ik en vreesde ik. Op de momenten dat ik op mijn tandvlees zit (of gehemelte, pakt), wens ik niemand toe hoe dat voelt. Het gebeurt wel, o jee, ja. Ik wens jullie allemaal erg veel courage toe; we gaan hier samen door, sowieso, wij kunnen dat allemaal! Ik hoop van harte dat iedereen die dit leest, ook nog gezond is.Op zich is het - voor mij - ook meteen een hele grote oefening naar de afsluit van mijn traject in de MaRe toe. Plots terug full-time thuis, ik moet dan wel niet thuiswerken, maar voor mij is het toch echt wel dat gevoel. Eerlijk: ik zou liever gaan werken, zoals mijn lief. En dan 's avonds weer thuis komen met een warm gevoel. Dat hangt hier wel, dat warm gevoel. Dankbaarheid.Er zijn een paar trucjes die ik toe pas, ik probeer even na te denken welke :o) misschien zijn jullie er ook iets mee? In gelijk welke situatie... Stomme dingskes om mee te lachen, kleine hulpkes om alles wat zachter te maken, ik zeg maar iets.* de filmpjes van Jens Dendoncker, jeweetwel, diene komiek! samen met zijn lief, hilarisch. je vindt ze op Instagram of Facebook. * in het begin van het binnenblijven checkte ik c.o.n.s.t.a.n.t de kranten, de nieuwssites, sociale media enz. die ook maar een beetje te maken had met het coronavirus: niet doen! het lukt me nog altijd nie zo denderend goed, maar ik word zelf iéts rustiger als ik het minder doe. minder angst, minder stress... en het is wel eens een oefening om dieje (soms sjtoeme) telefong wat vaker weg te leggen...* ik ben soms zo moe, vermoeid, uitgeput, in zak en as door dit ganse gebeuren. er komen veel prikkels op ons af hé, of als je alleen bent (ik kan mij dat niet voorstellen, maar toch) kan ik heel goed snappen dat je de muren op loopt... awel, dan wandel ik soms met 1 fles naar de glasbak (ik verstop die wel een beetje hahaha) - misschien wat belachelijk hé, maar zo kom ik toch eens buiten (want dat ligt moeilijk en ik weet dat dit bij velen zo is) én ik heb het gevoel toch iets nuttigs gedaan te hebben... en EIGENLIJK hé: we doen sowieso iets nuttigs: we blijven in ons kot! ik stuur graag kaartjes en zo op, dat weet je misschien, dus dat doe ik ook regelmatig en dan ga ik met 1 brief te voet naar de postbus. alles om maar eens buiten te geraken, terwijl ben ik ook eens een paar minuten alleen.* ik tjool veel rond in onze tuin (als je geen tuin hebt, hopelijk is er dan een park dichtbij?), ik trek veel onkruid uit (veel is waarschijnlijk relatief, maar kom, "weg is weg hé"), ik zit eens vijf minuten neer, ik lig eens op het gras gelijk een sneeuwengel maar dan anders, ik kijk naar de bijen in ons bijenhotel (volgeboekt dit jaar!) en ik tjool nog een beetje rond... * ik heb op dit uur mijn pyjama nog aan (het is 12u) en dat mag. Ties ging deze ochtend in bad en daarna deed hij weer zijn pyjama aan onder het motto 'dan moet ik die vanavond niet meer aandoen, mama' (hahaha). en soms sta ik op en dan doe ik ECHTE kleren aan :) en dat doet dan ook wel ne keer deugd en dan doe ik een zotte uitstap naar de bakker!* Google eens 'bingo quarantaine', 't zitten grappige tussen. of je kan er zelf eentje maken. of ook niet.* ik heb mijn nagels eens rood gelakt. vooral tegen het nagelbijten, maar kom. geen kat die ze zal bewonderen (behalve onze poezen Fons en Marie muhaha), maar ja dat is niet erg hé. teennagels kunnen ook. of ne keer komkommers op je ogen leggen. ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik heb standaard wallen onder mijn ogen. een wist-je-datje: aambeienzalf schijnt vree goed te werken. laat je 't mij ne keer weten?* ik ben hier maar wat aan 't lummelen hé, 't is omdat ik anders niet veel te vertellen heb, want ja, binnen blijven en al!* in 't geval je veel (kleur)potloden hebt: slijpen die handel, ik word daar rustig van.* het is ook wel het ideale moment om foto's te sorteren of nog beter: fotoboeken te maken (bedankt voor de tip, vriendinne, niet dat ik er al aan begonnen ben :))* vergeet de jarigen niet: een kaartje in je brievenbus krijgen is heerlijk retro en zoooo leuk.Bovenal: succes, take care.

Lees meer »

A little more conversation.

Ik ben alerter en meer aanwezig. Thuis. 't Is een beetje van moeten en per ongeluk, maar allee kom, tot daar. 't Moet ook wel altijd nog echt 'beluisterd' worden. Een paar fragmenten die in mijn hoofd blijven zinderen...

Lees meer »
Maart 2020

Plus tot de plusde.

Ik durf te zeggen dat dit crazy virus me op één of andere manier ook wel helpt. IK VOEL ME MINDER SCHULDIG over een aantal zaken. HOERA! Ik ben op dit moment al een uurtje op de laptop bezig en het is niet eens allemaal 'nuttig'. Ik ben op zoek naar een leuke zwemshort voor Tiesmans (ne mens mag al eens verlangen, hé), aangezien we dat niet in de winkelstraat kunnen doen, doe ik dat on-line. Daarbij wil ik wel lokaal en Belgisch kopen, dus het is wat zoekwerk. I like! (En ik voel me bijna niet schuldig zeg, stel je voor.)Kennen jullie 'Karels crypto' uit het dS weekblad? Shame on you indien 'nee'. Het is hier steeds een strijd over wie 'm deze week mag invullen, maar wat deed mijn machtig lief? Hij maakte er net een kopietje van, zodat we hem alletwee kunnen invullen :). Dit wordt me aangeboden, dus ik neem rustig de tijd om de cryptische omschrijvingen uit te dokteren. Echt, dit is een verademing voor mij. Het is een leerproces, 'komt dat tegen'!(Ik heb mindere periodes hoor, maar ik zit in een positieve floooow, dus laat ik dat ook maar eens uittypen! :o))Doordat mijn behandeling van de ene dag op de andere niet meer kon doorgaan (lees: van heel veel structuur naar NUL structuur) kreeg ik een slag in mijn gezicht. Wat me wel alerter maakte. Doordat ik heel veel tijd met de kinderen doorbreng, heb ik opgemerkt dat ik hun ideetjes meer oppik. We hebben een lijst gemaakt met dingen die we kunnen doen, die we nu mogen doen, helaas ook dingen die we natuurlijk ook moéten doen. Deze wordt nog af en toe aangevuld, veelal met ideeën van Fie en Ties.Op dit moment is Fie bezig met een 24-uren-challenge. In bad zitten. In een leeg bad voor de duidelijkheid. Op een ander moment ging ik het wegwimpelen, maar deze ochtend dacht ik: Waarom niet? Tijd zat! Ze zit daar dus al ACHT uren in :). Het broodnodige heeft ze bij zich, als ze naar het toilet moet geeft ze zichzelf 1 minuut, voor de grote boodschap 3 minuten (ik treed niet verder in detail). Doorzettingsvermogen heeft ze wel! Ze is een verslag aan 't schrijven met de voor- en nadelen van deze challenge. Ze heeft al een beetje stijve spieren... Jullie weten dat ik graag zorg voor mensen, voor mijn gezinnetje. Jullie weten ook dat ik dat soms een beetje te veel doe en mezelf vergeet. Maarrrrr nu moet ik me niet meer 'inhouden' zo, we moeten hier nu samen door, dus wat extra zorg is wel aan de orde, vind ik. De kinderen hebben nu veel minder opties doordat ze moeten thuis blijven, dus bepaalde regels worden opgeschort en consequentie is efkes een vree breed begrip. En ik denk ook echt wel aan mezelf, want ik weet dat ik het anders niet zal volhouden. Op fysiek en mentaal vlak. Het is geen optie om UIT te vallen, dus ik voel me verplicht om te doseren. De dagen dat ik er alleen voor sta zijn niet te onderschatten (understatement), maar er zit niet veel anders op. De kindjes en ikzelf gaan wel één keer per week naar mijn ouders. Zoals mijn moetie het zo schoon zei: 'wij zijn 1 gezin, hé!' (smelt) en zij komt ook af en toe langs. We raken elkaar niet aan, wat erg raar is. Ik zou ook niet weten hoe wij het hier anders zouden bolwerken. Mijn mama komt af en toe naar ons huis, meestal met een kant-en-klare maaltijd. Ik heb moeite met boodschappen doen en nu is het al helemaal om zeep. Ik ben niet meer in een winkel geweest sindsssss tja, ik weet het eigenlijk niet. Met angsten is het wel niet goed dat ze 'onderhouden' worden, maar kijk, dat zijn zorgen voor later...Zoals we wel al wisten, maar nu ook echt bevestigd zien: Ties, vijf jaar, kan zich enorm goed bezighouden! Doordat we veel bij mekaar zijn, pik ik heel veel op en dat is wel een mooie meerwaarde. Ik durf te zeggen dat hij echt een zangtalentje is. Gelukkig maar, want hij wil later zanger worden :). Hij blijft alleen zoooo luid als hij boos is. En wanneer is hij boos? Als er iemand boos op hem is. En wat gebeurt er in coronatijden? Ja, dan word je al eens boos hé, door zoveel samen te zijn. En Fie, grote zus, is een kei in antwoorden daarop en er dieper op ingaan (eye roll zoals zij dat doet), dus daar moet ik geen tekeningske bij maken. Een week later zijn ze wel iets zachter geworden, maar dat kan ook aan de vele aperitiefmomentjes en vieruurtjes liggen natuurlijk...Ik denk heel veel aan alle verschillende situaties die maar mogelijk zijn: eenzamen, twee ouders die van thuis uit werken, leerkrachten, co-ouderschappers, de meest kwetsbare mensen die dit er nog eens bovenop krijgen, de daklozen, alle zorgpersoneel, pakketjesrondbrengers, facteurs, de mensen die de moeilijkste beslissingen rond dit coronathema moeten nemen, de virologen, (kleine) zelfstandigen en ik vergeet er nog veel te veel, sorry daarvoor, maar: laat jullie niet klein makendit virus zal plots krakensolidariteit krijgt nu de tijden wordt stilaan de meerderheidvolhouden! XXX

Lees meer »

Bruine suiker.

Ja, schrik niet, ik heb gewoon een foto getrokken van een tekst die ik vorige maand schreef. Zo 'niet-Elke', maar kijk, het is goed om af en toe eens uit de comfortzone te treden :o). In de MaRe in Kortrijk volg ik onder andere de sessie woordkunsten. Op mijn lijf geschreven, als het ware. (figuurlijk muhaha) Ofwel schrijven we in groep of apart verder aan ons eigen herstelverhaal ofwel kiezen we gezamenlijk een thema waar we de week erop dan iets rond mee hebben. Dat kan iets uit Googleman zijne bibliotheek zijn, dat kan zelf geschreven of gedicht zijn, uit jouw eigen boekenverzameling mag natuurlijk ook (die geur!), eender wat. Ik geniet daar echt van, om daar een sessie bewust mee bezig te zijn, met woorden en alles erom heen. Ik vergeet namelijk vaak hoe erg ik verliefd ben op letters. Ik vergeet namelijk vaak tot altijd daar tijd voor vrij te maken, voor mezelf. Ik geloof nog steeds erg de gedachte dat dat 'not done' is. Als ik alleen thuis ben, dan kruip ik vaak in bed: geen schuldgevoel, geen gedachten, meer slaap = altijd welkom. (Ik negeer even de bijwerkingen achteraf, maar goed.) Het komt op die momenten niet eens in me óp om iets voor mezelf te doen. Soit, goeie sessie dus voor mij. Ook al voel ik me er slecht bij dat die vaneigens op een woensdagnamiddag valt, dan is er geen school en al en P. werkt sowieso iédere woensdag en al, dus de kindjes kunnen nooit bij ons terecht en ...Het thema van een paar weken geleden was: een recept. Eten, voedsel, een natje en een droogje, een appeke zo je wil. Zes dagen later had ik nog niets op papier of in mijn hoofd. Zeven dagen later 's morgens om 7u22 op de bus richting Kortrijk ook nog niet. Mijn gedachten waren bij - UITERAARD - mijn kleine zus en nog kleinere pagadder die zich bij onze familie komen voegen is. Ooooh familie, wat kan ik daarover nadenken en doordenken en analyseren en bedenken en mijmeren. En toen viel het mij te binnen waarover ik het vijf uren later wilde hebben. En ik begon te typen op de bus. Tokkelen op mijn gsm feitelijk (ik doe dat eigenlijk niet graag, maar ik ben aan 't sparen voor een laptop die geen kilo's weegt om iedere dag mee te nemen, dit volledig terzijde natuurlijk). En jepla, in één vloeiende, smeuïge beweging beschreef ik met mijn gekende cadans een #elkerijmt.

Lees meer »

Koekenautomaat.

Dat het lastig was, dat voelde ik meteen. Dat het nog lastig ging worden, dat kon ik wel raden. Dat het zo lastig ging blijven, daar durfde ik nooit aan denken. De laatste weken loop ik ongelooflijk gestresseerd rond, ik heb last van druk op mijn borstkas, hartkloppingen. Hoofdpijn en migraine wisselen elkaar af zoals de weersomstandigheden dat tegenwoordig doen. Ik ben prikkelbaar en grumpy - ik ben altijd al positief ingesteld geweest, dus het klopt niet met wie ik ben. I know, zo op den tjool zijn en positief ingesteld zijn, het klinkt raar. Ik kan op zich wel raden waar dit allemaal om draait. Februari was 'gene topper'. We maakten in deze maand kennis met de begin- én eindfase van een leven. Verslingerd van de ene emotie in de andere emotie. En we weten allemaal dat emoties niet mijn sterkste kant zijn :). Daarnaast wil ik bepaalde stappen zetten, maar het is niet eenvoudig om dat te doen. Administratief en praktisch gezien alleen al. Ik voel me zoals die keer dat ik een Balisto (zo'n chocoladegranenachtige reep) wilde kopen in een automaat, mijn geld er in stak, de Balisto vooruit kwam, ik reeds verlekkerd op mijn hurkje ging zitten om 'm te grijpen en toen zag dat de Balisto blijven steken was. Kijk hé, nu koop ik nooit iets in een automaat uit schrik om dat tegen te komen. Ik was echter half verslunst van de honger en dan dit. Ik kies dan nog het meest gezonde koekske uit de rayon, hé! TYPISCH ik. Dat zakske chips ging waarschijnlijk niet vast zitten :o). No way dat ik dat ooit nog eens zal proberen. Ik hang als het ware te bengelen gelijk diene sjtoeme Balisto. Ik wil feitelijk gewoon uithuilen op iemand zijn dierbare schouder, maar het lukt me niet. Ha nee, ik bengel en slinger gewoon van de ene naar de andere kant. Het ding is dat ik niets kan forceren, minder keuze heb dan vroeger en als ik dan éindelijk beslis... Ik heb ooit nog eens op zo'n automaat geramd met mijn linkerschouder. Twee vaststellingen: 1, dat deed heel veel pijn en 2, mijn koeken met combinatie D4 waren de trillingen niet eens gewarig vermoed ik. Ik meen mij te herinneren dat ze zelfs dieper den automaat in gingen, maar dat kan een toegevoegde herinnering zijn :). Er is hier niemand mee gebaat. Integendeel, ik zou diegene moeten zijn die de winkel leeg koopt aan koekjes en ze allemaal één voor één zou uitdelen. Dit klopt niet. Dit wil ik niet. Ik fret mijn eigen nagels op in plaats van de koekjes. Ik wil het anders, natuurlijk wil ik het anders! Laat mij gewoon binnen in de winkel. Of in de fabriek die zo'n automaten maakt.Ik kom al van te ver om nu 'tegen' gewerkt te worden. Ik heb geen flauw idee tegen wie ik bezig ben nu, maar... oh hell... Morgen een nieuwe week. Morgen kan alles anders zijn. Ik ben niet alleen. Ook dit gaat weer over. (Ik vertel mezelf gewoon wat theorie uit mijn cursussen hoor, maar ja, 't schijnt dat ze gelijk hebben, hé! :))Ik ga nu onze Collect & Go voor de komende week opstellen, zie. Raad eens wat ik altijd als eerste aan klik? Tip: 't is niet in 't assortiment van 'groenten & fruit' :)).

Lees meer »
Februari 2020

't Is nie van ...

't is nie van nie willenmet toegeknepen billenkopje onder te gaantelkens van voren af aan 't is van proberenom te lerenboven te blijvenen echt willen drijvenmet wat peper en zoutietwat minder koudhier en daar een boeizorgt voor wat minder geknoeieen ode aan mijn roeispanendie me helpen een weg te banenniet tot ziens, zware dobbersik zwem weg van jullie, tobberstot nooit meer, zij die me loslietendes te dichter, zij die mee verdrietenzij die mee lachen, zij die blijvensamen kunnen we de zee herschrijvenXXX

Lees meer »

Sprong.

Deze ochtend sloot ik een hoofdstukje af. Een tiental maanden lang kon ik de maandagochtend rekenen op Bianca. Ze hielp me met praktische zaken zoals het beheer van mijn medicatie, ze hielp me met emotionele vragen, ze hielp me met de kindjes. Ze hielp me.Toen de reguliere geestelijke gezondheidszorg me in de steek liet vorig jaar, heb ik het internet afgeschuimd om hulp. De gesloten instelling liet me op ontslag gaan van het ene moment op het andere, terwijl ik nog in crisis was. Vorig jaar, februari. Ik kon niet terecht op de gewone afdeling die ik zo goed kende, want dat paste niet meer in het kader van het ziekenhuis. Ik mocht eventueel na twee weken thuis zijn wel dagtherapie volgen op voorwaarde (!) dat ik op intake ging in het Heilig Hart te Ieper. Ik weigerde mezelf nog te laten opnemen, ik wilde niet nog eens van mijn gezin afgescheurd worden. Indien het nodig was, zou ik het wel doen natuurlijk, maar... Net op tijd liet De MaRe in april weten dat ik op nummer 1 stond op hun wachtlijst en binnen een kleine maand er terecht zou kunnen. De keuze was moeilijk, maar ik sprong. Ik had tenslotte acht maanden gewacht voor een plaatsje daar. Het leek me beter te kiezen voor structuur en mijn gezin i.p.v. another ziekenhuisverhaal.Ter overbrugging deed ik beroep op de mobiele crisisdienst, maar ik had daar geen recht op: het overbruggen van een periode, dat 'doen ze niet'. Ik raadpleegde het mobiele team uit Menen, maar daar kwam ik op een ellenlange wachtlijst. Uiteindelijk hielp Google me nog het best en na het lezen van tientallen instanties, bleef dit me het meeste bij:"Onze verzorgenden bieden psychosociale ondersteuning tijdens emotionele of moeilijke momenten. Gezinszorg omvat ook ondersteuning bij de opvoeding van en de zorg voor je kinderen (hulp bij wassen, aankleden, eten, naar school brengen, huiswerk,…). Onze verzorgenden kunnen je ook ondersteunen met je administratie en gezinsbudget, sociale contacten, ontspannende activiteiten, mobiliteitsproblemen, revalidatie en therapietrouw. Op het vlak van preventie vangen onze verzorgenden signalen van problemen of crisissituaties op en staan ze je bij in moeilijke momenten."Familiehulp. Ik had eindelijk een intake te pakken, er kwam iemand op bezoek die naar mijn verhaal wilde luisteren. Twee weken later kreeg ik telefoon dat ze een verzorgende hadden gevonden. Ik weet nog dat ze zei 'ik weet zeker dat deze vrouw bij jou zal passen'. En ze kreeg gelijk! Ik wil dit neerschrijven als tip. Het ergste gevoel dat je kunt hebben is immers onbegrip. Dat hakt er in, dat kan ik jullie wel zeggen. Ik ben blij dat ik dit hoofdstukje mooi heb kunnen afronden, daarnet, tijdens ons laatste gesprek. We hadden een grote gemeenschappelijke deler: boeken. En het halen van essenties uit die boeken. Wat er voor jou helpt. Dat is belangrijk.Het feit dat ik vele hulpverlening niet schoon heb kunnen afronden, blijft plakken. Dat weegt en doet pijn. Liefhebben is voor mij een evidentie, maar loslaten is en blijft ne hele moeilijken! Content dat het op dit vlak mooi gelukt is...Als afsluiter liet Bianca me deze quote lezen:

Lees meer »

Maak jouw eigen website met JouwWeb