elkeschrijft

Mijn lief vertelde mij ooit het verhaaltje dat hij soms twijfelde welke koffietas hij bij mijn bord zou zetten bij het ontbijt 's morgens. Niet dat hij altijd de ontbijttafel dekt, moneejgie! Enfin, daar gaat 't niet om nu :) Ik denk dat het verhaaltje dateert van toen ik nog veel in het ziekenhuis was, ergens tussenin of net erna vertelde hij het. Hoe hij soms twijfelde tussen de zwarte koffietas met 'it's coffee o'clock' op of de mintgroene met 'life is sweet' op. Want ja, hij stelde zich de vraag wat ik aan een tas zou hebben met 'life is sweet' op terwijl ik iedere dag worstelde met de meest gitzwarte gedachten in mijn hoofd.Zo schoon vond ik dat, dat hij die afweging maakte. Ontroerend.

Langzamerhand. Stilaan. Stukje bij beetje. Geleidelijk. Little by little... wordt alles weer wat normaler. Of ja, wat is dat eigenlijk, hé? Normaal? 

We zijn een nieuw jaar. Altijd een beetje gek, hé? Altijd wat zoeken en nadenken en zuchten en 'gow wi' en 'amai zeg ik heb 2021 geschreven en we zijn al 2022!'.Er staan heel veel schrijfsels open, maar geen enkele kon ik afronden. Story of my life. Vorig jaar werd er niet veel geschreven dus, maar dat is best wel ook een goed teken. Het wil zeggen dat ik het uit mijn hoofd krijg op een andere manier. Al mis ik het, het proces van het schrijven zelf. Vaak krijg ik daardoor alles meer op een rijtje. Als je dat bij mij al een rijtje kan noemen :o).Begin deze maand was ik echt moe. De feestdagen, dat hakt er altijd in bij mij. Hoe leuk ik het ook vind met de liefste mensen van de wereld, ik kan dat precies toch niet ten volle 'aan'. Op een bepaald moment was ik zo moe dat ik mezelf de vraag stelde 'of ik niet levensmoe aan het worden was'. Ik ben er toen wel even actief mee bezig geweest. De angst om weg te zakken, dat zit er in. Een gans jaar voor ons, uitgestrekt, dat kan ik echt eng vinden. Geef mij maar kleine beetjes: dag per dag, dat marcheert. Om het iets praktischer te houden: week per week. Anders geraakt er hier geen eten op tafel, om maar iets te noemen :).Wat er nog gebeurd is? Vrij veel eigenlijk. Ik ben gestart als ervaringswerker in de geestelijke gezondheidszorg. Allee, dat was ik al, hé, als vrijwilliger, maar nu is het voor echt! Misschien dat ik daar later wel eens meer over schrijf. Hier vind je al een klein beetje info over mijn nieuwe job: https://www.psychiatrischexpertiseteam.be/Dat ik van mijn psychische kwetsbaarheid ooit echt mijn job ging maken, dat had ik nooit gedacht... zelfs niet toen ik de opleiding tot ervaringswerker aan 't volgen was vorig jaar. Toch voelt het als 'thuis komen' en dat vind ik dan weer verdacht. Er zal wel nog iets mis lopen denk ik dan (haha echt). Dat is wel al gebeurd eigenlijk: ik was één dag aan 't werk en toen ik 's avonds thuis kwam lag ik groggy in de zetel. De dag erna bleek dat dat corona was...Maar nee serieus, beeld het eens in: ik ga uit ziekteverlof (na meer dan vijf moeilijke jaren) om terug aan het werk te gaan. Ik werk 1 DAG en ik moet mij ziek melden. Ja, ik vond dat beschamend :o) - zo zie je maar: niets is wat het lijkt. Ofzo.

Er waren eens een broer en zus, eerder van het sportieve type. Dit zou zomaar over mezelf kunnen gaan. Alhoewel, ik durf te zeggen dat broere en ik niet zo sportief zijn :). Arthur en Andrea wel. Zij fietsen graag. Of zeg maar koersen. Dus dit zou totaal niet over mezelf kunnen gaan, want ik fiets niet graag. Al moet ik zeggen, dat als ik dan toch nog eens fiets, ik altijd schrik hoeveel sneller je bent met de fiets dan te voet :o). Toch vind ik wandelen aangenamer, er kan veel minder mis gaan en ik ben toch een beetje lomp. Anyway, ik ben een beetje aan het afwijken geloof ik. Deze twee fietsliefhebbers hadden wel eens zin in een uitdaging. Ik zou denken: fiets ne keer gewoon 't land door, maar nee hoor: ze willen fietsen van hun thuisbasis Kortrijk tot aan 't Gardameer te Italië! Je kan daar nu al eens van palaveren, maar zij gaan het gewoonweg echt doen. En zo geschiedde dat er enkele maanden geleden een mailtje in onze vzw inbox zat (dat is dus info@eenrustpunt.be moest je het willen weten ;o))... Na wat zoeken en uitpluizen botsten Arthur en Andrea op onze website www.eenrustpunt.be - ze vonden er aansluiting bij hun fietstocht, want ze wilden niet zomaar die tocht aanvatten. Ze vroegen zich dus af of het welkom zou zijn, moesten ze zich laten sponsoren en wij dan het goede doel zouden zijn? Aangezien wij een kleine vzw zijn draaiende op vier lieftallige vrijwilligers was dat uiteraard een heel leuk mailtje om te krijgen! Machtig toch! Ik vind het persoonlijk zo schoon dat zij een goed doel willen koppelen aan hun zot idee. En dan nog aan Een Rustpunt, een vzw die er is voor mensen die het psychisch moeilijk(er) hebben.

Hehe, it's that time of the year again! Het vallen van het blad, warme chocomelk, ... aja neen, 't is nog geen herfst :o). Vergeef me, ik heb zon nodig. Ik heb ooit op een psychiatrische afdeling een lichttherapiebril mogen testen. Jup, zo gewichtig het woord, zo gewichtig stond dat op mijn neus en nee, ik durfde niet uit mijn kamer met dat ding. Dat was toen 'ze' nog dachten dat ik een seizoensdepressie had. Nu goed, in alle geval: ik heb wel echt veel licht nodig, dat weet en voel ik. Die bril hielp niet, moest je het willen weten ;).De stand van zaken hier thuis? Mijn lessen in de opleiding ervaringswerker in de ggz zitten er op. Echt, die zijn afgerond. Ik vind het warempel jammer, want dat was voor mij echt goed om zo de week te starten. Geen tijd om te lummelen of asociaal te doen, hup, de week in, info en inzichten opslorpend. Het is nu tijd om twee papers af te werken. Ik herhaal: het is nu tijd om jouw papers af te werken, Elke... (uitstelgedrag, weet je wel).Mijn lief zijn lessen zitten er ook op en hij heeft maandag zijn eerste examen, iets over erfenissen en schenkingen en ingewikkeld. De stress hangt hier in huis, het slechte weer hangt rond het huis en mijn humeur hangt daarmee toch ook wel een beetje tot op mijn tenen. Ik doe echt mijn best en ik heb wel een paar regels waaraan ik mij hou:- ik speel elke dag een gezelschapsspel met Ties (en Fie als ze zin heeft om aan te sluiten :))- ik houd mij aan de afspraken die tot nu in mijn agenda staan, tot midden juni, maar annuleer niets, ook al is het met mezelf er naartoe slepen. - 's avonds in bed geef ik mezelf tijd en ruimte om aan Tine te denken, dan denk ik aan leuke herinneringen. - ik zorg iedere avond voor het eten. neen, dat is geen evidentie, maar ik schakel in: hello fresh, marley spoon, mijn mama en mijn schoonmama (die laatste leverde vandaag een gigantische bloemkoolschotel - zo dankbaar!). 's avonds eten we samen.- als het (echt) niet gaat met mij, dan laat ik dat aan minstens één iemand weten.Zo, dat is toch al dat hé. En op zich: all is well here, maar toch voel ik dat ik alert moet blijven. En dat is lastig, maar dat gaat ook. We gaan gewoon een beetje door doen! En iedere dag een koekske eten, dat helpt ook!XXX

Op 26 maart zijn wij onze hartsvriendin Tine verloren. Ik weet niet goed wat ik daarover kan en wil schrijven, maar het is keihard. Uit het niets, totaal onverwacht, besloten haar hersenen dat het hier genoeg was geweest. Het is iets waar je totaal geen rekening mee houdt, een vriendin verliezen. Het moeilijkste vind ik dat we geen afscheid konden nemen. Je denkt meteen aan het laatste echte contact en dat was gelukkig een heel mooi moment. We vierden de maand ervoor nog haar verjaardag hier bij ons thuis en we klonken op - jawel - haar verloving...Zo onwerkelijk.We zijn met ons viertjes nog naar Tine geweest net voor de begrafenis. Ze was niet alleen één van mijn beste vrienden, maar ook mijn lief zijn maatje, in de kleuterklas waren ze al onafscheidelijk. Voor Fie en Ties was Tine ook altijd een constante op feestjes. Een kind aan huis, als het ware. Ties fluisterde dat ze precies zoals Sneeuwwitje was, een treffende gelijkenis inderdaad. Fie benoemde het gevoel dat ze plots haar ogen weer zou kunnen open doen. Dat hebben P. en ik ook, dat plots de bel zal gaan en ze hier weer onze gang opfleurt. Als er iets was waar Tine goed in was, dan was het wel de boel opfleuren.Het doet zo'n pijn om te zien dat haar vriendjes en vriendinnetjes (want zo noemde ze hen :)) zo'n verdriet hebben. Haar ouders, haar broer, haar verloofde... zo hartverscheurend. P. en ik (en de kinderen) moeten hier samen door, maar we doen het wel ieder op onze manier en dat is vaak een beetje zoeken. Ik keer vaak in mezelf, wat niet altijd mijn wil is. P. praat graag over haar, maar dat is dan soms te pijnlijk. Het gekke is dat ik nu pas door heb, hoe erg ze wel geliefd was. Wij hebben op zich veel aparte vriendengroepen, maar iedereen kende Tine wel op één of andere manier. En iedereen zegt ook hetzelfde: dat ze een spring-in-'t-veld was, een stralend persoon, precies blakend van gezondheid, huppelend door de straten. Wij maakten natuurlijk ook de mindere periodes mee, maar ze slaagde er steeds in die om te buigen. De laatste tijd was ze zo gelukkig! Ze stond op trouwen, ze hadden een huis gekocht... allé, dat is toch eigenlijk allemaal te zot voor woorden!?Als haar naaste vrienden is het nu onze missie om haar verloofde zo goed mogelijk op te vangen. Ze zou dat echt ongelooflijk de max gevonden hebben. Ze zou preus zijn... we zijn van plan af en toe een bezoekje te brengen aan haar ouders, om te laten weten dat ze blijft verder leven in onze harten, dat we ze nooit zullen vergeten. Tine zal altijd bij ons zijn, daar ben ik zeker van. Er zijn gewoon té veel mooie, warme herinneringen. XXX

Nieuw rubriekske, wat denkte?   :o)In de eerste maand van dit jaar (say what, 't is al februari of wa) las ik vijf boeken. Zo blij mee, mijn goede voornemen om meer boeken te lezen heeft alvast een mooie start genomen. In plaats van naar mijn telefong te grijpen, probeer ik dat dus meer naar een boek te doen. Het nadeel is dat er wat meer boeken verspreid liggen in huis. Ik vind dat zelf niet zo erg, maar ik weet dat P. daar ietwat nerveus kan van worden. 't Ding is: als ze in 't zicht liggen, worden ze sneller gelezen nji!

Ja gastjes, we zijn al zaterdag 16 januari! Hoe gaat het met jullie?Ik was hier even niet, omdat ik een portfolio (ofte paper, ofte scriptie) moest schrijven voor mijn opleiding ervaringswerker. Dertig pagina's, jawel, dat was wel even zwoegen. Mijn lief zit ook middenin zijn examens. Het is hier even wat chaotisch. We bekeken Fie haar schermtijd op zondag en dat kwam aan 9 uren, we schrokken daar wel even van. Maar kijk: het is nu zo, zondag was mijn deadline en P. was aan het blokken, we hadden even geen tijd om te brainstormen om haar tijd iéts nuttiger te besteden. En Ties? Hij mocht gaan logeren bij zijn liefje, dus hij was in de zevende hemel. MAAR iets om naar uit te kijken: maandag 25 januari heeft P. zijn laatste examen (hij in Flanders Expo Gent) én moet ik mijn portfolio gaan presenteren (ik in VIVES Kortrijk). Dus dan kunnen we het einde van de examens samen vieren :o) - samen frietjes eten bijvoorbeeld, stelde mijn vriendinne voor. Nog geen slecht gedacht! Sjpaaitig dat we niet kunnen gaan pullen op café ofzo hahaha.In mijn hoofd is het best chaotisch. Ik heb mijn schrijfsels dan wel op (een half uur te vroeg hahaaa) tijd ingediend bij de docent zondagavond, maar sindsdien is het alsof ik ben blijven verder schrijven in mijn gedachten. VRESELIJK. Als ik in mijn bed lig, ben ik nog zinnen aan 't herschrijven. 'Ik word daar zo moe van', zou Kabouter Lui aanvullen. Serieus, ik heb te recupereren na dat ploeteren! Maandagvoormiddag waren we aan 't zoomen met de klasgenoten, we konden wat uitwisselen over de stress en het eureka-gevoel en andere nieuwtjes. Iedereen is altijd erg open, het is eigenlijk echt een mooie, warme groep. Maar dan ben ik aan de beurt en wat vertel ik dan!? Enkel positieve dingen, kluchtje hier, kluchtje aldaar. Ik verval in een soort patroon dat ik maar al te goed ken. Ik bedoel maar: ik heb zitten wenen bij bepaalde stukken. Ik heb heel dicht gezeten bij emoties die ik niet meer wil voelen en dat zijn de dingen die ik ook wil brengen in onze groep. Tot het aan mij is en dan begin met 'ja, hier alles goed eigenlijk! en blablabla.'Degene die mij volgen op Instagram, zagen dat ik deelde dat ik deze week naar 'We moeten eens praten' gekeken heb. Dat is een minireeks met Rik Verheye en Clara Cleymans, te zien op vrt nu. Vroeger gebeurde dat wel, maar de laatste jaren totaal niet meer: ik heb gehuild als een klein kind. Ik vind het echt schoon, puur, beetje kluchtig en tof in al zijn eenvoud. Terwijl ik dit aan 't typen ben, denk ik dat ik weet waarom: de herkenbaarheid. Ik denk dat we eens moeten praten...Ik kreeg vorige week de feedback na een gesprek dat ik moet leren sneller to the point te komen. Dat is iets wat ik wel weet, ik ben niet goed in uitleggen. En als het dan nog over mezelf gaat, jahaaa, ge moogt gij ne keer komen zoeken in mijn hersenen! En tja, ik denk dat ik een beetje in mijn gat gebeten was, maar dat is dan omdat er iemand gelijk heeft, hé :). Neemt niet weg dat ik teleurgesteld was, in mezelf dan. Dat blijft nu plakken zoals een sjieklette doet onderaan een lessenaar in de studie van 't middelbaar! (Kizzig hé.)Ik denk dat ik eens moet praten, sinds oktober heb ik eigenlijk geen deftige (therapeutische) gesprekken meer gehad. En sowieso, geen deftige gesprekken meer eigenlijk hé, als alles zo via on-line gaat? Nu goed: komende donderdag heb ik een wandeldag. In de voormiddag met twee maatjes die ik leerde kennen in de MaRe die voor altijd in mijn hart zitten in het mooie IZZEHEM (Izegem) én in de namiddag met mijn beste vriend in GENT. Daar kijk ik naar uit...Misschien toch nog even over voornemens in 2021? Ik zou graag:1. meer wandelen2. meer boeken lezen3. meer quality-time plannen met P.(die met de kinderen heb ik dit jaar kunnen volbrengen... schoon hé.)That's it. Hebben jullie voornemens?Daarnet ging ik Ties brengen naar de tekenles en in de terugweg zag ik een vrouwtje zitten aan het raam van het rusthuis hier in de straat. Ik zwaaide enthousiast en zij zwaaide zooo enthousiast terug, dat ik tranen kreeg in mijn ogen. Het kan ook van de felle wind zijn, hoor :). Chips zeg, stel je voor dat mijn traankanaaltjes weer werken. Gelukkig deed ik in december een zakdoekjesbestelling van 20 dozen waarvan ik dacht dat het er 2 waren. Hahaha, typisch ik!Hou jullie goed!

We zijn Kerst gepasseerd, we wachten op oudejaarsavond. We zijn geland tussen Kerst en Nieuwjaar. Het is gedurende deze dagen dat de dingen die tussen mijn ribben blijven kleven zijn, extra naar boven komen. Ze wringen zich als het ware overal tussen, ongevraagd, onwelkom (very oncoronaproof). I'm begging them. Maar ze luisteren niet.Ik pulk tevergeefs aan mijn ribben en probeer de zwemen weemoed terug te duwen. Globaal gezien voel ik me nochtans best O ende K, misschien net daarom dat de druppels neerslachtigheid zo hard aankomen.Ik denk aan onze vzw. Het frustreert me dat we niet meer kunnen doen voor diegene die het net nu kunnen gebruiken.Ik denk aan de studenten, die nu geen uitspattingskes kunnen meemaken door covid.Ik denk aan mijn vriendin die zo aan 't vechten is tegen haar demonen.Ik denk aan de mémé van mijn schoonzus, die haar man net heeft moeten afgeven door dat stomme virus.Ik denk aan de lege stoelen tijdens deze feestdagen, nu nog net dat beetje pijnlijker.Ik denk aan diegene die niet de luxe hebben van een gezin, die geen bubbel hebben rond zich.Ik denk aan de mama die me mailde i.v.m. haar dochter, de machteloosheid die er doorheen sijpelde, de herkenbaarheid.Ik denk aan mijn vriendin haar mama, die terminaal ziek is. Wat een courage heeft die.Ik denk aan onze vroegere buren die hun dochter nu al vijf jaar moeten missen na een vreselijk auto-accident en dit niet konden herdenken zoals andere jaren.Ik denk aan mijn maten die hun business stil zien liggen dezer tijden; de kopzorgen.Ik denk aan haar, aanleunend tegen een burn-out, maar nu dappere keuzes makend.Ik denk aan hen, zonder dak boven 't hoofd. Een tent, als 't al veel is.Ik denk aan de vele ouders, die af en toe wat gek(ker) worden door het vele samenzijn.I see you allemaal. Dat je dat maar weet.'t Is okee allemaal. We zitten allemaal in de pureet.Jullie zijn allemaal zo dapper, echt,ook al gaat ons padje niet mooi recht.YES WE CAN,

Ik ben een boekenwurm. Al altijd geweest. Ik ben dan ook suuuuper euforisch dat beide kinderen hier thuis ook zo graag lezen! Zowel Fie als Ties leerden eigenlijk zichzelf lezen als vijfjarige. Even nerdy als hun mama (ik kon dat niet hoor, op die leeftijd. allé, denk ik toch, moetie?). Ties is zo mogelijk nog sneller dan zijn grote zus. We hebben het vaak niet door. Ik betrapte hem wel eens om 5u 's ochtends dat hij aan 't lezen was in zijn bed, vorige week nog. "Maar ik zit nog maar aan mijn derde boek, hoor, mama." OK, 't MAF gehalte is niet gelijk aan dat van de mama, hehe :o).Wij hebben altijd boekjes voor gelezen aan hen, dat is een meerwaarde, denk ik wel. Al geef ik toe dat ik dat vaak lastig vind, dat is het moment dat je zelf gewoon in de zetel wil ploffen, maar eens je bezig bent, is het zo gesjellig. P. leest nog iedere avond voor aan Ties, als hij niet thuis is, dan doe ik het. Ik weet niet goed hoe dat ritme er in geslopen is, waarschijnlijk omdat ik zo energieloos ben 's avonds. Op dit moment is dat de GVR van Roald Dahl. Zalig nostalgisch, hé? Remember het drankje fropskottel, waarvan de bubbels niet omhoog maar naar beneden dartelen?!Herken je dadde, dat je soms wat woorden over slaat of anders formuleert? Ties is helaas in de fase dat hij mee leest en hij dan zegt: 'hoe, dat heb je toch niet gelezen?' Hahaha - betrapt!

Zoals jullie wel weten, want jullie lezen uiteraaaard altijd mijn schrijfsels, studeer ik sinds september (31 augustus eigenlijk, om justekes te zijn) voor "Ervaringswerker in de Geestelijke Gezondheidszorg". Gezien ik daar af en toe vragen rond krijg, probeer ik hier even te schetsen wat deze opleiding nu juist inhoudt enzovoort en zo verder. Althans, ik probeer, want het is en blijft een opleiding met een heel ruim kader en van uit ieders persoonlijke ervaring en kwetsbaarheid.Als ervaringswerker denk, voel en handel je vanuit jouw eigen gevoeligheid voor de situatie en beleving van jouw lotgenoot. Vanuit je eigen hulpverleningsverhaal leer je eigenlijk hoe je dit deskundig kan inzetten in functie van iemands herstel. We leren hoe we dit professioneel aanpakken, ofte: professioneler dan dat we het nu al doen. 

Ja, ik heb wel iets met Van Gogh. Ik kan dat zo niet benoemen waarom. De informatie die ik heb over 'm blijft plakken. Soms zoek ik eens iets op. Wist je dat hij gedurende zijn leven slechts één werk verkocht kreeg? Voor 400 frs. Hij leefde wel niet zo lang natuurlijk. Slechts 37 jaar, geboren in het jaar 1853 en overleden in de zomer van 1890. Dat is eigenlijk nog niet zo lang geleden, denk ik dan. Dingen die mij in de lessen esthetica in 't college totaal niet bijgebleven zijn. Ik was toen te druk bezig met zwaarmoedige quotes op mijn ringmappen schrijven :).Maar wat met dat oor, hé? Wat bezielt een roodharigen' ollander om je eigen oor er af te snijden? Links of rechts? Dat vroeg ik me vroeger altijd af en ik kon het nooit onthouden. Ik heb van die stomme dingsjes die ik nooit kan onthouden, keer op keer op keer (zoals in welke richting ik moet gaan op 't knoppeke om de autospiegel aan te passen!). Maar 't was dus het linkeroor. Niet een stukje, wel degelijk het ganse oor. Waarom? We kunnen stellen dat Vincent toen zowel lichamelijk als geestelijk niet gezond was. Krankzinnigheid en razernij, hallucinaties, dat wordt allemaal beschreven. Een heel specifieke vorm van zelfdestructie, zou ik zeggen. Zelfverminking. Hij heeft zich daarna vrijwillig laten opnemen, volledig bij bewustzijn. Hij zou de moed en de kracht niet meer gehad hebben om in vrijheid te leven. Hij was toen 36 jaar. Zijn oor gaf hij trouwens aan een prostituee in een bordeel. Wait what!? Jup inderdaad. Een prostituee waarvan gezegd wordt dat het eigenlijk een schoonmaakster is,