elkeschrijft

Nooit gedacht, maar ik had dus gisteren een compagnon mee op de bus. Een cadeautje van twee lieve mensen die ik leerde kennen in de MaRe (psycho-sociaal revalidatiecentrum in Kortrijk, nog even voor de duidelijkheid)! Volgende week is immers mijn laatste week daar... lief, hé?! Ik was helemaal overdonderd, de meest onverwachte cadeautjes zijn toch de leukste, hé? We zullen mekaar een tijd niet meer zien, volgende week nog wat on-line, maar dan... maar ik ben er redelijk zeker van dat we mekaar nog zullen zien. Daar houd ik mezelf aan, dat ik dat in het snotje zal houden. (Geen coronasnotje welteverstaan.)

Ik sleur me voor de tweede keer deze dag uit bed en denk (schreeuw in mijn hoofd) 'en nu ga ik nuttige dingen doen!'. Ik sleep me in de plaats naar de ontbijtkast en neem de doos cornflakes. OK ja, twee dozen cornflakes. De radio staat aan en dat is erg zeldzaam als ik alleen ben, maar het is een poging om de dwingende stem doorheen mijn hersenen wat te doen stillen. Ik verslik me in een flake corn en tranen prikken in mijn ogen. 'Woar bennekik mee bezig zeg'. Ik wil zo graag een potje janken, maar 't zit zo vast allemaal.Ik eet nog een pot corn flakes en grijp dan naar mijn laptop. En hier zit ik dan. Ik heb koud en warm tegelijk. Ik stuur een bericht naar P. Wanneer ik me niet goed voel, dan laat ik hem dat weten. Niet dat hij daar veel mee kan doen als hij aan 't werk is (of ja, anders ook niet), maar we hebben daar vorig jaar in 't diepst van mijn strijd een afspraak rond gemaakt. Openheid, 't is zo belangrijk. Ook naar mijn zusje en moetie stuur ik een berichtje: 'ik voel me sinds gisteren en vandaag zo lusteloos'. Ik weet dat ik nu even mijn telefoon links zal laten liggen, omdat ik bang ben voor wat ze daarop zullen antwoorden. Omdat ik hen toch niet zal geloven. En toch: 't is er efkes uit. Ik bedoel daarmee: op zo'n slechte momenten komt er niets bij mij binnen. Of toch veel te weinig. Behalve cornflakes, dat is echt mijn bakske troost. Al van sinds mijn 18 jaar ofzo :o).

Als tiener heb ik veel gehuild. Op mijn kamerke boven, meestal al schrijvend. Soms eens al telefonerend (ja, ik deed dat toen nog, vaak meer dan een uur met mijn toenmalige soulmate). Ooit was het zo erg - het was wel tijdens mijn eerste écht zware periode - dat ik 's morgens op school verscheen met ogen alsof er 's nachts muggen hun behoefte hadden in gedaan. OFZO hahaha. Ik wil maar zeggen: mijn ogen waren zodanig gezwollen dat ik mij afvraag hoe ik daar in 's godsnaam mijn lenzen in gekregen heb.Gooooh memoriezzzz :o) Als twintiger huilde ik ook nog veel, die mamahormonen kunnen daar ook wel een rolletje bij gespeeld hebben. Toen werd ik dertig en was het alsof mijn tranen op waren. Ik dacht ook wel gewoon dat ik über gelukkig was. ZIE MIJ GAAN, ik kon de wereld aan. 't Ding is dat ik gewoon niet meer stil durfde te staan, ik wist niet goed wat dat was. Ik was bang om alles op een rijtje te zetten. Ik dacht: hoe meer ik doe, hoe beter ik bezig ben. Eens je dertig bent, 'heb je het gemaakt in het leven', ben je in balans. Er gebeurden erge dingen, tegenslagen, feiten zwart op wit die me hadden moeten tegenhouden, maar integendeel: ik raasde er door. Ik schreef al jaren niet meer, dat was misschien wel het grootste teken aan de geestelijke wand. 

Als het moeilijker met me gaat, als alles zo lastig en vermoeiend aan voelt, probeer ik me te focussen op de kleine dingskes die er wél toe doen. Dit beeld van gisteren bijvoorbeeld, Fie en ik in de zetel. Haar hand, terwijl ze stilletjes vraagt: 'Gaat het, mama?'Als het moeilijker met me gaat, als alles net iéts zwaarder aan voelt, probeer ik mezelf wat mantra's toe te spreken. Owkee, ik geef toe, ik ben daar slecht in :) - de momenten dat ik ze 't meest nodig heb, zijn ze foetsie. De laatste tijd is er eentje die wel blijft plakken en dan zeg ik 'm tegen mezelf: PICK YOUR BATTLES, Vansleuven!Ik ben nogal ne pleaser (understatement). Ik ben bang dat er mij niemand leuk zal vinden. In 't lager onderwijs was dat nog simpel, wij zaten in een klasje van zeven meisjes, dus ze konden niet echt naast mij kijken :o), maar eens in 't middelbaar... jawadde, ik was best overweldigd. Dat mijn eigen dochter nu in die fase zit, ik kan dat nog altijd niet goed bevatten (ik word oud, dat ook wel!). Dat uit 'm dus in: alles willen doen voor iedereen. Dat is nogal vermoeiend. Zo marcheert dat ook allemaal niet hé, ne mens moet keuzes maken. Ik vind dat ook écht terécht. Ik weet ondertussen echt wel wie mijn dierbaren zijn en dat zijn er niet zo veel, maar dat is echt wel helemaal goed zo. En toch... En toch.Wat vind ik echt belangrijk? Wat ligt mij echt? Waar heb ik deugd van? Ik vind dat zo ontzettend moeilijk. Het is alsof ik anderen nodig heb, dat ik het zonder 'hen' niet kan. Dat kan toch niet. Ik las ergens dat je helpen doet vanuit je eigen wil. En pleasen vanuit een angst. En nu ik dit hier typ besef ik: 't is bang zijn om afgewezen te worden. En nu weet ik niet meer wanneer ik wat doe, de bewustheid ervan is weg. Ofzo. 't Is ook: ik heb reeds een paar keer NEE gezegd. Dat gebeurt niet veel, assertiviteit heeft me nog heel wat te bieden, maar dus als ik dat dan ne keer deed, dan kreeg ik het deksel op mijn neus. Dan werd ik er ofwel erg voor afgestraft, ofwel werd het me duidelijk erg kwalijk genomen. En dat, dat doet echt zoooo'n pijn. En dat snap ik dan ook niet goed. Dat zijn zo'n pijnlijke situaties dat ik ze amper kan navertellen. Dat zo blijft nazinderen zo, zoals een vervelende oorwurm. Zoals bijvoorbeeld 'laat de zon in je haaaaart, ze schijnt toch voor iederéééééén enz.', maar dan niet zo positief :).Anywayz, wat hebben we vandaag geleerd? Respecteer je grenzen.En ook: ik kijk nog eens naar dat handje op bovenstaande foto... oh...Wat is jouw mantra?xxx

P. en ik zijn in de lockdown beginnen kijken naar FRIENDS. Nothing new, zou je denken, maar wij hadden vroeger (in de ninetiezzz) geen kabel-tv thuis. Dat was op zich een verrijking, vind ik nog steeds, maar daardoor heb ik nooit van die typische series gezien! Enkel toevallig eens bij een vriend of vriendin, én wanneer ik samenwoonde met de drie Chirovriendinnen durfde daar ook al eens een aflevering Home & Away passeren. Of Friends :o).Ik introduceer u een nieuwe fan van Friends. We hebben de tien seizoenen uitgekeken, mijn lief en ik. De coronaperiode staat voor ons gelijk aan de friendsperiode, hehe. Hoe cool is dat nu, dat dat voor mij grotendeels ongeziene afleveringen waren zeg. WAT EEN CHANCE dat wij niet in de tijd leefden dat we wekelijks op de volgende aflevering moesten wachten. Stelt u voor!Hoe ik nu bij Monica terecht kom? Wel, daarvoor moet ik terugkeren naar vorige week tijdens een sessie in de MaRe (dat centrum in Kortrijk waar ik een traject volg om weer te kunnen reïntegreren op psychosociaal vlak). We kregen in 'de toekomstgroep' een test voorgeschoteld. Meer bepaald de MBTI-test, voor de (ervarings)deskundigen onder ons. Ik citeer efkes Wikipedia voor de juiste uitleg: De Myers-Briggs Type Indicator (MBTI) is een psychometrisch instrument, dat wereldwijd wordt ingezet ten behoeve van persoonlijke ontwikkeling, teamontwikkeling en organisatieontwikkeling. De basis van het instrument is een vragenlijst met 88 items, gevolgd door zelfonderzoek en interactieve coaching. Het belangrijkste doel van de MBTI is het vergroten van het zelfbewustzijn, dat aan de basis ligt van alle persoonlijke ontwikkeling.Ik geef anders een paar voorbeeldjes van stellingen uit de test:vraag 1. Op het werk krijg ik mijn beste ideeën als ik     a) van gedachten wissel met anderen.     b) rustig zelf nadenk.vraag 31. Als ik op mijn werk een beslissing moet nemen, houd ik vooral rekening met     a) cijfers en feiten.     b) de gevoelens van anderen.vraag 86. Mijn sterke punten bij het werk liggen, denk ik     a) op praktisch gebied.     b) op het gebied van ideeën.Enzovoort enzoverder! Na het invullen en omrekenen van het scoreformulier kom je te weten welk persoonlijkheidstype je bent. Op werkvlak dus vooral hé welteverstaan.Onze coördinator had op voorhand wat 'gegokt' welk type we zijn en bij mij zei hij: 'Jij bent een E-tje, ge kunt mij niets anders wijs maken!' En hij had gelijk. Dat vond ik frappant, want ik schrok zelf een beetje van de uitkomst. De E staat voor EXTRAVERT. Het gaat hier dan over de manier waarop je energie controleert. Extraverten richten hun energie dus voornamelijk op een uiterlijke manier, naar dingen en mensen buiten zichzelf; introverten richten die meer op zichzelf, op eigen gedachten en reacties. Extraverten neigen daardoor meer actief, expressief, sociaal en nieuwsgierig te zijn. Terwijl introverten eerder gereserveerd, voorzichtig en minder communicatief zijn, maar met een bredere focus en diepere betekenis.Ik moet wel zeggen dat het mij het laatste jaar begon te dagen, maar ik heb aaaaltijd gedacht dat ik een introvert ben/was. Het ding is: ik werd ook altijd zo bestempeld. 'Amai gij zijt een stille', 'en je moet niet zo beschaamd zijn wi', 'jij bent precies een gesloten boek', 'allee, vertel ne keer iets!' > die laatste was op de eerste date met P. en ik zei: 'eummmm awel, ik ben jarig op 28 april'. HAHAHA MAAR ECHT. Ik dacht dat het gedaan was met 'deze reloasje'. Het ding is dat die opmerkingen mij een soort van druk geven, dat mijn brein mij roept 'zeg inderdaad ne keer iets Vansleuven! en graag ook iets interessants en uitermate leerrijk!'. Dus ja, dan klap ik toe. En dan krijg je een stil meisje. En dan denk ik 'miljaar wat doe ik hier, ik wil hier weg, er vindt mij niemand leuk'. Tot voor kort liep ik dus weg, maar kijk: eereergisteren (zoals Ties zou zeggen, maar dat is dus afgelopen maandag) was mijn eerste schooldag in Vives en in de pauze begon iedereen met mekaar te praten en ik stond daar en het begon, hé: 'SHIPS, bij wie sta ik nu best? efkes kijken hé, daar gaat het over honden, ja nee, ik heb geen hond, ik kan daar niet over mee praten, ah wacht, daar misschien OEIE NEE, 't is net iets grappigs, ik ga misschien storen en dat is ook niet de bedoe-----tuuuuuttt----'... en dan ben ik weer naar binnen gegaan, ik heb afleiding gezocht op mijn telefoon en het gevoel ebde weg. Dag twee is voor mij rustiger verlopen op emotioneel gebied, dus dat is wel geruststellend. Introvert dus, dacht ik. Ik kamp met veel angsten, dus ik vermijd zaken om daarmee om te (kunnen) gaan, maar dan isoleer je jezelf en dan denk je dat je onafhankelijk bent van persoonlijkheid en dat je vooral energie krijgt door alleen te zijn. Natuurlijk, ik heb tijd nodig voor mezelf, maar dat heeft iedereen wel eens nodig. Het is nu ook nog wat extremer dan anders door die kwetsbaarheid, dat geeft een vertekend beeld, maar de waarheid is dat ik energie krijg door andere mensen. Dan ben ik de Elke die enthousiast is en sociaal en expressief. Op den duur kreeg ik daar ook opmerkingen op trouwens, omdat ik niet vaak mezelf was (ik spreek bewust in de verleden tijd, want ik geloof dat het meer en meer lukt)! En dan kreeg ik 'amai Elke, je bent wel op dreef!' of: 'maar Elke zeg, jij staat scherp' en dan kwamen de stemmetjes dat ik aan het overdrijven was en wat kalmer moet aandoen, maar dat is nu eenmaal wie ik ben. Man man, is dat lastig om daar tussen te switchen en vooral: daar zoveel over na te denken! 

Ofte albatrossen. Dat zijn van die grote zeevogels met hele lange vleugels. Ze brengen hun ganse leven hoofdzakelijk door boven de zee. Albatros is ook vooral de titel van een prachtreeks, geregisseerd door de Waregemnaar Wannes Destoop. Ik voel een ode aankomen. Ik heb zo van die dagen hé :o) - ik schrijf graag over zaken die ik bewonder, die blijven hangen in mijn hoofd. Die mijn vingers doen jeuken. Ik geloof dat het over twee mannen zal gaan. De ode, niet de albatrossen.Zoals jullie weten of helemaal niet weten, is mijn lief ooit afgestudeerd (in de nillies hehe) aan 't rits (nu RITCS) in Brussel. Toen zijn we beginnen houden van Brussel, btw. Zie één van mijn vorige schrijfsels! Hij studeerde toen af als monteur. Sindsdien bewonder ik montagewerk enorm. Bijgevolg begrijp ik niet waarom monteurs soms zo kleintjes worden vernoemd in begin- of eindgenerieken :). Dit terzijde. Of nee, toch nog dit: een monteur kan een film maken. Daarnaast heeft P. zich ook opgewerkt tot een uitstekende klank- en cameraman. Ik vind het eigenlijk waanzinnig wat mensen kunnen in de audiovisuele wereld. Vooral de laatste maanden is dit een categorie die zo belangrijk was toch? Wat zouden we geweest zijn zonder de audiovisuele kunsten tijdens de lockdown? Zonder ne film, goeie series, etc. Enter kennismaking de grote Wannes Destoop. Nope, toch niet! P. heeft en had namelijk nog een andere passie, de passie die hij liet overslaan op mezelf, namelijk de Chiro. Net zoals mijn lief komt hij ook uit een rasecht Chirogezin. (Ik deed dus research en al en vond een interview terug uit Dubbelpunt! Voor de echte kenners! :o)) Eerlijk: ik vond dat echt een etter, diene Wannes, hahaha. Wat is blijven hangen: ik geloof dat ze samen op SB gingen (scholingsbivak voor Chiroleiding) en dat daar een meisje was (ik peis dat ze een kruidennaam had, Rozemarijn? ja, Cayennepeper zou maar raar zijn hé) die zot liep van P. Allemaal goed en wel, dat maakt mij preus omdat hij toch van mij was, niettegenstaande diene Wannes dat wel veel 'door'stak, toen ik 'm later eens ontmoette. Ge moogt niet vergeten dat mijn zelfbeeld toen (ik was dan 17 ofzo zeker) echt gigantisch laag was. OK, 't is nog altijd geen schoon BMI-gemiddelde om in de termen van Albatros te spreken, maar alles toen was genoeg om mijn gemoed sterk te doen dalen.Dat kon Wannes natuurlijk niet weten. Ik wist zelf niet hoe diep ik toen al zat eigenlijk. P. al helemaal niet. Niemand. En wederom eerlijk en eerlijk, P. vond Wannes meteen als maat en omgekeerd. De humor, de liefde voor het beeld, de pintjes. Idem dito voor mezelf (vooral de humor en de pintjes dan). Ik kan daar melig over doen hoor, je hebt toch van die maten die je maanden- of zelfs jarenlang niet ziet, maar eens je bij mekaar bent kan je gewoon verder doen waar je gebleven was. Zalig. Wat ik ook weet: Wannes zijn voorliefde voor 'zoekende mensen' komt vanuit zichzelf. Allee dat denk ik. Zijn grote mond komt niet overeen met wat er in zijn hart zit. Dat krijg je alleen te zien peis ik, als je hem beter begint te kennen. No offence trouwens, Wannes. En vele liefde. Ik zie je echt niet veel in real life, maar via berichtjes ben je mij blijven steunen. Altijd. Al dan niet via P. Je bént er ook echt voor P. Dat is erg waardevol en dat mag gezegd. In nood kent men...Het zoekend zijn in het leven schemert door in de serie Albatros. Wat een reeks. I kid you not. Hebben wij Telenet Play besteld om deze serie te kunnen bekijken? Misschien :). Die komt pas in het begin van 2021 op Canvas namelijk en dat was toch wel te lang wachten. De kern: tien obesitaspatiënten gaan op dieetkamp in de Ardennen. De échte kern: tien mensen die weergeven hoe iedereen zich verschuilt achter een façade. Iedereen wil graag gezien worden, ik denk dat dat hier een belangrijk pijnpunt is dat wordt blootgelegd. Een (muhahaha) gewichtig thema, maar er kan zeker ook gelachen worden. En over blootgelegd: letterlijk en figuurlijk. Wat een acteerprestaties, dat moet niet simpel geweest zijn. Echt. Het kan erg grimmig aanvoelen, somber, pijnlijk. Maar gelukkig wordt het dan effenaf weer luchtiger. Scheef glimlachen soms, maar ik heb mij ook al gesmeten haha. Ik moet wel toegeven dat het blijft plakken aan mijn ribben, maar dat is alleen maar goed nieuws voor de makers!Bedenkers Dominique Van Malder en Wannes Destoop: "We wilden een reeks maken rond en met "dikke mensen" en hun gevecht met de zwaarte in het leven. Een wereld die we tot in onze vezels kennen. Door het tragische van het dagelijks ongemak te tonen, willen we een snijdende lach oproepen." (ik citeer even uit https://www.vrt.be/nl/over-de-vrt/nieuws/2020/06/05/eerste-beelden-van-nieuwe-vlaamse-canvas-reeks-albatros/) Het is een beetje zoals mijn lief het eens zei over mijn schrijven hier: 'hoe zwarter je humor, hoe slechter het eigenlijk met je gaat. iemand die je goed kent, zal dat wel tussen de regels kunnen en durven lezen'. En dat is het net. Wij moeten de laatste aflevering nog bekijken trouwens. Ik haat laatste afleveringen. Ik val dan altijd een beetje in een zwart gat. Dus ik stel die liever uit. Ik weet niet of P. dat altijd door heeft haha, maar ik plan die dan het liefst op een uitstekend moment. Gaarne met een zak chips (alleen als 't ondertiteld is, anders hoor je 't niet meer goed heeee), niet te vroeg in de avond, niet te laat op de avond. Net goed. En dan kijken. En het laten nazinderen. En daar ook mijn lessen uittrekken. Ik wentel er mezelf niet meer kopje onder in. Goed hé, van mij.Ja, deze serie zindert na. En ik stel voor dat er iemand eens een podcast opneemt met Wannes Destoop :o). Dat is ne verhalenverteller. Ik beluisterde de podcast Touché (door Friedl' Lesage) met Dominique Van Malder en dat was mijn eerste gedachte erna. Het was wel een hele mooie podcast met de Raf; een tipje van mij voor jou!Ik tijdens de serie (ik durf al eens roepen naar 't scherm):'Ma nee, Martine, doet da nie!''Goh zeg, ik ken zo iemand hé''Hahaha Geoffrey, machtig!''Mo Raf ogliek...''Evi heeft een paniekaanval, liefje.''mo etje, Didier''ik moet echt stoppen met spekken fretten' (ah nee, dat was P. naast mij in de zetel)We zijn allemaal een beetje alle personages denk ik.

We zijn dinsdagochtend. Het lief en ik hadden speciaal onze wekker gezet om de poetsvrouw binnen te laten. Bleek dat ze in congé was... FAIL! zou Fie geroepen hebben. Aja nee, want die maft makkelijk tot de middag :o). En ook: de kindjes zijn niet thuis. Traditiegewijs huurt mijn mama de laatste twee weken van augustus een appartement met zicht op zee aan onze Belgische kust. Very nostalgisch, haar ouders hadden er immers vroeger eentje in (Knokke-)Heist. Wij zijn in de zomers opgegroeid aan zee. Enter diepe putten en bloemenwinkels for life! Nog steeds is de Belgische kust voor mij een beetje thuiskomen. En mijn moetie heeft dat ook echt.

Ons verlof zit erop (of is het er op? waar zit dat eigenlijk OP? enfin, soit :)). Deze ochtend had ik een afspraak bij IDEWE met de arbeidsgeneesheer van mijn werkgever. Dat is een externe dienst voor preventie en bescherming op het werk. Gezien ik statutair ben, word ik niet uitbetaald door de mutualiteit. Ik werd tot nu toe ook nog niet opgeroepen door de arbeidsgeneesheer (zoals je anders wel jaarlijks moet doen, op controle). Als iemand naar de arbeidsgeneesheer moet, of de controlearts (het woord geeft het al aan), dan brengt dat altijd heel wat stress met zich mee. Je wordt 'gecontroleerd'. Ben je wel 'genoeg ziek'? Heb je wel het recht om thuis te zitten (en niets te doen, you wish)? Heel vaak hangt een uitkering daar aan vast. Ik hoor best wat horrorverhalen rond me heen over artsen die slechts zeven minuten de tijd nemen en dan pakweg negatief advies geven voor een opleiding. Er kan nogal veel gebeuren in een jaar weetjewel, dan zijn die minuten nogal rap voorbij. Maar kijk, vandaag was het mijn beurt. De eerste keer trouwens, sinds ik daar verdwaasd achter mijn bureautje zat en niet meer wist wat of hoe. Ik zat in de wachtkamer en ik vroeg mij af: why the hell ben ik zo nerveus?! 't Is niet dat ik iets verkeerd gedaan heb toch. Toch!? Of wel? Een vriend van mij stuurde me deze ochtend dat hij dat gevoel vree herkenbaar vond bij zijn eigen cliënten. En dat het in de brief van de controlearts zou mogen staan dat je niets misdaan hebt, maar 'gewoon eens op gesprek kan gaan bij een lieve (hopelijk) dokter' :o). Moest het zo gaan, 't zou al veel schelen in onnodige stress. Hoewel, misschien zou ik het ook niet helemaal louche vinden en nog meer stress hebben, haha! Anywayz, ik zat daar te wachten en mijn laatste restjes vingernagel af te trekken. (auwtch)De stress bleek niet nodig. Ik heb het geluk dat de arts die voor onze dienst in staat een eerlijk, open man is. Alleen was zijn eerste vraag: 'vertel eens waarom je een afspraak maakte bij mij...' AHA popte het in mijn hoofd IK BEN ERIN GELUISD!Nee serieus, ik had de afspraak niet zelf vast gelegd :o). Een aantal maanden geleden kwamen mijn rechtstreeks diensthoofd en de directeur op bezoek in de MaRe. Wat ik best zot vond, dat zij zo'n uitstap maakten om mij te zien. Bo, mijn herstelondersteuner, mocht er ook bij zijn, dat vond ik ook wel erg fijn. Dat ik meer op mijn gemak was, is nu ook veel gezegd :). Op zich bleek het wel een bizar bezoek, ik kon echt niet geloven dat ze 'zomaar' kwamen voor MIJ. Voor mij begot, dedie die al zo lang niet meer komen werken is om 'één of andere zeer abstracte reden'. Allee ja, dat is wat mijn brein me dan vertelt, hé. Uiteindelijk heb ik wel echt letterlijk gevraagd, meer naar 't einde van het gesprek toe, of ze iets verwachten van mij. Was het niet tijd dat er een 'actie' gebeurde, moet ik niet eens een formulier invullen of 'gecontroleerd' worden - ik weet het niet, hé. Ik ben statutair in dienst, dus de mutualiteit heeft geen zakens met mij, maar 't is ook wel echt raar om niéts te (moeten) doen. Na deze vraag opperden ze dan wel dat het misschien wel goed is als ik eens bij de arbeidsgeneesheer van 't stad zou langs gaan. Echt waarom was niet echt duidelijk, maar 't is voor mij nu ook duidelijk waarom het niet zo duidelijk was, als je nog mee bent :).

Zes jaar geleden gingen wij met onze bijna-zes-jarige Fie een dagje naar Brussel. 't Was hoog tijd om haar eens de hoofdstad van ons land te leren kennen. Ik weet nog goed dat dat een tijdje duurt eer zij wist in welke straat wij woonden, hoe ons dorp ook alweer heet en wat is het verschil tussen een land en een stad!? België Brussel Daizel - 't akkoord, alle wegen leiden naar Dadizele maar toch, 't is ingewikkeld voor een kind, hé :o).Dat werd een enorm fijne dag. P. is al altijd goed geweest in weetjes en als je op uitstap gaat (én je neemt 'm mee) is dat eigenlijk een  aaneenschakeling van wist-je-datjes. Steek daar zes jaar tussen en ik viel ook alweer van de éne verbazing in de andere, haha. Wegens: ik wist ze niet meer. Gisteren deden we immers onze Brusseldag nog eens over. Met de bijna-zes-jarige Ties en de bijna-twaalf-ohmygod-jarige Fie. Nu weet ik weer vanwaar die 'Brusseldag' komt. Ooit organiseerden ze dat via de Bond nog en ik mocht met mijn toenmalige bff mee met haar gezin naar 'de Brusseldag'. Dus als het onderwerp hier thuis over Brussel ging, dan gaf ik dat weetje al eens mee, van 'vroeger bestond de Brusseldag, de Bond organiseerde dat toen...' waarop P. vaneigens repliceerde: JE HEBT DAT AL DUUZD KEER VERTELD. Ik kan daar niet aan doen :o), maar sommige verhaaltjes herhaal ik dus (té) veel. Echt smitten dus, dat wij de Brusseldag als gezinsthema lanceerden. Ja, dolle fun ten huize Elke wiiiii.Ik ga nu iets belachelijks zeggen, maar ik denk dat wij als gezin goed zijn in daguitstapjes doen. Of P. of ik vinden altijd wel toevallig via via een maffe route, anders dan anders, of plekjes die de moeite waard zijn. Al was het de laatste jaren sober qua gezinsuitjes, des te meer genieten zijn die zeldzame 'samen uit samen thuis'-toestanden echt, echt wel. Je zal mij amper betrappen met van die reisgidsen, al lees ik ze wel graag, maar anders dan anders vind je daar meestal niet in terug. En anders: weet ze mij aan te raden natuurlijk!

Fie had vorige week woensdag het leuke idee om eens tot aan papa's kantoorjob te fietsen. We waren bij mijn ouders (ja, meervoud sinds papa op pensioen is, zo leuk!), dus moest ze een zevental kilometer richting Roeselare. Ik weet dat ik zelf altijd overliep van trots wanneer Fie eens langs kwam op het werk. Dat is toch een paar keer gebeurd. Zeker als er achteraf complimentjes vallen naar de dochter toe. Ties is er ook nog geweest, maar... Toen we het hier eens hadden over mama's werk, dat dat in de straat is van mama's vriendin, kwam prompt deze vraag van Ties: 'Heeft mama nog gewerkt?!' Oh my follin' god, mijn decolleté scheurt alweer in twee als ik deze woorden typ. Ik huil aan de binnenkant, want Fie zit naast mij De Babysittersclub te lezen en Ties even verderop aan 't rammen (ofzo) met lego. Ik bekom er maar niet van, ik krijg het niet uit mijn hoofd. Moest ik al iets gegeten hebben vandaag, dan lag het er zeker uit. Samen met de duizendmiljardzestigduizend zoute tranen. (Ties beweert net dat hij zoveel legoblokken heeft.)Jah, 't ding is, 't zijn de feiten hé. Ties was nog maar twee jaar toen ik crashte op mijn werk. Toen ik niet meer wist wat ik daar deed op die bureaustoel, toen ik niet meer wist hoe ik mijn blad moest omdraaien. Het schuldgevoel daarrond is zo groot. Zo, zo groot. Ik wil mijn bijdrage leveren, ik wil een deel zijn van het werkteam. Teamwork is één van mijn topprioriteiten, 'teamwork makes the dream work' zeg ik hier al ne keer in 't gezin ook (met rollende ogen als gevolg, maar dat neem ik er wel bij :)). Het is... zich nuttig voelen.Het gaat om niet te veel durven buitenkomen 'tijdens de kantooruren' tot doodsangsten uitstaan als het thema job aan bod komt bij sociale gelegenheden. Terwijl contrasterend: ik schaam mij op zich niet dat ik ziek ben (ook al: ben ik nog wel ziek (genoeg)??dat wel geef ik toe), ik kan daar immers niet aan doen, hé. En ook: ik heb hier NIET voor gekozen. Ik zou er anders ook niet zo openlijk over schrijven natuurlijk. Ook al ben ik mij bewust van de nadelen daardoor ook. I don't care. Dit werkt voorlopig voor mij, het af en toe eens deftig van mij afschrijven. En vooral: ik voel dankbaarheid, herkenbaarheid bij mensen en dat is het. Daarom hebben wij - drie lotgenoten - nu al meer dan een jaar geleden een vzw opgericht. Eer-eergisteren zou Ties zeggen, hadden we ein-de-lijk groen licht om nog eens samen te komen. En wat deed het deugd. En wat hadden we veel volk!! Dat is genoeg om vast te stellen: hier is nood aan. P. vroeg 's avonds nog waarover wij dan eigenlijk praten tijdens een Rustpunt. Ik vond dat wel koddig eigenlijk :o). Ik moest wel efkes peizen, want zo'n avond vliégt voorbij. De diversiteit aan mensen vind ik zelf zo intrigerend en verrijkend. Het ging over het contrast bijv. tijdens de lockdown. Van hartverscheurende eenzaamheid tot bijnazotwordende moeders en vaders, ieder zijn moeilijkheden. Over het eigenlijk best wel aangenaam vinden van de isolatie tot crazy de muren oplopen. We hadden het ook wel over eten. Ik eet zelf dan ook zo graag natuurlijk haha. Over boodschappen doen. Ik beken: ik ben sinds 13 maart niet meer in een supermarkt geweest. De bakker in mijn straat ben ik blijven bezoeken, maar verder dan dat rijkt het niet. Gelukkig ben ik daar niet alleen in. Ik voel me geen al te rare alien daarin. Net daardoor. 't Is ook het geluk te hebben dat P. en de dochter de boodschappen doen. Ik ben natuurlijk ook niet alleen, alhoewel ik kan overleven op droge stutten (of corn flakes natuurlijk) en water. Dat heb ik al bewezen.Er waren ook slecht-nieuws-boodschappen, die behoorlijk vlot gedeeld kunnen worden. Er kan mee gelachen worden. Over handgel en hoesten, want dat zijn hete thema's natuurlijk. Zo'n beetje ouwehoeren eigenlijk hé, om het met een 'boekenwoord' te zeggen.

Dinsdagnacht zag ik ze weer, die kleine dikke vingertjes voor mijn ogen. Niet echt voor alle duidelijkheid, de vingers van mijn huisgenoten vallen heus wel mee! Ik werd 's nachts wakker van de giga migrainehamer en toen zag ik ze. Ik voelde me zodanig slecht, miserabel en alle andere synoniemen voor verschrikkelijk waardoor ik ze zag verschijnen. Ze zijn er al sinds ik kind ben. Als ik als kind ziek was en koorts had en zo echt begon te ijlen zo (ken je dat gevoel nog?), dan zag ik diezelfde kleine dikke vingers voor mij. Mijn handen als het ware, maar dan in een versie van worstjes in 't kwadraat. Ofzo :). 't Ding is: je moet eens proberen iets vast te nemen met zo'n vingers. DAT GAAT NIET. Je kan niets doen met zo'n vingers, je kan er alleen maar naar kijken. Ik heb dat nog nooit gedeeld met iemand en nu ik dit probeer, merk ik dat het op niets trekt hahaha. Ik kan dat niet uitleggen, maar dat is dus het moment waarop je je echt enorm slecht voelt en dan dus dit bepaald beeld ziet. Daarnaast heeft het ook iets zeer nostalgisch, want het is iets dat ik ken vanuit mijn kindertijd. Het is het moment dat je niet meer weet waar je bent of wat je aan 't doen bent, omdat je zodanig in het ijlen zit. Geen goede fase dus, en toch heeft het iets geruststellends. Als ik die worstenvingertjes zie, dan weet ik: okee, dit is de put, nu kan het alleen maar beteren. Nu, helaas was dat met die migraine niet, want TOEVALLIG was mijn medicatie net op. Wat ik nu nog bedenk: ik kon het nog met niemand gedeeld hebben, want het is een fase die je niet onthoudt. Denk ik? Als je aan het ijlen bent - als kind toch - dan weet je dat achteraf niet meer. Dinsdagnacht heb ik bewust - dus na mijn worstenvisioen om het zo te noemen - het woord WORST uitgesproken, zodat ik zou onthouden waarover ik iets wilde schrijven :o). Verklaart ook mijn titel meteen. Ik denk dat P. het niet gehoord heeft, anders zou hij mij er wel over aangesproken hebben zeker? :)Kinderen ijlen meer dan volwassenen, gewoon omdat die vaker koorts doen natuurlijk. Toen Ties 16 maanden was ofzo, heeft hij met zijn (weliswaar groot) hoofd tegen een salontafel gebotst, niet hard, maar dat vel ter hoogte van de wenkbrauw 'sprong' precies open. Een spoedbezoekje dus. Gezien hij nog zo klein was, heeft de plastische chirurg dat genaaid onder volledige narcose. (ow god, mijn moederhart) Toen we naar de 'recovery' mochten, toen was dat Tiesje niet die we daar aantroffen. Het was een leeuwtje in zo'n bed met alle spijlen omhoog! Echt! Wild dat ie was, het was alsof hij aangevallen werd door schorpioenen. Dat is vergelijkbaar met ijlen blijkbaar. Dan kan je dingen zien om je heen of die op je afkomen die er niet zijn... waanzinnig eigenlijk, hé.