elkeschrijft

That's the question.(Ik twijfelde ook nog over: 'are you coping to me?' - maar da's misschien te ver gezocht! Da's van dat mopje 'zegt de éne kip: 'TOK!' - antwoordt zijne maat: 'Are you tokking to me?' Ahahahahaha, goedje, hé. Of ben ik moe? Tokking van talking, hé, heb je 'm? OK. Afronden, Elke.)Wat ik wilde vertellen: om de acht weken publiceren Marthe van Bronkhorst (schrijfster, psychologe van opleiding en nog zoveel meer) en vervolgens de dag erop ikzelf een item, van mij danj, vanuit het perspectief van 'de cliënt'. 'Verhalen van een psycholoog' is een categorie op http://kaf.online/ -> een online magazine dat met columns, artikelen, illustraties en foto’s jouw blik op de wereld verdiept en verbreedt.Ik ben sinds een paar maanden dus een maker (zoals zij dat zo schoon benoemen), een schrijver door te schrijven.Uit nieuwsgierigheid.Ieder stuk wordt voorzien van een uitgebreide feedback waaruit ik alleen nog maar bij geleerd heb. Alsook mag ik toegeven dat mijn eindredacteur er zelf deze week een woord bij leerde kennen: een buisvak. :o) Dat is blijkbaar niet zo gekend in Nederland. Wellicht ook een woord uit de 'studententaal'. Of u moet wel enorm intelligent zijn, kan ook!Wat hebben we geleerd? Ik kan perfect schrijven onder tijdsdruk, met een deadline dus. Zo fijn! Ook dan floepen de woorden uit mijn vingers aan de hand van een vooraf gekozen thema door Marthe & ikzelf. Oef! Anders had ik iets toegezegd wat ik niet kon waar maken, dus dat was wel efkes spannend. Daarnaast is het niet slecht om stil te staan bij dergelijke onderwerpen. Uit de vele therapiesessies leer ik en probeer ik te onthouden, maar 't is de praktijk hé gastjes, het uitvoeren ervan dat moet lukken! Gezien mijn hersenen er oh zo van overtuigd zijn dat ik amper er in slaag dat ook effectief uit te voeren, de tips & trickzzz van allerlei behandeltrajecten, is het goed om de feiten te checken terwijl ik dan toch over het onderwerp aan het schrijven ben.Wat hebben we geleerd numéro deux? Qua coping, 'het omgaan met' emoties kan ik je zeggen: er is nog werk aan de winkel, MAAR ik ben op weekend geweest met vrienden, heb kunnen genieten. Een paniekaanval heb ik kunnen weerhouden door op tijd uit de situatie te stappen. Neerslachtigheid heb ik kunnen uitstellen door mij te concentreren op de kinderen. Dat laatste was wel niet zo moeilijk, want we hadden er dertien mee. En we waren met twaalf volwassenen :o). For real! Druk en zalig tegelijk. Om maar te zeggen: we gaan vooruit. Vandaag ben ik een beetje hyper à la manisch, dus ik ben ervan overtuigd dat ik vandaag een boek zal uitgeven bij uitgeverij nogoptezoeken, maar hééé, ik heb net wel alle administratie ingehaald, het rondslingerende vuil (inclusief peuken) in de leukste straat van Daizel opgeruimd, de CM-website uitgeprint (moet je doen: tegemoetkoming lenzen, tegemoetkoming Chirobivak, tegemoetkoming turnclub, o ja tegemoetkoming therapie en dat is uitgerekend 6,5% per sessie, ...). De koekjeskast is uitgekuist en als beloning heb ik corn flakes gegeten als middagmaal daarnet. Oeps. Deze voormiddag was ik in de MaRe te Kortrijk en de bus terug zette me af aan een halte waar ik normaal niet af stap, maar dat is mijn eigen schuld, want ik dacht: dat is gezonder. Toen dacht ik: o ja, de verzekeringspapieren van Tiesmans zijn turnclubaccident (vier hechtingskes) vorige week moeten nog binnen, dus ik kan zo wel een ommetoer doen van ne kilometer om die papieren in de juiste brievenbus te droppen. Na de corn flakes wilde ik naar boven gaan om nog wat kleren online te zwieren, tot ik bedacht dat ik vannacht aan dit schrijfsel was begonnen dus dat ik dit moest afwerken. En tadaaam daaraan ben ik dus bezig. Wat hebben we geleerd numero tres? Ik ben mij al veel meer bewust van bepaalde acties, lichamelijke gewaarwordingen, veranderingen van stemming. Ik weet dat ik nu een dutje moet gaan doen, voordat Fie thuis komt. Ik zou graag kaartjes maken samen met haar, dat is qualitytime en voorlopig het enige waarbij ik ook kan stil zitten. Dat hoop ik toch. Het is zo belangrijk hé, een perfecte mama zijn. Nee, 't is waar, die bestaan niet echt, maar ik droomde vannacht dat ik alle pluimen uit haar buik trok dus ik heb het gevoel dat ik iets moet goed maken! (Nachtmerrie, jong, écht! Ik probeer het niet te Googelen wat dit zou kunnen betekenen.)Anywayzzz, om dit kort te houden (haha), als je zin én tijd hebt:

Ik herlees mijn schrijfsels nooit, omdat ik mezelf al een beetje begin te kennen. For real :). Ik zou namelijk geneigd zijn heel veel weg te laten, te herschrijven, te schrappen. Om beter over te komen, om niet te hard te zijn, etc. Wat uit mijn vingers komt, sijpelt echter recht uit mijn hart, dus ik wil het ook zo laten.In een online magazine las ik daarnet iets over Franse woorden waardoor ik moest denken aan afgelopen dinsdagavond. Fie was bezig met Franse werkwoorden, daar heeft ze vandaag een toets van en voor ne keer was ze zich aan het voorbereiden! Ties zat onder tafel met Lego te spelen en ik hoorde 'm af en toe herhalen wat Fie luidop zei (ze zegt nogal veel LUIDop). Ik geloof dat het 'faire' was die bleef hangen. Mét perfect rollende R. De huig-R met de juiste term ('het-tweede-tongetje-R' zou Ties zeggen, haha). Het grote voordeel aan een grote zus (of broer natuurlijk) is dat je heel veel hoort en leert. Zo kan Tiesmans in perfect Frans iemand een goede dag wensen en vragen hoe het gaat. Hij is wel niet geïnteresseerd in het antwoord, moet ik toegeven. Er is ook nog wat werk aan de winkel met de zin 'Je suis Ties', fonetisch wordt dat: 'zje sjwie Tiesj'. (Ik denk eraan eens mee te geven dat hij best zijn familienaam vernoemt, tenzij hij coureur ('koerser') wil worden natuurlijk.)Maar goed, ik moet tot mijn pointe zien te komen. Mijn vulkanische massa hersenen is nog niet zo heel erg goed wakker... Aja! Van  1. het niet-herlezen over  2. de Franse werkwoorden tot  3. mijn oog dat viel op een Franse titel, écrit sur ce blog: Au revoir.Ik heb die blog dus herlezen. Het deed opnieuw pijn. Het nieuw traject in Kortrijk, waarover ik schreef, daar ben ik nu al vier maanden mee bezig. Vier maanden! Dat is niets in een mensenleven, maar écht, ik voel meteen de druk op mijn borstkas en mijn hartslag schiet de hoogte in (ik heb het net gecheckt, ja). Ik begin te rekenen, want in principe zit ik nu aan "één derde van de MaRe". Tijd om doelstellingen te behalen! Actie! Medicatie verminderen!? Doe ik wel genoeg? Hoe zit het met het reguleren van mijn emoties, is dat aan het beteren? Mijn zwarte gedachten, op een schaal van 1 tot 10??Ik doe genoeg, dat wéét ik ergens wel, en al zeker mijn best. Binnen tien minuutjes hebben we vergadering voor vzw Een RUSTpunt. Het is volgende week alweer de eerste dinsdag van de maand. Zie wel dat de tijd vliegt! Ik probeer niet te panikeren! Ik haal daar veel voldoening uit, het is veel werk, maar onze vzw geeft me zeker iets terug. Het oplijsten van de dingen waar ik voldoening uit haal is iets wat ik 'eens' moet doen. Dat staat op mijn to-do-lijstje trouwens. Ha! Naast 'rust nemen' en 'zolder dweilen' en 'Chinese kledij zoeken'. (Don't ask.)Daarnaast merk ik ook, door dat oud schrijfsel te lezen, dat ik het al iets meer kan loslaten. Dat is positief. Positief afsluiten is trouwens ook positief. Alors, je dis: à bientôt!XVoor de lol typte ik elkeschrijft in het kotje van Google Translate. Dat wordt in het Frans: tout le monde écrit. De twee woorden van mekaar worden natuurlijk chacun écrit. Zo stelde ik me als kind wel eens voor als: 'Je suis Chacun De Louvain'. AHAHAHAHAHAHAHA, dat is echt niet meer grappig nu, dat is zóóó 1998!

Kennen jullie het spreekwoord 'iets op de trap leggen'? Nee?Het situeert zich in de rayon 'opvoeding'. Het betekent: hopen als ouder dat je gezinslid (of toch eentje van de gezinsleden) een steentje bij draagt in het huishouden. Je legt iets op de trap, omdat het thuis hoort op één van de slaapkamers of zolder; de bedoeling is dat de eerste die de trap neemt, het gewoon mee neemt. AJA, want ge gaat toch naar boven. Kleine moeite! Het blijft bij hopen hier...

Je hart luchten. Ik kan het niet uit mezelf en ik ben me ondertussen wel bewust waarom dit is. Ik denk dat het niet nodig is. Ik denk dat ik er niemand mee moet belasten. Ik denk dat het niet belangrijk genoeg is voor mijn gesprekspartner. Ik denk 'het waait wel over'. Ik denk dat ik faal als ik het doe. Ik dénk dat dus allemaal, ik denk dat dit de waarheid is. In het Engels is de vertaling 'to express yourself', dat klinkt al ietwat haalbaarder voor mij. Ik kan het bekijken dat ik gewoon 'een gevoel' beschrijf. Als me dit gelukt is bij mijn psychologe, dan kan ik alsnog als laatste toevoegen dat ik het gevoel heb dat ik nu een uur gezaagd heb. Ik moet er dan nog voor betalen ook :). Ik begon over luchten, omdat ik vond dat het lokaaltje waarin ik zit nood had aan verluchting. Zou het raam nu een soort opluchting voelen? Dat moet wel deugd doen dan. Wat zou het handig zijn moest ik ook ergens een raampje hebben dat ik op de kierstandhouder kan zetten. (Jaha, dat is een woord!) Op een veilige manier, mooi meegenomen.Mijn ouders gingen afgelopen weekend richting Watou, voor het Kunstenfestival dat er jaarlijks plaats vindt. Een kunstdorpje, Watou. Ook wel een dorp met goeie zelfgemaakte picon, dit volledig terzijde. Het thema dit jaar is "saudade - niets bestaat dat niet iets anders aanraakt". Schoon, hé. Saudade is een Portugees woord dat eigenlijk heel moeilijk vertaalbaar is. Het beschrijft de mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde. Heimwee, melancholie. Het mooiste woord ervoor vind ik weemoed. Wee is (naast een bevallingswee) ook gewoon pijn, verdriet. En daar is moed voor nodig (denk ik dan). Moed om (het wel en) de wee vol te houden. Als je de twee met mekaar verbindt, geraak je vooruit zonder al te veel om te kijken. Vorige week nog werd vastgesteld dat ik nog veel te veel vast hang aan hetgeen dat achter me ligt. 't Is gepasseerd, 'laat het toch'. Ik kan me ziek denken over zaken waarvan het me niet lukt er afstand van te nemen. Terwijl er wel degelijk afstand is, net zoals het woord saudade de mengeling van die gevoelens omschrijft. Ik had dingen anders kunnen doen, op een andere manier (graag betere manier) beleven, aanpakken. Het droefgeestige gevoel daarrond dwarrelt doorheen mijn hoofd. Afstand, loslaten - het blijven moeilijke thema's. Zo moeilijk dat ik er vaak letterlijk misselijk van word, je kent dat wel, zo'n wee gevoel precies.Het verleden maakt je echter, op gelijk welke manier, een persoon die je vandaag bent. Vandaag. En toch: niets bestaat dat niet iets anders aanraakt, alles staat dus met elkaar in verbinding. Dat weet ik. Het is wat het is. Die verbindingen zie ik echter graag geanalyseerd. Het is een zoektocht waarvan ik niet eens weet waar te beginnen, bij welke herinnering. En plots weet ik niet meer waarmee ik bezig ben. Het zit dan toch tussen mijn oren zeker... (oh, ironie). Wanneer ik wel weer weet waarom ik moet leren luchten, waarmee ik bezig ben? Onder de douche, als de stroom water over mijn gezicht loopt, dan doe ik alsof het tranen zijn die opluchten. Natuurlijk werkt het zo niet, waardoor de drang steeds opnieuw terug komt om het op een andere manier te doen, een verkeerde manier. Of als ik naar mijn zoontje kijk en niet meer kan antwoorden door schuldgevoelens, peinzend waarom er ook alweer zes jaar tussen onze twee kindjes zit. Angst dat hij zal onthouden dat hij opgegroeid is 'met een zieke mama'. Of wanneer ik een paniekaanval heb, maar daar doodnormaal kan over doen en het in mijn binnenste kan 'afwerken'. Geloven dat paracetamol het wel zal temperen. Of frustratie die om kan vormen in kwaadheid. Een soort woede die ik nog nooit gekend heb, ik weet nog niet goed op wie of wat ik die zou richten, waardoor het alle kanten uit kan gaan.Saudade naar gelukkig zijn? Ik ben op zich tevreden, ik klaag niet, ik doe gewoon door.Ik denk wel dat ik nu best even een luchtje ga scheppen.

> dit schreef ik rond 10 juli:Zo zei Ties het nog vorig jaar, 'wanneer gaan we op kavantie?'. Nee, ik verbeterde hem niet, veel te koddig :).Vandaag is onze eerste echte verlofdag met ons viertjes. P. en ik hebben twee weken vakantie gepland. Ja, ik ook, de MaRe werkt met verlofuren, dus ik mag ook niet overdrijven. Ik vind dat geweldig, ik voel me al iéts minder schuldig als ik niet-bezig-ben-met-mijn-herstel; dat ik niet-ga/kan-werken-maar-toch-betaald-ben-wegens-mijn-statuut.  ...'Waar ben ik eigenlijk mee bezig!?' hangt op dit moment vrij veel in mijn hoofd te bengelen. Aan de wasdraad van niet-helpende bevragingen. Vergelijkbaar met je was te drogen hangen tijdens een regenbui. Ofzo.Tegelijk is er iets geweldigs gebeurd vorige week, waardoor het kavantiegevoel wel écht aanwezig is in huis. Mijn lief is erin geslaagd om zijn Bachelor in de Rechten te behalen. Dat zeiden ze aan de telefoon vorige week dinsdag. Een dag later zaten we al op een stoelke op de proclamatie. Fie was op FIEtsdriedaagse met mijn moetie (jaarlijkse traditie), dus Ties en ik zaten met ons tweetjes in 't publiek. Tussen de trotse ouders van de studenten, blonk ik ook in mijn kippenvel van trots. P. had een eigen plaats (met zijn voornaam misschreven, serieus! alleee oe kan da naaa!). Ties vond het trompetgeschal geweldig! De stoet, zoals hij zei, met al die grappige kleren ook. Tot daar zijn interesse. Ik moet zeggen: hij heeft zich wel goed bezig kunnen houden. Zijn draak beleefde een enorm avontuur, ik was zelfs een beetje jaloers. Zou een draak last hebben van piekeren of stemmingswisselingen? Daarnaast kwam Ties fluisteren in mijn oor (fluisteren is bij Ties het normaal volume) dat hij een vogel had gezien met wit en zwart. 'Hoe noemt die ook alweer?' Mijn vogelkennis reikt tot mus en ekster, dus we waren er gelukkig al snel uit dat het een mus was. Nu, ik wist niet dat Ties het in hem had (HAHAHA, ik weet dat het een ekster is, hoor!), maar hij kan praten met vogels. Een verborgen talent! Hoewel verborgen hier wat misplaatst is. 't Is te zeggen: hij heeft een heel speciale lokroep. Door de kier van het grote raam waar de proclamatie door ging, probeerde Ties de ekster te lokken. En te lokken. Verslag uitgeven. En terug gaan lokken, zo nét te luid zo.Ik zag een paar mensen hun hoofden stretchen, ik kan me inbeelden dat ze niet weten hoe je een ekster kunt lokken. Die paar mensen werden er uiteindelijk heel wat. Ik geef het toe, ik heb getwijfeld om weg te lopen of boos te worden, maar hé, wij zaten daar voor de papa, hé. Die speeches gingen over de studenten dit en de ouders dat, "die moeten het toch ook maar allemaal doorstaan" (ja, ik kan luisteren en op Ties letten tegelijk, hoor) (ah nee, dat is niet waar, mijn concentratie ziet wat af de laatste - euh - jaren) (OK, waar was ik gebleven?)... dus wat ik me begon af te vragen: OK, er zaten maar twee werkstudenten, maar wat met de PARTNER? Ik dacht voortdurend aan het feit dat mijn schoonouders daar hadden moeten zitten, nie? Ik geloof zelfs dat er op de uitnodiging van de proclamatie stond "... en ouders". Hahaha, echt hé. De twee werkstudenten werden één van de laatste afgeroepen, maar Peter stond er in alle glorie. Hij hééft het toch maar gedaan, hé! In zo wat alle omstandigheden, in goede en kwade dagen, YES, wauw!De receptie maakte wel wat goed. :) Nee, vooral: Peter zijn allereerste prof kwam bij ons staan om P. te feliciteren en draaide zich uiteindelijk om naar mij om dat ook te doen. Hij wreef over Ties zijn blonde lokken. Aaah, toen dacht ik: 'het is waar hé, Vansleuvn, zijt ne keer ook preus op jezelf' - en ik stimuleer het dan nog hé, dat studeren. 'Waar ben ik eigenlijk mee bezig!?' :) Nu ja, nog een master of twee en hij is advocaat zeker, hé? We kunnen dat wel aan. Hetere vuren en al, piece of cake! (waar of niet waar)Die prof feliciteerde me ook, zie. Heel galant van 'm. Erkenning? Peter deed het grote werk, ik schrijf het nog maar eens op: WAUW!Vandaag zijn we woensdag 24 juli en moet ik nadenken over woorden en gedachten.Ik wil schrijven, maar het lukt me niet. De twee weken verlof met ons viertjes zitten er op. De eerste week 'gewoon thuis' was voor mij heel confronterend en behoorlijk bergafwaarts. Tedju, ontgoocheling. Uitputting, wanhoop, bergen schuldgevoelens. Eens we uit huis trokken om andere oorden op te zoeken, ging het wel beter. Het werden de Ardennen, basic, simpel, zoals ik het graag heb. Onze tent aan de Ourthe. Ik heb gezwommen in de Ourthe, dat zou ik iedere dag willen kunnen doen. Toekijken hoe mijn geweldig lief 'zot' komt omdat de WiFi hapert (ja, ik heb daar soms mijn genot in), zo ook de Tour de France. Toekijken hoe Ties Fie na doet in het water: kopje onder en twee vingers boven water uitsteken. Geniaal. Kijken hoe Hollanders hun vakantie op de 'kemping' beleven. Een bever spotten. Samen met Ties vuilnis rapen, want wij zijn Mooimakers in ons dorp; en omstreken dus ('goh mama, waarom doen mensen dat niet in de vuilbak?!'). Fie haar haren in acht vlechtjes doen, om na twee dagen een coupe uit de jaren negentig te hebben. P. die iedere ochtend als eerste op staat om de koffie te maken. Net daarvoor een rits horen: Ties op komst om tussen ons te komen liggen. Nu is het weer structuur, dat is beter voor mij. Ook saaier wel. Over saai nog: het idee 'geen alcohol' wordt plots moeilijker, merk ik, want da's best ook saaier. Doe daar géén schep zelfvertrouwen bij en ik heb al snel prikkende ogen. Van het zweet, hé :) Ik zou eens stevig moeten huilen, maar ik heb de angst dat ik nooit meer zal kunnen stoppen, dus doe ik het niet. Ik zweet wel veel (wie niet deze week!?), dus misschien gaan ze zo wel hun weg naar buiten vinden?Gisteravond nodigde ik sinds jaren (v e r h i p) hartsvriendinnen uit. Strontnerveus, maar ze daagden op. Voor mij. Of voor mijn persoonlijke barman? Het was gezellig, echt, ik denk dat ze het misschien wel leuk vonden. Ik denk dat ik denk dat ik dat echt mag denken, maar die gedachten denken gewoon heel snel andere dingen. Denk ik.De sessie 'denken over denken' daarnet was lastig. De titel is er boenk op. Lastig, met een gesmolten brein.Ik strooi heel veel liefde uit, over jullie allemaal. 't Is niet gescheten hé, voor niemand niet. Besef ik. Kan ik. Er zijn zoveel mooie dingen. Besef ik. Maar...Leuke dingen doen. Focus, Elke!XOXO(ooit Gossip Girl gezien? ik wel, in een rush waarin ik me zeer slecht voelde. puberaal, maar heerlijk :))