elkeschrijft

'Mijn leven bestaat uit kussens terug in de zetel leggen en de auto lossen!'Dat zei mijn lieftallige wederhelft met licht verhoogde stem gisteravond nog tegen onze tienerdochter. Zij rondde op één dag na haar vijfde leerjaar met glans af, dus 't is nog vers voor ons, dat tienerschap :). Ik zei meteen dat ik dat een geweldige quote vond, hij begreep niet echt waarom ik die noteerde. Maar zeg nu zelf: is dat niet zo wat de samenvatting van het ouderschap? Of toch een groooot deel ervan, durf ik zeggen zo?P. heeft gelijk. Ik geef even een groot voorbeeld, om het wat te schetsen. *kuch* Laat ons zeggen dat de dochter een sloddervos is. Ik denk zelfs dat zij de meest slordige sloddervos is die ik ken. Geloof me, ik heb al veel (slaap/woon)kamers gezien. Als kind sowieso, bij de vriendschappen. Werkgerelateerd: ik was ooit 'oppas voor zieke kindjes' bij de CM: veel slaapkamers en woonkamers gezien. Ik heb daar nooit een oordeel over gehad, nog steeds niet. Integendeel, ik kan het benijden als een gezin het huis gewoon een huis kan laten zijn. Een huis leeft, hé, dus waarom zou dat constant opgeruimd moeten zijn? Helaas staat dit haaks op mijn controledwang, perfectionisme, mijn angst dat er iemand aan de voordeur belt (o wee, een negatief oordeel is toch sowieso het gevolg!?), etc. Daarnaast heb ik ook veel kamers gezien in de twee ziekenhuizen waar ik reeds opgenomen werd. De deuren staan vaak open, dus je blik glijdt daar naartoe, dat is zo. Zo telde ik eens 34 witte bekertjes onder een bed. Ik heb een teldwang ontwikkeld n.a.v. het vele jaren 'doorduwen' in het leven, dus ik weet wat ik zeg, haha! Natuurlijk, je bent er door ziek te zijn, niemand die daar spontaan iedere dag z'n kamer proper houdt en kijkt of alles nog goed staat. (Er is altijd een uitzondering op de regel, ahum, toch?)Fie heeft ook een slaapkamer om in te slapen. Een mooie! Toen ze (ooit, *zucht* loslaten, kan ik!) zes jaar werd, vonden we het de juiste tijd om het oude-meetjes-behang in te ruilen voor een upgrade naar eigen smaak. Haar kamer werd haar paradijsje van wit, oranje en ROZE (du-uh). Echt een schoon resultaat met houten bakjes aan de muur, een rekje voor haar leesboeken, spiegels, een nieuw bed (met zo'n bak onder voor de logeermaatjes), een roze slaapkamerdeur, ... kortom: alles nieuw. We hebben een foto van Fie, geblinddoekt, in het midden van haar kamer. Haar gezicht, toen de blinddoek af ging... het was al het klussen zeker waard! Als je leest hoe een mond open valt van verbazing, AWEL, dan zie ik dat beeld nog altijd voor mij. Ties is nu vier jaar, hij moet het nog even met het oude-meetjes-behang doen :o) - maar hij is zo netjes, oh, dat is een plezier om binnen te gaan. Netjes! Oh, een plezier om... OK, niet uitweiden, Elke.Als je op dit moment onze dochter haar slaapkamer zou binnen gaan en op 't gemak eens rond zou kijken zoals je een museum bezoekt, dan zou je zaken zien waarvan je nooit gedacht had dat dat in ons meisje zat. Nee, ik overdrijf niet. P. kan zeker bevestigen! Ik kijk niet meer te veel naar haar slaapkamermuren, want het zorgt voor een beetje hartenpijn. Hoewel haar muren nu grotendeels bedekt zijn met foto's en affiches en je kent dat wel, is het nog steeds erg duidelijk. Door hetgeen ze allemaal uitgespookt heeft... Fie is geen vlotte inslaper, dus ze heeft er steeds haar tijd voor genomen, vermoedelijk :). Een nieuwe slaapkamer dus, dat ging even goed. Fie leest graag, dus boeken lagen en liggen overal, maar dat is alleen maar positief. Hoera, twéé vrouwelijke boekenwurmen in ons huis in de coolste straat van Daizel! (hashtag daizel)In het tweede leerjaar leren ze de tafels. Geen idee hoe ze het deed, maar degene die ze moeilijker vond, noteerde ze op haar plafond. Ze had een affiche hangen met ikweetnietmeerwieofwat op (geen Leonardo DiCaprio, begrijp ik nog steeds niet), vast gemaakt met prikkertjes (in de juiste kleuren!). Met die prikkertjes begon ze gaten te maken in de muur naast haar bed. Prutsen is een key-woord ten huize 'widder'. Ze heeft lange haren, daar heb je al eens rekkertjes voor nodig. Een verzameling haarrekkers werd samen met nog andere kleinigheden een constructie van, ja, van wat? De eerste liefjes werden op de muur genoteerd, natuurlijk. Met een blauwe balpen. Toen we voor de eerste keer haar logeerbed van onder haar bed haalden om wellicht te stofzuigen (alhoewel, dat gebeurt niet veel, in alle eerlijkheid), vielen we een klein beetje achterover. Daar lagen 150 witte zakdoekjes, allemaal verfrommeld. Een nieuwe kamer = een nieuwe zakdoekendoos. Om je neus te snuiten bijvoorbeeld. Ze heeft af en toe ook last van bloedneuzen, dus daarvoor kan het ook nodig zijn. Die lagen ook gewoon tussen de matras of onder haar bed. De verse gewoon verfrommelde doekjes overheersten wel erg duidelijk. Het schattige boekenrekje werd geen uitstalraam voor de mooiste boeken, maar een vergaarbak van prutsen. Klein én groot. Met alles wat je in een slaapkamer hebt. Je wordt 8 jaar, stylo's en papier en lijm en kneedgom (kneedgommen worden verbannen nu!) en een schaar kunnen al eens nuttig zijn op een meisjesbureau. GE KUNT HET U ECHT NIET VOORSTELLEN wat we al allemaal (ooit) gevonden hebben. De verse was legt ze zelf (meestal) in haar kast; op zo'n manier dat het geen verse was meer is, je moet het eigenlijk maar kunnen. De hype SLIME heeft ons leven zwaarder gemaakt (oh drama). We vonden (nog niet zo lang geleden) drie Plantadozen gevuld met Fie-gemaakt slijm. Toen wisten we waar die BARF-geur vandaan kwam. Kokhalzend heeft ze het zelf opgeruimd. (En help, ze blijft hangen in deze hype, dat is pertank zoooo 2018!)Ik denk dat er in totaal zo'n honderd gaten in haar ooit mooie wit geverfde slaapkamermuren zitten. (Ik wil ze gerust eens tellen.) Geen idee met wat, ze kreeg die gaten uiteindelijk ook groter en dieper. Haar handtekening oefende ze op haar muur, met een rode wasco (ofzo!?). Misschien moest ze dringend een akte ondertekenen, want er werd wel veel geoefend. In ‘t groot. Een dertig centimeter, jawel. Een fles water wordt bij haar een broeihaard van nieuw uitgevonden microobjes. Als Fie haar kleren uit doet dan is dat mooi in volgorde: onderaan de kousen, dan de broek of rok, de slip er mooi bovenop, alsof ze uit haar onderbroek zweeft. Kousjes kan ze aan elkaar knopen, zoals een clown ballonnen kan plooien. Quotes schreef ze niet op papier, maar op haar muur, 't is maar zo handig zeker. Hartjes kwamen tevoorschijn en werden ook weer doorkruist als de liefde of vriendschap over was. Of er kwam weer een groter hart tevoorschijn als het toch weer 'vrede' was. De naam kwam er veelal ook bij, zo werden we wel ingelicht tegelijk, dat was dan weer mooi meegenomen, maar echt waar: wij hebben enorm veel ondernomen om dat te doen stoppen. De muur is geen muur meer, laat dat duidelijk zijn. Ik weet nu ondertussen wel dat dat haar niet interesseert, zij stoort zich daar niet aan, aan die vuilnisbelt. Ze heeft geen intrinsieke motivatie om er iets aan te doen. Als je dat wel hebt, wil dat zeggen dat je gemotivéérd bent om iets te doen. Bij extrinsieke motivatie doe je iets omdat dit van een ander moet of omdat er een andere externe prikkel is die je drijft. Een externe prikkel kan bijvoorbeeld een beloning of geld zijn, maar dat werkt dus nauwelijks bij haar. Onbewust of bewust - geen idee - deed ze het keer op keer. Op keer. Op keer. Nul effect. Vuilzakken passeerden, affiches werden binnen gehaald om de gaten of krabbels te verstoppen. Belonen, straffen, of: niets doen, het erger en erger laten worden, het helpt en hielp niet.Het ding is wel dat als Fie intrinsiek gemotiveerd is voor een bepaald thema, ze dit dan wel enorm met hart en ziel doet. Het volledig andere uiterste eigenlijk. Dat is zeker een positieve eigenschap en dat bemoedigen we alleen maar aan (vaneigens). Hoe zij soms kan doorzetten onder druk is ongelooflijk. Hoe zij deze moeilijkere thuissituatie doorstaat (in goede en kwade dagen natuurlijk), is fenomenaal. Intelligent, doordacht én zorgzaam voor iedereen. Neemt niet weg dat die slaapkamer naar de zak is :o). Nee, serieus. Niet zo lang geleden vond ik nog een knuffeltje die omgevormd was naar een soort voodoo pop. Ze is gek op knuffels trouwens, nog altijd, het moeten er veel zijn en ze zijn allen even belangrijk (da's wel schoon, hé). Af en toe doet ze wel een 'effort'. Zo heeft ze sinds kort een vuilbakje met twee zakjes in: eentje voor papier en eentje voor restafval (haar woorden). Niet dat ze die vuilbak dan eens leeg maakt. Niet dat ze niet vergist en ook sokken erbij propt. Ik zeg sokken, maar dat is nooit als in 'een paar sokken'. Zoals een droogkast sokken kan opsmoefelen, zo kan Fie sokken doen verdwijnen - misschien wel in die muurgaten. Stel je voor dat ze ooit bij de buren uit komt. Deze morgen zag ik nog dat haar logeerbed alweer vol ligt met boeken en briefjes en rommel, en ... Positief blijven: Fie sorteert eigenlijk wel like a pro!We spreken thuis van 'Fie haar spoor'. Je vindt ze aan de hand van haar prutsdingen, gewoon volgen als je ze zoekt. Dit is misschien ook wel euh, handig? Ik wil positief eindigen, want wij hebben een gouden dochter. OH ik weet ineens hoe: deze week kregen ze alles mee van boeken en papier en schriftjes van gans het schooljaar (gelukkig is het morgen papier & karton :)). Er zat een blad tussen met 'voornemens voor 2019', het waren er acht, waarvan drie omcirkeld. 'Dat zijn de belangrijkste', zei ze. Eén daarvan was: ik wens dat mijn mama geneest - ik zal ook dit jaar zorgen voor haar.Dan vergéét je dat IEDERE avond de kussens uit de zetel worden gegooid (ja, Ties, ook jij), jammer dat ik zo'n fan ben van kussens. Dan worden er alleen nog maar kussen uitgedeeld. Ik heb een beetje moeten huilen... en wie mijn vorige schrijfsel las: dat was nodig, het was maar een piepklein beetje, maar ik heb iets écht gevoeld! Dankzij mijn sloddervosje.Ook P. kan enorm genieten van de aandoenlijkheid waarmee onze tienerdochter emoties kan uitdrukken. Ik zie dat. Da's zo schoon, want dan zijn ze eens niet aan het bekvechten! (mopje!) (not!). Ik bedenk net dat het daardoor is dat hij het volhoudt om met zakken te sleuren met gerief van Fie in. Dénk ik, hé. OK, eerlijk is eerlijk: ik ben dan wel een nette en perfectionistische opruimfreak, maar vaak is het handig om wa brol in een zak te steken. Zoals er zeker velen zijn die opruimen door alles in een kast te proppen. Weg is weg, hé. (Zoals bij tweedehands verkoop: "weg is weg, hé", als je weet dat je een duur item verkocht voor énen euro...)Dus merci, lieve P., om steeds en altijd de auto te willen lossen. Met zakken. Allerhande. #fietoch#goudendochter#elkeschrijft

Het is hier een beetje stil.Vaak gieren de woorden en zinnen (onsamenhangend) door mijn hoofd en staan ze in file tot aan mijn vingertoppen. Er zit echter iets fout met de bewegwijzering. Iets of iemand heeft volgens mij een pijltje omgedraaid. Ik begrijp 't wel, het is soms verleidelijk om dat te doen bij wandelingen, hé? Of euh... nie? Ik verdenk niemand, hoor.Ik heb niets te vertellen, niets te zeggen. Als iemand mij vraagt hoe het gaat, dan verzin ik iets of ontwijk ik de vraag. Op zich geniet ik van bepaalde zaken, dus dat zit snor, denk ik dan. Ik heb genoeg beweging, ik eet zelfs redelijk goed, ik ga iedere dag naar de MaRe, op dat vlak ben ik dus ook flink. Het is zo de vinger er niet op kunnen leggen. Waarop eigenlijk? Is het stilte voor een storm? Ik hoop van niet. Waarmee ik bezig ben? Misschien moet ik eens wat dingen uit mijn hoofd halen... iemand een idee hoe je dat doet? Rust nemen zeker, niet daarmee afkomen hé :)

Goeiemiddag!(ik dacht, ik spreek de lezer even aan, dat is maar zo beleefd :-))Ik heb nog 't een en 't ander te vertellen. 'Teen en Tander' zou nog een goeie naam zijn voor een podoloog en een tandarts die een samenwerking hebben. Ofzo. Efkes terzijde!Mijn eigen schrijfsels staan on-line, hé. Onzekerheid troef, nog iedere dag. Sinds september, dus dat is toch al een zwangerschap lang. Dat schrijven, dat gaat voor niets. Ik moet me inhouden om niet constant iets op deze website te zwieren, maar volgens de blogregels is het beter om niet te overdrijven. Anders worden mensen je beu :o). Ik heb dat 'eens' gelezen, dus dan doe ik dat, hé. OK, ik geef grif toe, ik heb dat al een paar keer gelezen, want ik pols 'zeker niet wekelijks, hoor' wel eens bij Googleman of hij tips heeft om een blog te verspreiden. Tips om een blog te behouden, dat gebeurt ook weleens. Laatst vroeg ik hem het internet uit te pluizen naar drie woorden: blog - psychische - kwetsbaarheid. Stond ik wel niet vanboven zeker! Ik bedoel echt NIET, zonder ironie. Vaneigens dat ik dat eerste resultaat eens goed bekeken heb! Weet je wat ik toen zag?Nee? Check et ut, zou G Goran zeggen. Je moet wel even scrollen, maar echt maar echt héél even. Ik leg in tussentijd even een streepje muziekje op. 't Is zeker geen hint ofzo, de titel van den Johnny zijn nummer, ik ben wel een grote liefhebber van deze man in black!

Af en toe zet ik onze velux wagenwijd open om een beetje rond te kijken. Als ik terug denk naar mijn ouderlijk huis met eigen slaapkamer, dan weet ik nu dat ik dat al altijd gedaan heb. Om één of andere reden staat en stond mijne velux alleen helemaal open als ik van ‘rondkijken’ deed. Zoals nu. Als kind zag ik de huizen uit de grond poppen. Ik weet nog dat mijn ouders bij de eersten waren om in die wijk grond te kopen. Al altijd grappig gevonden dat je gewoon diene grond koopt. De aarde feitelijk, met onkruid. Af en toe gingen we vanuit Roeselare eens kijken hoe het met ‘onze grond’ was. Er stond nog niets en mijn papa wees dan: kijk, daar komt ons nieuwe huisje. Ik dacht dus dat dat heel ver was, want hij wees gewoon vooruit en dat waren allemaal velden. Aja!Tot ze begonnen bouwen. Toen ontdekte ik dat ons huis gewoon aan de straatkant ging liggen. Ahja haha dat was zelfs logisch en al. Gelukkig is het nog steeds met zicht op open velden. Heerlijk. Behalve als 'den boer' maïs plant, dan heb je een lange tijd géén zicht. Chance, dit jaar zijn het bloemkolen!Mijn slaapkamer was aan de voorkant. Aan de overkant van de straat bleef ‘diene grond’ nog een eindje onbebouwd. In het midden stond daar een oude, klimwaardige, zoals uit de boekskes, sprookjesachtige boom. Man, klimmen dat wij deden! Ik heb altijd een voorkeur voor jongensachtige activiteiten gehad (efkes niet genderneutraal :)). Binnen, bij ons thuis, kleurde ik graag, verslond boeken en schreef ik links voor het geval dat ik als rechtshandige ooit in ‘t gips zou belanden, ik vond woordspelletjes uit en ja, toen vond ik ook nog liedjes uit. Op de tonen van Isabelle A en jaha, ik weet er nog eentje vanbuiten. (Hé lekker beest werd bijvoorbeeld vervangen door leuke vriendin, een ode aan.)Eens buiten was dat anders. Dan mocht het vuil zijn en met schrammen en niet nadenken. In het dorp waren er twee jeugdbewegingen: een meisjes-Chiro en de Scouts met meisjes en jongens. Ik ging vaneigens voor het laatste. Dat was met pompen als je te laat was en onder de lokalen kruipen (ja, dat kon, er staan nu nieuwe hemen). Bij een vrije minuut crossten we richting de beek. Er was daar zo’n grote rioolbuis en naargelang het seizoen kizzig water of modder. Op kamp moest ik ooit naar buiten op mijn blote voeten om een toerke te doen op de kiezelsteentjes. Dat was toen 'sterke Jan' in de leiding zat. Zo sterk dat ie was! Daar keek ik naar op.De activiteiten waren - sorry Chiro Dadizele - ‘stoer’ en zonder te veel tralalala, 'mo goed'. Dat is toch zo in mijn herinneringen :o). Dropping, nachtactiviteit, een ontvoering in scène gezet, tussen dierlijke organen een ring zoeken; zijn voorbeelden van kampactiviteiten. We sjorden onze tafels en HUDO (Hou U Darmen Open hahaha) zelf. We kookten voor onszelf en schrobden de kookpotten op de laatste dag, want die waren uiteindelijk toch zwart geblakerd ondanks een dikke laag bruine zeep (brunne zjippe). Enfin. Buiten dus. En dat zit er nog altijd in. Het zal ook iets te maken hebben met grenzen aftasten. Oh en Chiro Dadizele heeft me toch maar doen open bloeien, toch nog efkes meedelen.Aan de ene kant kan ik echt saai zijn en zuinig - ik vind dat niet erg hoor :). Denk ik. Alleeja. Meestal. Aan de andere kant vind ik het zalig om nog eens zoiets te doen. Om nergens op te letten, zonder vuiltjespaniek of ‘oeh pas op’. De gelegenheden zijn wat minder... en dan vind ik dat weer zo saai. Ik ben het al efkes kwijt, dat gevoel, ik heb er gewoon geen energie voor, geen zin, ziejzotzeker en mijn hoofd flipt. Ik ben aan ‘t typen op mijn telefoon en staar op dit eigenste moment door de velux, die van P. en ik ligt aan de achterkant van ons huis. Ja, van ons, de zolder is onze master bed room. Het gras is groener aan de andere kant. Rechts is het evenwaardig, maar links is het gras groener. Echt. Hoe doen die dat toch, vraag ik mij dan af. Alles zo proper, geen onkruid én dat gras is zo groen.Je vindt me sinds een paar weken bijna iedere dag in de tuin. Ik weiger handschoenen aan te doen en ploeter en ploeg er op los met mijn handen. Tot mijn rechterpink een ontstekingske had. Die handen zijn dat dus niet gewoon, hé! Hoe zielig! Dat doet serieus veel zeer, dat is met 'pus' en al. OK dan, tuinhandschoenen check, maar op den duur gingen die weer uit. Tot mijn linkerpink het begaf en ik wakker werd van de kloppende pijn in mijn PINK. Ontsteking en die trok door tot net niet aan mijn hand. P. was bezorgd, ik eigenlijk niet, is het raar te zeggen dat ik beter fysieke pijn kan verdragen dan psychische pijn? Het is warempel verademend... Ik kan het ook netjes verzorgen, hup, de EHBO-koffer uit de kast en ontsmetten en prutsen en een plakkertje. (Gisteren had ik het met mijn schoonzus nog over een 'plakkertje'. Zij zegt plakker of pleister. Op mijn boterham doe ik 'korreltjes' en geen hagelslag. Misschien wordt het echt wel tijd om mijn 'kindertaaltje' eens onder de loep te nemen :o).)Nu goed, de linkse pink is nog steeds ontstoken en excuseer, maar er blijft daar maar ‘iets’ uitstromen. Één handschoen dus, links. Tot ik daarjuist binnen kwam en besefte dat ik voortdurend met mijn rechterhand in de aarde aan de slag was. Vaneigens, hé, ik ben rechtshandig. Ik kan dan wel linkshandig schrijven, maar het linkse tuinieren moet ik nog leren.AHA, ik voel een projectje aankomen... ik schrijf het onder mijn lijstje van zevenenzeventig projectjes TO DO. (Waarlijks, ik zeg projectjes.)Haha, NOT, ik schrijf dat niet op, want dat past allemaal in mijn hoofd. Dat denkt mijn hoofd toch. Ik denk van niet. Alhoewel, het is ik die schrijf zeker en niet mijn hoofd. Toch, zijn schuld!De klimboom heeft uiteindelijk zijn plaats moeten afstaan aan mensen die ‘de grond’ gekocht hadden. Dat is dan toch inclusief boom!? Ontgoocheld dat wij waren, kinderlijk verdriet bij broer en ik. Ons tijdsverdrijf! Die bergen in onze tuin waren ook al weg, ik dacht heel eerlijk dat onze tuin zo ging blijven, want we hadden toch de grond gekocht? Dus ook de aarde die we over hadden?Gelukkig kon ik vanuit mijne velux seinen met mijn zaklamp naar een huis in de andere straat. Mijn beste vriendin en ik waren op dat geniaal plan gekomen. Velux open en in de stilte van de nacht (wel ja avond, want ik ging altijd stipt slapen - saai kantje weetjewel) konden wij elkaar nog een goeie nacht toe wensen. Mijn eerste sigaret rookte ik onder diezelfde velux. Ik wilde dat thuis eerst oefenen zodat het in het openbaar niet stuntelig over kwam. Sorry, hoor, mama en papa. Ik rook nu niet meer, ik wist plots eigenlijk niet meer waarom ik rookte. Ik bekijk het nu als een stok in uw mond steken, dat in brand zetten en dan nog eens inademen? Je moet dan nog eens zorgen dat je die stokken bij je hebt en zeker genoeg. Oh neenee. Die vapers ofte dampers vind ik wel nog belachelijker. Dan steek je gewoon een BIC in uw mond en zuig je daar aan. Of als het een groter model is, is dat gewoon zo'n ding om kaarsen aan te steken! Ik zou zeggen: ofwel old skool ofwel gewoon stoppen. (Dit terzijde, maar alléé ja, lees het nog ne keer :)).Ik ga mijne velux hier nu meteen wel dicht doen. Serieus, hoe warm is het! Wedden dat men zal klagen dat het een beetje TE warm is? Ties zei deze morgen: ‘ik denk dat we in Spanje zijn!’ :o) Daarmee is alles gezegd. Ik heb mij in de zon gelegd met een boek.Dat heb ik toen twee minuten vol gehouden, want 't is echt wel warm, hé? En eigenlijk, ik heb een excuus: één van de bijwerkingen van de medicatie die ik dagelijks neem is: overmatig zweten. Overmatig, hé. De definitie is daarvan 'meer dan gewoon en meer dan goed is'. Ik ben geen zweter, nu dus wel. Dat is nieuw, ik durf alleen nog maar zwart te dragen of wit. Of vleeskleur, maar dat is een beetje belachelijk. Een andere bijwerking is concentratieverlies, dat geldt voor gans mijn collectie. Dus bij deze: ik ben mijn pointe kwijt. Tenzij: tuinieren is op dit moment mijn zotste activiteit. Ik hoop maar dat Sterke Jan niet aan 't mee lezen is! Goh ja, dat is nu zo, het is opbouwen zeker? Eens ik binnen ben, verander ik dan weer naar ikmoetallestegelijkdoen en wel meteen. We mogen straks naar een feestje en Fie herinnerde me er nog even aan: 'Mama, je gaat toch niet in die kleren, hé?!' Toen draaide ik met mijn ogen zoals zij dat zo goed kan. Ben je gek, dacht ik nog, het is grijs en dat is niet zweetveilig. Daarnaast heb ik ook nog geen BH aan, dacht ik. Ik dacht dat ik dat dacht, maar Fie zei ook nog: 'Ga je ne keer springen?'. Ik heb het dus waarschijnlijk luidop gedacht. Blijkbaar. Op het voetpad. Fie haar insinuatie van geen BH en springen, dat ligt nu een piepklein beetje op mijn maag. Gans de humor van haar vader!Weet je wat Ties een tijdje gezegd heeft? 'Mama, dat is jouw HB-tje, hé.' Je moet dat nu eens luidop zeggen: een haabeetje. Hahaha, hoe kjoet is dat. Alhoewel, hij zegt TJE!!!! Tedju!Wat zie ik mijn kinderen graag. P. ook, ja, P. ook. Ons gras is toch het groenst van al, hoor. (Als we samen zijn, dan geloof ik het soms. Héél erg soms heb ik het al eens gevoeld. Ja, waarom zitten die veluxen ook aan de achterkant. Twee piekerbronnen van jewelste!)xxxxx

Ik ben iets vergeten toen ik nog kind was: het besluit nemen om eeuwig kind te blijven. Ik was al lang geen kind meer toen ik op een dag dacht: 'toeme, nu benne 'k ik da wel vergeten zeker!' Als Peter Pan dat kon, dan kon ik dat toch ook wel zeker? Gemiste kans, Elke!Voor altijd kind zijn... Terwijl, als kind wil je alleen maar groter en groter worden. Sterker, stoerder, mooier en groter. Dit meisje niet. Het feit dat ik nog altijd het woord meisje gebruik bij mezelf, zegt al veel, bedenk ik nu. Het werd me in de middelbare school allemaal veel te serieus en ik kon in de problemen geraken (wat dan ook wel gebeurde vaneigens, aja). Meisjes en emoties, amai, ik zeg het u, dat was geen lachertje om dat te doorspartelen in mijn puberteit. Moest die puberteit nu nog eens voor iedereen gelijk starten en eindigen, dan was er nog wat structuur, maar neen, dat zou te gemakkelijk zijn, dacht moeder natuur wellicht wel! Ik liep voortdurend op de toppen van mijn tenen, zo weet ik nu, om iedereen genoeg ruimte te geven, vooral niet veel lawaai te maken en op te vallen en bijgevolg zéker niemand teleur te stellen. Ik was en ben hélaas niet perfect, ook al wil ik dat zo graag, dus ik maakte fouten en stelde mensen teleur. Ik hield alles in stand waarvan ik niet wilde dat het gebeurde. Ik dreef af... in mijn hoofd, maar ook lijfelijk.Peter Pan kon dit al vliegend doen, dat lijkt me dan toch ietwat vrijer ofzo. Je zweet ook minder denk ik, bij een paniekaanval bijvoorbeeld. Het elfje als rechterhand is dan misschien ook je luisterend rechteroor? (Dat mag dan wel een mannetje zijn

Zaaien naar de zak, zeggen ze in Roeselare. Dat antwoord kreeg ik toen ik vroeg wat bovenstaande titel betekende, uitgesproken door een enorm lieve loyale collega. (Gemis...) We hadden het over het omschakelen van full-time werken naar vier op de vijf dagen werken, of minder. Je weet wel, mijn aanvraag voor 4/5 was goedgekeurd, het zou van start gaan op 1 januari 2017. Mijn psychische gezondheid kon het helaas niet meer rekken tot dan. Ties ging dan goed twee jaar zijn, ideaal dacht ik. OK ja, ik ging dat eigenlijk al twee jaar ervoor doen, maar ja, duizend redenen om het niet te doen. Nu zou ik zeggen, bij twijfel: DOEN! Zoals mijn lieftallige collega zei: qua centen, moet je het zeker niet laten. 'Ge zoait noa de zak.'Dat betekent dat je uit geeft wat er binnenkomt op je rekening. Zo eenvoudig is dat. Ik weet nog dat ik dat geniaal vond, die gedachte. Ik weet ook nog hoe dat echt voelt. Wij hebben een periode gehad waarin we het financieel echt moeilijk hadden. Ja, we konden rekenen - heel zeker - op steun van onze ouders, maar we wilden het zelf doen, 'het zal wel lukken'. Het is ons ook gelukt, hoe, dat weet ik niet meer echt. We waren net met z'n drietjes. Mijn vriend op zoek naar een leuke job. Ikzelf was nog aan het recht krabbelen uit een stevige depressie. De oorzaak ook waarom ik mijn bachelor niet gehaald heb. Ik praat daar niet graag over. Ik schaam me, als het over studeren gaat, over diploma's. Dat is er keihard ingestampt bij mij. Door mezelf, vaneigens. Ik kan niet eens iemand de schuld geven!Een gezinnetje van drie, vol liefde. Ik kan zeggen dat ik via de liefde de eerste twee jaren met ons drie door gekomen ben. Dikke liefde plus de mentale steun en praktische steun van mijn ouders. En nog velen rondom ons. Ge kunt u niet voorstellen hoe ik toen aan het worstelen was met mezelf, met 'de opvoeding', met onze rekening en hoe we die nul omhoog konden krijgen. Of misschien wel. Best velen onder ons, vermoed ik. Money, money, money, daar kleeft een stigma aan. Kijk ja, het is nu zo, vaak een lege rekening, waardoor er zaken niet betaald konden worden, dan was het wachten op... Even geleden noemde 'één of ander familielid' mij ZUINIG. Als je nu een persoon mag beschrijven in één woord en die zegt 'ZUINIG', dan ben je ontgoocheld. Vriendelijk misschien. Of grappig. Was dat geen optie? Duidelijk niet dus :). 't Ambetante was dat hij compléét juist zat. Mijn vriend bevestigde ook (verdacht) zeer opvallend. Tedju, betrapt. Maar kijk, het heeft ons wel geholpen. AHA, NU GIE. Ik zou werkelijk het eten uit mijn mond sparen. (haha 'sparen') Als ik zie dat er nog zoveel boterhammen zijn, heb ik altijd al genoeg binnen. 'Als zij maar genoeg eten.' Ik vind dat logisch en normaal, ik vind dat ook niet erg. Dus het is niet zielig :o). Ik heb ergens wel een gat in mijn hand als ik de winkels 'toevallig' binnen stap, maar ik koop alleen voor mijn drie huisgenoten. Het is vaak dat ik zeven kapstokken vast heb voor mezelf, maar dan schuif ik op naar de andere afdelingen en leg ik op het laatste mijn stukken weg, zodat ik... oh dat klinkt nu plots zo raar, hé, maar het is zo. Ik vind dat logisch en normaal, ik vind dat ook niet erg. Dus het is niet zielig :o).Ik doe heel weinig beleg op mijn boterham, dat is al altijd zo geweest. Te veel vind ik niet lekker. Ik geef toe, vaak is het héél weinig, maar ik vind dat ook niet erg. Dus het is niet zielig :o). Ik ben gewoon zo. OK ja, ik ben dus zuinig; die term blijft vaneigens hangen tussen 'het familielid' en ik. Vooral mijn moppentappende partner eigenlijk.Qua gat in mijn hand: ik koop heel veel praktische dingen. 'Dat gaat ons leven vergemakkelijken.' 'Goe idee, hé?' - zijn zinnen die ik hier dan rond gooi, om mijn aankopen te rechtvaardigen. (Ja, ik doe aan troostshoppen. Het is heel erg geweest, soms nog een klein beetje, maar het is wel onder controle. Ik heb dat enorm lang onder de radar kunnen houden, ik ben de financial manager in the house.)Bon, wat was mijn pointe ook alweer? Ja, het was uiteindelijk april 2010 toen we beiden een vaste job te pakken kregen, dat we terug een beetje konden ademen. Het spaarboekje zag er niet hoopgevend uit, dus dat mocht wel eens, dat ademen. Toen ik 'op een dag' (à la Kabouter Wesley) met mijn eigen ogen (ik had gelukkig mijn lenzen ook aan) zag hoeveel euroots er op een spaarrekening stond van iemand van mijn leeftijd ongeveer, viel mijne frank pas echt. (hehe, in thema en al) HUNK!? kwam in mij op en ik kreeg het echt en echtig heel koud. Waarschijnlijk omdat mijn mond open gevallen was.Geen jaloezie of zo, hoor, dat ken ik niet echt, maar alléé ja, er was nogal een verschil in de rayon euro's. Beetje bij beetje bouwden wij uiteindelijk wel wat spaarmarge op. We ontdekten een jaar later een huis 'te koop' en gelukkig was dat in de tijd dat je nog kon lenen zonder dat je er ook maar iéts moest insteken. Of hoe zeggen ze dat. Kapitaal. Het heeft een jaar geduurd eer ik echt geloofde dat wij een huis hadden kunnen kopen. Allé ja, of de bank toch! De jaren ervoor was dat gewoon geen optie. Terwijl we wel weg wilden uit het huurhuis, maar iets anders huren was geen optie, want de prijzen stegen alleen maar. Maar kijk, deze keet is nog altijd van ons! :)Zoain noa de zak dus. Mijn vriend is zo zot geweest om weer te gaan studeren drie jaar geleden. Schoorvoetend legde hij dat hier eens op tafel, maar ik dacht alleen maar: doen! Als ik die cursussen maar niet moet blokken! Wel minder werken dan, want ik wilde er ook wel niet helemaal alleen voor staan in de coolste straat van Daizel. Halftijds werken dus en studeren als hobby. (Hoe je kan studeren als hobby, dat begrijp ik nog altijd niet, maar soit!) Dat ging best goed, ik bleef gewoon full-time verder werken. Je verdoet inderdaad echt wel gewoon hetgene wat er binnen komt, dat scheelde wel wat, maar 't zit in een paar gekende zaken. We gingen minder uit eten. In het weekend belanden wij al eens ergens waar we dan meteen ook maar iets eten, want 'wat gaan we eten vanavond' is hier een vraag die nooit beantwoord wordt. Iedereen content :). Niet dat die vraag érgens beantwoord wordt, denk ik? 'Kies maar' telt niet mee, zo ook 'ik weet het niet' en 'voor mij is 't gelijk'. :-)Babysits, blijkbaar kan je daar ook wat geld aan verdoen. En iedere dag na het werk snel een boodschap doen. Dat bleek ook niet al te slim. Dan toch maar weekmenu's en wekelijkse boodschappen inplannen (saai). Een ander merk van pampers zoeken, dat ook. Op de kaartjes staat er vaak hoeveel het is per pamper. Per pamper, hé! Ik zou zeggen: niet vergelijken! Je zal achterover vallen! Of toch wel, maar dan op eigen verantwoordelijkheid. Ik ben toen ook gestopt met tijdschriften kopen. Ik minderde het doneren aan goede doelen. Eén goed doel is goed, moet ik me nog altijd inprenten. Cadeaus! Ik heb mijn hobby moeten aanpassen: cadeaus kopen en zoeken en kopen, ik vind dat leuk, dat ontspant mij, de zoektocht naar een leuk cadeau voor een bepaalde persoon. Het is eens uitgekomen in de familie dat de bedragen totaal niet overeen kwamen. Wat is dat ook altijd met die bedragen hé, hoeveel geef je ook alweer voor een verjaardag, een babyborrel? Een huwelijk! Ook zo moeilijk... En eigenlijk, zoals we op Fie haar geboortekaartje schreven: een enveloppe (vol met flappen) of 'iets uit het ❤',  dan geeft dat laatste veel meer waarde...Ziek zijn = financieel geen lachertje. 't Is hopen dat je een goede hospitalisatieverzekering hebt. Daar bovenop vallen psychische aandoeningen veelal uit de terugbetalingsboot. Dit valt er altijd uit: verslaving en poging tot zelfdoding. Daar ben ik heel sarcastisch over en kwaad: "want jah, echt wel ja, daar hebben we zelf voor gekozen om op zo'n punt te komen. Een groot 'ding' daarin is, dat vind ik, de genetische factoren. Je hebt het in je of je hebt het niet. Ziek is ziek. Een ambulante psycholoog? Ik heb dertig euro gekend, maar nu betaal je al gauw zestig euro per sessie. Ik ben al altijd wekelijks gegaan, maar dat gaat gewoonweg niet lukken.Zonder mij erin op te jagen ('t is waar, Tom Lenaerts, 'Kalmte kan u redden') blijven wij zaaien naar de zak.Twee halve broodwinningen zijn samen één. Velen moeten het met minder stellen. Ook ik zat lang in de grijze zone van 'recht op niets'. Ik kreeg één keer een tussenkomst financiële steun (oh ironie dat ik dat al heel veel toegekend heb in mijn job voor ocmw-cliënten) van 400 EUR. Over een periode van - snel geteld - veertien maanden. Dat is per maand... haha nee, ik kan dat niet uitrekenen, het doet er ook niet toe. Wat er wel toe doet: lost ne keer al die grijze zones op! Nog een voorbeeld: als je uit het ziekenhuis wandelt, ook al is het van willen of van moeten, dan is er nauwelijks nazorg. Ciao en succes! Welkom, grijze zone.Het is wél allemaal een enorme leerschool. Chance dat ik niet kapitalistisch ingesteld ben. Ik geef gelukkig ook niet om kledingmerken of trends. Geen idee welke stijl ik eigenlijk heb. Of jawel, ik loop toch al dertig maanden rond met sweater en jeans en sneakers. Zo lang mijn kindjes zeggen: 'oh, zo'n mooie trui, mama!' of 'ooh, mag ik die ook eens passen' (rara, welk kind zegt wat), zit het wel goed zeker. Zo lang er dikke liefde is... Fie krijgt elke zondag na de Chiro 3 euroots zakgeld. Enkel en alleen als haar planning een beetje klopt: genoeg taakjes gedaan deze week? - genoeg trompet geoefend deze week? - notenleer nagekeken? - huiswerk gemaakt? Ties is voorlopig nog tevreden met wat rostjes nu en dan. Alhoewel, hij vroeg eens naar 'een briefje' voor in zijn spaarpot. Ik heb het kunnen afwimpelen door over een ander onderwerp te beginnen (wellicht de iPad of koeken). O ja, ik moet bekennen: de tweede keer dat hij het vroeg, plooide ik al, zo ook een briefje van vijf...Ik ben eigenlijk beginnen schrijven na het checken van onze rekening. Of eigenlijk: eerst heb ik mijn winkelmandje leeg gemaakt op bol.com. Is de twintigste van de maand al 'het einde van de maand'? Ik denk aan de mensen waarvan ik weet dat het financieel op niets trekt. Vaak wil ik geven, maar ik weet nu dat je hen daar niet mee helpt. Dat kan schaamte zijn. Of schuldgevoel omdat ze niets terug kunnen doen. Ook al is dat niet nodig.Met een knuffel of een luisterend oor komen we samen wél al heel ver. Of een wandeling. Geen geld betekent immers (vaak en helaas) ook isolement. Een psychische vicieuze cirkel. 

Vandaag zette ik nog eens mijn Spotify lijstje op. Het heeft de titel 'Huishouden'; naar de tip van een verpleegkundige. Dat lijstje bestaat uit een uur liedjes die ik heel graag hoor, tijdens dat uur moet (ah nee, mag!) ik huishouden doen. Slechts een uur dus. Beperking staat immers niet in de Van Leuven (haha zoals dé woordenboek hé, heb je 'm?) Of dat concept zou het moeten zijn. Tips & tricks neem ik heel serieus, dus een aankoop van een Bose speaker en een account op Spotify later begon ik gezwind (echt, hé) en ook wel als een raket in "het huishouden"' zoals dat heet. Redelijk gelukt, die eerste keer. Geëvalueerd met diezelfde verpleger, na een veeg uit de pan van mijzelf voor hem à la 'kostelijk grapje wel ze, uwen tip!', dat ging toppie. Woehoew inclusief.We zijn een half jaar verder ongeveer. Ik probeer het wel degelijk nog, maar dat ding blijft doorspelen hé. Door nu efkes weer thuis te zijn en niet in opname (houden zo), de vele veranderingen alhier en aldoor en op komst, verval ik pijlsnel in mijn perfectionisme en controledwang. En ik kan U zeggen: het zijn er twee om U tegen te zeggen, als U snapt wat ik bedoel.Een dag thuis vandaag. Ik ben opgestaan met pijnlijke verkrampte kaken en duuzd lijstjes voor mijn ogen. Ik eet allereerst zes boterhammen met choco en drink een tas koffie. Of twee. En misschien nog eentje extra. Deze ochtend ging de speaker nog eens aan (Bruce voor de maten) en ik begon de keuken af te kuisen. De tafel. Ik ga naar de kippen, geef ze eten en doe een klapke. Ik probeer dat althans, want eens ze eten kijken ze niet meer naar me om. Nu goed, dan steel ik maar hun eieren hé, dat is maar zo eerlijk dan. Ik schep immers ook hun toiletjes leeg. Ik zie onkruid, dus dat trek ik uit. Per handjevol ga ik telkens weer naar de composthoop. Zoals ik iedere keer als ik richting zetel ga, de kussens goed leg. Alsof die in een andere positie gaan liggen uit zichzelf als je alleen thuis bent, hé. Dat wéét ik wel, maar als ik het niet doe, dan gaat er misschien iets ergs gebeuren. Als ik het probeer tegen te houden, moet ik het wat later alsnog doen of ik functioneer niet meer. Zoals ik telkens er iets naar boven moet, ook al zijn dat twee verdiepingen, ik dat effectief meteen moet doen en het op zijn plaats moet leggen. Ik neem een wasmand nooit mee naar boven, dus doe dat per stapel kleren. Die wasmand hoort beneden te blijven, want ons 'waskot' is beneden. (Mooi mee genomen zijn de bilspieren die ik kweek. Haha not, geen verschil helaas.) Als ik de verse was uit hang, doe ik dat niet eerst in een wasmand. Ik zet het wasrek meteen op zijn plaats en haal (meestal) per categorie de was uit, ga naar dat wasrek en hang het uit. Opnieuw en kan afhandelen! Veel instanties werken tijdens mooie kantooruren, dus misschien kan ik dat dan ook meteen afwerken. Als ik het zie zitten tenminste om naar buiten te trekken. Het keukeneiland heb ik erna nog maar eens afgekuist. Erna heb ik zowel het koffiemachine ook maar eens bekeken, dan gaat alles vlotter als je eens een dringende koffie nodig hebt, dat doe ik vooral voor P. Ik wil dat voor hem alles vlotter loopt. Het leven is al zo druk en heftig en nogal intens hier in huis. Dat is mijn schuld, dus ik zoek naar oplossingen. Even de plantjes nog eens herschikken. Dat gedurende dag. Met plantjes bezig zijn is immers enorm rustgevend, ik vertel dat dan ook trots aan de hulpverlener voor mij. De halve waarheid.Deze voormiddag heb ik nog niet zo heel veel geteld. Vooral de klok, ik wéét de uitkomst wel van de twaalf cijfers samen, maar voor de zekerheid wou ik het nog eens zeker zijn. Mijn plantenrek heeft nog altijd evenveel strepen, dus ik ben op dat vlak ook weer even gerust. Ik hou nogal van streepjes, die combinatie is niet zo ideaal. Mijn t-shirt met lange mouwen telde ik in de badkamer. Je hebt geen idee wat kinderen achterlaten in een lavabo, even schrobben. Zijn die tanden wel gepoetst als er een halve tube Dinotrucks tandpasta aan de tegeltjes plakt? De flessen shampoo en douchegel en wat verzamelt een mens nog allemaal moeten rechts van het bad staan. Iedereen die hier een bad of douche neemt, begint dus met alles aan de rechterkant. Toch logisch dat je dat dan ook zo doet achterna? Ik kreeg deze ochtend zomaar bonenkruid van de lieve vrouw die me nu toch al een tijdje komt helpen. 't Kan ook iets anders zijn, mijn concentratie is niet echt top, maar het kruid zou lekker zijn bij boontjes. De bonenbetrokkene vertelde me dat ik dat kan uithangen om te drogen. Ik heb er nu vier 'opgehangen', maar vier is niet zo goed. Ik maak er straks acht van.Ik bekijk de klok en bedenk hoeveel tijd ik nog heb voor ik dien te vertrekken naar de schoolpoort. Beter check ik een paar keer wanneer ik dan juist moet vertrekken. Rusten is een beetje verplicht, hoeveel tijd heb ik nog om dat uit te stellen? Weet je wat mijn redding was en waardoor ik hier in gang geraakte met schrijven?

Stof tot nadenken en stoffelijke resten. Die twee termen houden me nu al dagen bezig. Raar. Geen idee wat er uit mijn vingers zal komen, hopelijk heb ik 'stof' genoeg om te schrijven (muhaha).Even geleden tikte ik in Google 'restelijke stoffen' in. Ik kwam niet op de juiste term; ik vond niets met mijn zoektermen, nogal wiedes! Niet te geloven wat ik soms (niet) zeg. Om euh gek van te worden.Hmm, wie zei ook alweer dat we stof zijn en 'tot stof zult gij wederkeren'? Ik heb me altijd afgevraagd hoe dat dan marcheert? Bedoelen ze dan dat, eens ons leven erop zit, we stofwolkjes worden? Hoe weten we dan naar waar we moeten wederkeren... OH, sterrenstof natuurlijk! Wikipedia verwijst me door naar kosmisch stof. Ik las eerst komisch stof, gene zever. Ik lees iets met stofdeeltjes en moleculen en het volgende citeer ik graag even: "Elke dag daalt ongeveer 40 ton van dit stof op de aarde neer." A H A, aha! Nu begrijp ik waarom er om de dag stofwolkjes in huis liggen, maar echt, hoe rap gaat dat, toch!? Efkes ter info: die stofdeeltjes zijn afkomstig van planetoïden OF van stofwolken rond de sterren. Dus ik denk dat ik onze wollekes vanaf nu maar eens laat liggen. Overal sterren in huis! Onze kleine jongen hier thuis heeft het trouwens soms over een sterretje aan de hemel. Hij doelt dan op de overleden papa van een schattig meisje uit zijn klas. Hoe jong ook, die gasten zijn daar onder elkaar over bezig, hé. Hier in huis worden daarrond vragen over gesteld, op twee verschillende niveaus dan, met een vierjarige kadet en een tienjarig @pandabrilletje. Vaak gewoon tussen de soep en de patatten (beter past: tussen de fristi en de boterhammen met speculoospasta). Da's zo fijn dat kinderen ongeremd zo'n vragen kunnen stellen. Dat ze dat dan ook effectief doen, is alleen maar een eer voor ons als ouders, teken dat ze zich hier goed in hun vel voelen!Achteraf, als iedereen weer wat op zijn eigen bezigheden gevlogen is, blijf ik vaak nog wat rondhangen in mijn eigen hoofd. Dan denk ik aan de mensen die er niet meer zijn. Ik geef toe, eigenlijk denk ik iedere dag aan hen. Dat is nog niet zo lang, want doorheen mijn opname in de Heilige Familie (PZ, Kortrijk) brokkelde er heel langzaam iets af in mijn hoofd. Het besef kwam pas wanneer het letterlijk werd uitgesproken: ik had mezelf nog nooit de toestemming gegeven om te rouwen. Dat was er boénk op, kan ik jullie zeggen, want door dat besef kwam er een proces op gang. Ik zit er nog altijd middenin. Het jaar 2015 was een behoorlijk zwaar jaar. Of laat die 'behoorlijk' maar weg. Onze pepe, de papa van mijn papa, verliet ons toen in april. Met een héél schone leeftijd, maar dat doet er eigenlijk niet toe, hé? Hij werd begraven op mijn verjaardag. Ik vond dat een hele eer, ik kon hem geen mooiere dienst bewijzen door mijn feest af te staan voor zijn afscheid. Ik vind dit nog altijd; het was de eerste keer dat ik mijn verjaardag niet vierde. Al hebben we samen wel Chinees gegeten, dat is een ingekaderd moment. Mannekes toch, ik heb foto's met Ties en pepe, hun enige nieuwjaarsdag samen. Zo schoon, ik wil er eentje plaatsen, maar ik word overspoeld door emoties.Nog geen zes maanden later ging zijn vrouw hem achterna. Behoorlijk letterlijk wegkwijnend. Dat is niet de mama van mijn papa. Mijn grootvader is lang geleden hertrouwd. Onze band was niet zo hecht, maar ze heeft me in dat jaar nog een schoon moment bezorgd. Ik was haar metekindje.Mijn 'echte grootmoeder' zeg maar, heb ik helaas nooit gekend. Het verhaal van papa's mama is verdrietig, daar hou ik het graag bij. (Raar maar waar, ook daarover zitten bij mij nog grote brokken vast.)En nét toen 2015 aan zijn einde toe was, werden onze buren in Gits geconfronteerd met een nachtmerrie. Hun jongste dochter werd weggerukt uit hun gezin van vijf. Vijftien jaar, naar huis fietsend van de dansles, werd ze aangereden door een auto. Vluchtmisdrijf. Papieren niet in orde. Alcohol. Ik schreef er al eens over. Zo frustrerend dat we niet veel kunnen doen. Er is nog zoveel pijn in het gezin, ontwricht. Onnatuurlijk zo, een dochter verliezen. Je jongere zus verliezen. Je Chirovriendin moeten afstaan. Ik was en bén vooral kwaad. Later ontdekte ik dat dit dieper zit dan eerst gevoeld. Geschokt, ongeloof, ze leeft in ons huis verder in sleutelhangers, kaarsjes, foto's en Fie en Ties die af en toe iets over Saartje zeggen.Een plaats geven, hoe doe je dat?2016. Nieuw jaar. Beter jaar?Ik zie onze tante Frie nog dansen op mijn feestje ter gelegenheid van mijn nieuwe voordeur. Dertig jaar werd ik, in thema après-ski. Zo dankbaar dat zij en nonkel tot in Daizel kwamen om mee te vieren. En hoe! Gelukkig overnachtten ze in ons dorp, op hotel. Ze was er altijd graag bij en was graag op de hoogte van de familie die naar West-Vlaanderen was getrokken. Altijd op hakken. Altijd.Slechts een paar maanden later werd er een kwaadaardig onding ontdekt in haar lichaam en echt, toen ging het ongelooflijk snel. In september verloor ze de strijd. De zus van mijn papa. Van Leuven Frie, een enorm trotse oma van een kleindochter, toegewijde mama van een dochter. De tante die me op piepjonge leeftijd de inhoud van haar make-up-tas leerde kennen. Ik was toen net twee weken uitgevallen op mijn werk. Ik weet nog dat ik belde naar mijn chef dat het nog wat langer ging duren eer ik terug kwam werken...In 2017 ging ik in opname in Roeselare, omdat het thuis niet meer ging. Een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis houdt in dat je er in aanraking komt met heel veel verschillende psychische pijnen, problemen. Op zich is dat heel verrijkend. Vooral is het: je bent niet alleen. Dat voel je heel erg. Dat heb je nodig ook. De therapie gebeurt in groepjes volgens problematiek (in de mate van het mogelijke). Veel jonge gasten, zoals ik er eentje was in 2008 zeker? In therapie leerde ik er een jongen kennen die twintig werd tijdens zijn opname. Hij was heel timide, had het erg moeilijk om emoties te uiten; uit ervaring probeerde ik hem 'uit zijn kot' te krijgen en dat lukte beetje bij beetje. Week per week bloeide hij meer open. Hij had prachtige tatoeages op zijn armen, hoekige vormen met veel kleur, je zag er altijd wel iets in. Hij wilde later zelf tattoos leren zetten, maar eerst ging hij zijn huidige job verder zetten om te kunnen sparen. De dag van zijn ontslag, blonk hij in zijn vel. Hij zag het helemaal zitten. We wisselden telefoonnummers, zo gaat dat dan. Mijn terugkeer naar huis stond nog niet vast.Een week later gonsde het nieuws door de muffe psychiatriewandelgangen... Hij heeft het niet gehaald tegen zijn demonen. Zeven dagen na zijn blinkend vel besliste hij een einde te maken aan zijn jonge leven. De begrafenis was hier een dorp verder. Onwerkelijk, zoveel vrienden die er voor hem waren. Hij had een groot hart, maar voelde zich zo onbelangrijk. Ik had het niet zien aankomen. Had ik het moeten zien aankomen? is een vraag die onbeantwoord blijft. Net zoals het berichtje dat ik hem nog stuurde in die week.Ze zeggen wel eens dat de grootste harten zich in 'de psychiatrie' bevinden. Ik weet plots waar ik wil eindigen met dit schrijven. Als je zelf lang ziek bent, een ernstige ziekte hebt, een dodelijke ziekte hebt, in gelijk welke medische richting,dan word je van heel dichtbij geconfronteerd met verlies. Van heel dichtbij. Door de ziekte die je zélf hebt.Dat staat niet in de folder die je krijgt over je problematiek.