elkeschrijft

OW EM DZJIE, ik besef plots dat het overmorgen al februari is. Alweer een nieuwe maand! Tempus fugit, zoals mijn nonkel dat altijd zegt (en me heimwee naar die dode taal doet krijgen). Februari 2020 lag nochtans ooit zo ver, maar kijk, 't is gebeurd: de maand waarin mijn ouders er een kleinkindje bij krijgen. Ik denk dat ik dat nu ongeveer wel al mag uitschreeuwen: mijn kleine zus draagt al 'efkes' een kleine baby. Mijn kleine zus is niet meer zo klein...Ik wil haar en de toekomstige papa wel even bedanken eigenlijk, voor mijn perfecte focus in mindere dagen. Ik kan dromen over dat kleine mensje en het katapulteert me soms ook terug naar 2008... of 2014 natuurlijk... Vooral in 2008 dan: wat weet je toch bitter weinig over het ouderschap op voorhand? Dat is ergens wel logisch natuurlijk, maar toch :). Er zijn zoveel dingen die niemand je vertelt of zegt. Ik denk wel oprecht dat dit elf jaar later al anders is, maarrrrrr voor de zekerheid heb ik toch zitten nadenken (ahja, what else to do :)) wat je beter wél weet als gloednieuwe moeke en vake. 

Maandag.Een gesprek met mijn HO (HerstelOndersteuner, vroeger IB - Individueel Begeleider; wat een benamingen, hé) bracht me maandagnamiddag tot enorm veel inzichten. Ik zag het licht en zoveel puntjes erbij en ik kon ze niet allemaal benoemen zelfs dus puntje puntje puntje! Ik vertelde over Otto-Jan Ham waarin ik me zo herken n.a.v. zijn interview in de Humo (en zijn show waar ik al eens over schreef, denk ik, of schreef ik het in mijn hoofd?). Alsook Luc De Vos n.a.v. het boek VOS dat ik aan het lezen ben. Zo wandelde ik die maandagmiddag nog van het station naar de MaRe, al lezend, omdat ik niet kon stoppen. Gelukkig ken ik de baan nu wel blindelings :). In VOS reconstrueert Leon Verdonschot het leven van onzen Gentse volksvriend aan de hand van talloze interviews met (jeugd)vrienden, familieleden, muzikanten en bewonderaars. Daarmee creëert hij een bijzonder intiem portret van een getroebleerde held die veel te vroeg gestorven is. Ook in hem zie ik zoveel gelijkenissen en dat helpt me alleen maar.Dinsdag. P. is gesneuveld en ik voel me 'de sterke' in huis. Ik ga flink naar Kortrijk waarna hij me staat op te wachten in de auto. We overwegen beiden een dutje te doen in de auto, omdat we twee uur later samen een afspraak hebben bij 'onze' psychologe. Toch maar naar huis gereden, waar we samen in de zetel tukten tot de wekker ging (die we gelukkig ingesteld hadden :)). We hadden uiteindelijk een schoon gesprek, we zullen er geraken, wij twee, het is en blijft liefde. Een weg te gaan natuurlijk, maar daar 'freak' ik voorlopig nog niet op. Stap voor stap; er zijn nu eenmaal heel veel factoren die ervoor zorgden dat de zaken niet lopen zoals we het zelf (zouden) willen. Het is heel confronterend, want ik denk ook soms van 'serieus, ik volg écht wel al genoeg therapie en van gebabbel en van werken aan mezelf', maar mijn liefje staat op mijn nummer één! So go with the jojo! (ofsow!)Woensdag.Mo man toch. Is dat hier de griep of wa!? Migraine maakt me met harde hand wakker. Ik tjaffel naar beneden (why oh why slapen wij op de zolder) en zoek me zot naar mijn noodmedicatie. Ik verspreid die overal, omdat dat handig is, euh, of ook niet dus. Op het toilet probeer ik een beetje te snikken, alles doet pijn, mijn lijf is zo zo moe. Mijn hoofd is zo zo zwaar. Het blijft bij proberen en gevoelloos doe ik wat ik moet doen, ik kan en mag niet bij de pakken blijven zitten. Het idee dat ik 's avonds een half uur voor mezelf zal hebben, een half uur stilte in huis, sterkt me enigszins waardoor ik om 9u toch miraculeus in de sessie 'Denken over denken' zit. Ik denk dat ik niet veel heb kunnen denken. Ik neem mezelf voor de laatste sessie om 14u35 te skippen en tijd voor mezelf te nemen, want dat mag als je een slechte dag hebt. Het is me niet gelukt, ik heb het niet gedurfd om dat uit te spreken, maar goed. 't Is gepasseerd. 's Avonds zweef ik tussen slapen, depressief wezen, wanhoop, indommelen, opstaan (want P. is misselijk en dat is tenminste een 'echte ziekte'). Samen strompelen we ons bed in. We proberen nog een aflevering van Brain man te bekijken, maar rara, hoe lang hebben we dat volgehouden :). Dat is trouwens een aanrader, dit Canvas programma!Donderdag.Ik weet het niet meer eigenlijk. 't Is weg. Veel nekpijn en verkramping. Het zijn duidelijke signalen, maar wat moet ik ermee. Zaterdag een afspraak met de psychiater hou ik mezelf voor. Als ik daar geraak, dan komt alles goed. Doorbijten, Vansleuven! 's Avonds is het beter. Samen met de kindjes bereiden we de vrijdagochtend voor... P. zijn verjaardag! Het lukt me te focussen en mee te gaan in het enthousiasme van Fie en Ties.Voor P. ga ik 's avonds nog mee naar het dorpscafé (haha ik weet het, maar hoe zeg je dat anders!), in de straat verderop, hij nodigde wat vrienden uit. Liever kruip ik in bed en wentel me in mijn zachte dekbed en zelfmedelijden (af en toe mag dat eens?) - alhoewel, het wentelen loopt meestal meteen over in maffen. Eens ik er ben, onder onze dichte vrienden voel ik me best goed. Ik lach veel, tot tranen toe, ik zie P. blinken in zijn vel, het is okee. Ik vertrek als eerste naar huis, ook al wil ik niet, maar ik gebruikte mijn hersenen.Vrijdag.Een hele mooie, zachte, verwarmende ochtend. Een duw in de rug voor ons viertjes, denk ik. Uiteindelijk begint iedereen nét op tijd aan de orde van de dag. Vrijdag is best nog een zware therapiedag, daar bovenop eindigen we met het kuisen van de living, keuken, garage, gang, toiletten, enz. Eén voordeel: het weekend lacht je toe als je de deur van de MaRe achter je kan dicht trekken. Er roept nog iemand: 'Salaa, tot maandag!' En ik antwoord: 'Salaa! Tomaat!' (Ahahaha, smitten, hé.) Ja, de vrijdag ben ik altijd een beetje hyper, maar positief hyper! Zo van 'toepiedoepiedoe' (ja, zeg dit gerust eens luidop :)). De jarige vertrekt nog om een stapje in de wijde wereld te zetten. Oooh, wat ga ik graag mee, maar mijn lijf en hoofd kan dat op dit moment niet aan. Dit is wat het is. Komt het nog terug? Ik weet het niet. En geloof me: ik ga enorm graag op café, onder 't volk, leute maken, mij erin smijten. Aanvaarden? ('zever, gezever' kan ik alleen maar denken) Met Ties kijk ik Peppa Pig en met Fie kijk ik naar Thuis, na deze week het perfecte niveau :).Zaterdag. Om drie uur 's nachts word ik wakker door de pijn, ik ga even naar beneden, twijfel of ik medicatie zou nemen, maar ik heb geen lenzen of bril aan, dus ik laat het maar. Ik stuur nog een berichtje naar de feestvierder, maar hij had het duidelijk te druk. 't Is 'm gegund! 's Morgens word ik wakker gemaakt door zachte, kleine handjes. De grotere handen hebben nog tien minuten om op tijd in de notenleer te geraken, maar ze heeft dat toch maar flink gedaan. Ikzelf doe te veel in het huishouden, een beetje vanalles, maar ook een beetje vanalles niet. Alledrie hebben we een 'afspraak' en nog net op tijd denk ik aan middageten. Ik vrees dat de kinderen dit al gewoon zijn van hun mama. Gelukkig is er nog voor elk een boterham en voor mij een yoghurt.Nu wacht ik op mijn vriendin die me naar mijn psychiater zal brengen. Zo zo lief en dankbaar vind ik dat, ik heb niet eens zoooo veel stress :o). Ik hoop op een deugddoend gesprek. Daarna zal Peter ook ongeveer thuis komen en dan zijn we weer met ons viertjes... de basis. Mijn basis. Verder hoef ik nog niet te denken. Hoe was jullie week?

Ik durf al eens te flippen. Alsof alles door mijn vingers lijkt te glippen. Of ik een stukske van mijn angstsluier wil tippen?

Mijn gedachten van de laatste dagen...   mijn hersentrein zit weer vol!- ik moet bijna altijd huilen als ik naar Het Zesde Metaal luister, die teksten jong... hun nieuwe album heet SKEPSELS, geniaal toch. (ja, dit is een cadeautip)

Rouw is als een touw waarvan ik bang ben het ontrouw te zijn. Het blijft aanslepen, dat touw, ik weet niet goed hoe het vast te houden. Of hoe ik het kan begeleiden of gewoon zachtjes rond mijn pols kan draaien, altijd dicht bij mij. Zoals jullie weten weet ik nooit op voorhand waar mijn schrijfsel naartoe zal gaan, ik voel alleen een drang tot vertellen, maar ik heb ergens het gevoel dat het wat wordt waar ik nog nooit over gesproken heb. Ik sta heel dicht bij mijn ouders. Dat is steeds zo geweest. In mijn hoofd echter heb ik hen al vaak teleurgesteld, voor mij voelt dit zo aan. Hoewel ze me het al anders verteld hebben. Ik streef ernaar hen zo min mogelijk teleur te stellen, dat is daaruit voort gegroeid. Dat denk ik dan, hé. Mijn ouders hebben ook ouders. Natuurlijk, iedereen heeft ouders. Sinds ik geen grootouders meer heb, is dit gevoel alleen maar feller geworden. Mijn ouders zijn de enige generatie 'boven' mij. Ik vind dat echt ontzettend eng. Echt. Zo. Eng. Mijn mama is best vroeg haar ouders verloren. Mijn papa, zijn mama... kan het dat je iemand mist die je nooit gekend hebt? Dat het aanvoelt alsof het verdriet daarover helemaal vast zit?Ik heb zin om heel diep te gaan graven en te schrijven, maar ik ga dit niet doen nu. Het gaat ook niet alleen maar om 'mijn zaken'. P. is gaan werken en gelukkig besef ik nu goed genoeg dat ik zo'n dingen ook beter niet doe als hij niet bereikbaar is. Waar ik mee zit: het is alsof ik nog steeds dien te rouwen om de grootmoeder die ik nooit mogen kennen heb. Zij ploeterde door dezelfde kwetsbare modder. Wat had ik graag eens met haar van gedachten gewisseld. Ik mis iemand die ik nooit gekend heb. Is het raar dat ik me zo verbonden voel met haar? Zij werd heel onverwachts uit het leven weg gerukt, als jonge mama. Is het daardoor dat ik de zorgen van mijn ouders het liefst van al op mijn eigen schouders wilde dragen vroeger? Of nog altijd? Dat ik mijn papa als het ware mee wil helpen dragen in... Ik weet het, dat ik niet de teleurstellende dochter was zoals ik het in mijn hoofd heb, maar ik zit voortdurend met het gevoel dat ik zaken moet 'recht'zetten. Dat ik evenwichtiger had moeten zijn als kind. Daar is het te laat voor natuurlijk, mijn mama beaamde dat gevoel ook niet toen ik het eens benoemde, maar ik blijf er mee zitten. Wie ben ik om dan al zo lang ikweetnietwat te doen. Dezer dagen, dezer maanden. Ik weet het, ik hang nog altijd heel erg in de verleden tijd, maar ik probeer het echt. Loslaten, doordoen, een plaatsje geven, maar ik ben zo enorm slecht in verdriet verwerken, die brokke zit echt in mijn keel op slechte dagen. Misselijkheid troef. Ik ben een mama! Holy fuzz, ik ben OOK een mama en die verantwoordelijkheid kan me zwaar wegen. Een rol die ik zooo goed wil doen, want wat als...1 november is gepasseerd en het was de eerste keer dat we gewoon thuis waren. Dat heeft me achteraf gezien misschien toch niet zo'n deugd gedaan. Ik tjoolde letterlijk rond met al de doodsbriefjes die ik in mijn bezit heb. En echt, het zijn er een heleboel. En echt, ik geraak er niet om dat te verwerken. 2015, welk strontjaar was dat eigenlijk!? En toen kwam 2016... en en en... (ik moet efkes op mijn ademhaling letten). 't Ding is: wij hebben onze bureau beneden laten verbouwen met veel opbergruimte en inbouwkasten en zo (mijn boeken!) en ik weet nu niet meer waar naartoe met mijn fotootjes en hartjes en kaarsjes. Ik had zo een hoekje waar ik troost uit haalde en van waaruit ik ook mijn liefde verstuurde. Dat is alweer een eind geleden en sindsdien vind ik geen juist plekje in huis. 'Doe maar, hoor, ergens' zei P. me, maar het past precies nergens. Dat zit in mijn hoofd waarschijnlijk, er zijn wel plaatsjes her en der, maar het rijmt voor mij nog niet samen. Ik heb 't blijkbaar wel nodig, een hoekje om aan de dierbaren te denken die er niet meer zijn, de dierbaren die wat hartjes en kaarsjes kunnen gebruiken  of ... Dat is nu wel duidelijk, dus ik moet daar eens werk van maken.Ik ga kaarsjes aansteken, zie, het is het enige wat me hierin wat rustiger kan maken. Stil staan bij. Ik zet ze nu voorlopig overal wat rond, de kaarsen. De afscheidskaartjes houd ik wel samen, misschien vinden ze dat wel fijn. Ik denk aan de ouders van mijn ouders; mijn meter en mijn peter. Ik denk aan mijn buurmeisje, ik denk aan mijn neef met de mooie naam, ik denk aan mijn tante, de guitige jongen die piepjong zal blijven, de man waarvan ik niets meer hoor en ik het ergste denk. Ik denk aan de lege plaats tussen mijn mama's vriendinnen, de oma van een beste vriendin, Johan die ook zoveel boeken las, de papa van mijn ex-liefje, ik denk ook aan de beste en warmste radiostem ooit. Ik denk aan Lucas uit onze wijk waar mijn mama zoveel zorg en tijd aan besteed heeft en het verlies van P. zijn mémé dat ik van heel dichtbij meemaakte. Ik denk aan ... en dan denk ik aan wat het moet zijn voor al diegene die er veel dichter bij staan. Als partner van bijvoorbeeld, als ouder een kind verliezen, je beste vriendin verliezen. Dan mag ik mijn pollekes kussen, I know. En toch. Hartjes aan al degene die het kunnen gebruiken. Ik heb een heel grote voorraad in onze kelder staan, echt waar. Mijn hart wordt er daardoor niet kleiner op! Mijn kaarsjes daarentegen...

Ik gok dat iedereen wel 'Rupsje Nooitgenoeg' kent.Nee? Dan stel ik voor dat je dat eens in tikt in Google. Af en toe geef ik graag een geboortegeschenk met deze rups in de hoofdrol. Zo eenvoudig, zo mooi. (Cadeautipje, graag gedaan!)Naar aanleiding van een schone mail van mijn schoonzus, kwam ik op de gedachte dat ik waarschijnlijk Rupsje Nooitgenoeg ben. De enige echte :). Iets jonger wel, het verhaal dateert uit 1969. Het jaar waarin 'ikkomnietopzijnnaam' van The Rolling Stones op 27-jarige leeftijd dood teruggevonden wordt in een (zijn?) zwembad. Vraag mij niet waarom ik dit weet. Dat blijft toch een 'gek' fenomeen, hé, die 27-jarigen...?In ieder geval: de mail bevatte de woorden nooit en genoeg. Ik denk dat ik wel even mag citeren: '...maar de grens met "nooit goed genoeg" is snel overgestoken heb ik al ondervonden.' Nou, dat vond ik wel raak. Hoe kan het toch zo ver komen dat ne mens de lat voor zichzelf zó hoog legt? Dat hebben zij en ik immers wel gemeenschappelijk. Het is nooit goed genoeg en het makkelijk streven naar meer, meer, en euh MEER. Het dingetje dat bij mij nu blijft hangen is echter dat je dit dus na streeft, maar dat ik vind dat zij dat dus wél ook bereikt. Ik eindigde mijn mail terug dan ook met de mededeling dat zij een standbeeld verdient. No offence natuurlijk, schoonzus. Dat is wat IK er van maak. Haar inzichten zijn de mijne (nog) niet. Het is mijn zaak dat ik bijvoorbeeld geen diploma haalde, als perfectioniste is dat not done, wat zeg ik, dat is een understatement maal tien miljoen (wat zou jij dan doen). Ik zal mij daar nooit mee kunnen verzoenen.Ik heb geen bachelor. Vaak merk ik dat mijn omgeving dat wel dénkt. Zo was er een sessie deze week waarin het ging over mijn vriendschappen en ikzelf, waarop iemand uit de groep repliceerde 'ja maar ja, dan hebben we het over hoger opgeleide mensen' en hij of zij begon een monoloog over... soit, ik wilde niet onderbreken, maar ik ben zélf niet hoger opgeleid. FAIL, zou mijn elfjarige dochter al eens durven zeggen, haha. Wat die vriendschappen betreft: ik struggle met het feit dat ik constant het gevoel heb niet goed genoeg te doen voor hen. Rupsje Nooitgenoeg vreet haar kas op bij de gedachte dat ik te kort schiet. Terwijl het natuurlijk van twee kanten dient te komen. Het is wat het is: ik heb enkel mijn ASO op zak. Ik kan er niet aan doen dat ik ziek viel tijdens mijn hogere studies, maar er zijn genoeg voorbeelden van mensen met soortgelijke verhalen die het toch hebben kunnen waar maken. (Het gras is groener aan de overkant, ik weet het, Rupsje Nooitgenoeg eet ook wel geen bruine bladeren, hé.)Ja hoor, ik kan alsnog gaan studeren of een opleiding bij doen. Dat is allemaal praktisch te regelen en ik kan dat doen en blablabla, maar laat ons eerlijk zijn, ik kan dat niét. Ik heb het IQ, dat ergens geloof ik wel al een beetje, maar ik kan het niet omdat... ik kan die druk niet aan, ik kan niet presteren als het moetmoetmoet (van wie? van mezelf, van anderen ook?). Ik flip, is het door mijn gestoorde persoonlijkheid (ja, ik maakte de fout mijn ontslagbrief te lezen), zal ik het altijd kunnen linken aan mijn kwetsbaarheid? Of doe ik gewoon flauw, is het gewoon van doén? Niet nadenken, maar doen. (Hahaha, niet nadenken, zegt 'm! :o)) Eigenlijk ben ik het stiekem beu als het weer eens over dat thema gaat, want in deze samenleving is dat een populair thema. Wat zeg ik, een gegeerd onderwerp. Chapeau aan al diegene die dat kunnen en dat kunnen opbrengen, echt, ZOT goed hoe mensen dit kunnen als achttienjarige, laat staan als combinatie met gezin, een andere job, andere zaken. Ik heb daar enorm veel bewondering voor. Natuurlijk, ook 'zonder' diploma kan je ver geraken. Ik wil eigenlijk zeggen: iedereen heeft zijn eigen pad, hé, ik maak daar zelf geen verschil in. Voor mij is iedereen gelijk. Tegenover mezelf echter, vind ik dat niet rijmbaar dat ik niet 'presteer' of gepresteerd heb? Dat ik geen ambities koester. Ik zou 'gewoon' graag eens een schrijfcursus volgen. Zoiets. Eigenlijk een boek schrijven. Maar zeg het me: hoe begin je daaraan? Ik kan daar geen dagbesteding van maken toch? Mijn psychiater stelt terecht in vraag waarom ik zoveel energie steek in (het heen-en-weer-traject alleen al) de MaRe. Wat als mijn energie 'gewoon' daar naartoe gaat? Haal ik er wel genoeg uit? Ben ik wel bezig met het juiste traject richting 'de samenleving'? 'Misschien moet je gewoon terug gaan werken?' hoor ik ook af en toe - niet vanuit de hulpverlening, moet ik eerlijk zijn. Ik denk het soms ook, ik wil het graag, maar ik weet tegelijk dat dit geen optie is. Momenteel. Ik krijg vele dingen (nog?) niet gezegd, er zit nog heel veel vast. Dus ik doe nog even door met hetgeen ik bezig ben. Wat dat dan ook is. Het zou aangenaam zijn om 'gewoon' thuis te kunnen zijn, zo langzaamaan sterker te worden, te kunnen genieten van mijn lief en kindjes, afgewisseld met dingen doen die je energie geven. Energie om een vlinder te worden. Een vlinder legt honderd eitjes, weet je. Ongeveer zo. Slechts 1 à 5 procent overleeft daarvan, dus al die andere mini's vinden de dood. Zo hard is de natuur. Ik geloof dat ik eentje was die niet hoefde te ontpoppen. Echt waar, ik geloof dat, maar 't is niet zo. Dus ik doe mijn best en ik blijf dat doen voor al die vlinders rond mij.Op momenten als deze vraag ik mij wel af waar in godsnaam mijn cocon is gebleven.Zo lang Rupjse Nooitgenoeg blijft zoeken en eten en nooit genoeg heeft of kan, zal ik het hiermee moeten doen. Eens kijken wat er nog in onze frigo ligt... (die blaadjes verteren toch rap, wi! ;))